Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 29

Τάσος Κόρφης, ευαισθησία στην ουσία

kwnstantinidis29.jpg
Γράφει ο Ντέμης Κωνσταντινίδης 

Κοσμική δεξίωση ποιητών
Καί, βέβαια, η ποίηση δεν υπάρχει εδώ(1)


Πριν πολλά χρόνια έπεσε στα χέρια μου το σπάνιο βιβλίο(2) με τα, συγκεντρωμένα από τον Τάσο Κόρφη, ποιήματα του Μήτσου Παπανικολάου (Πρόσπερος, 1979). Καλός φίλος και συνάδελφος το είχε εντοπίσει στο Μοναστηράκι, κατά την αγαπημένη του περιδιάβαση παλαιοβιβλιοπωλείων. Θυμάμαι το φθαρμένο, μαλακό του εξώφυλλο και την οριακή κατάσταση δεσίματος των μέσα σελίδων. Μπορώ να ανακαλέσω σχεδόν ατόφια την αφήγηση γύρω από το εύρημα, όλες τις λεπτομέρειες της ανακάλυψης, τον ενθουσιασμό του μύστη που προσπαθεί να αφουγκραστεί τη μουσική από τους στίχους ποιητών παλιών και περιφρονημένων, σχεδόν -τότε- λησμονημένων.
Αισθάνθηκα ευγνωμοσύνη για τη λεπτή ευαισθησία του Τάσου Κόρφη, να διατηρήσει -με επίμονη μεθοδικότητα- στη μνήμη ποιότητες μοναδικές, να συνομιλήσει με κείμενα υποτιμημένα, να αποτίσει έναν -λόγοις και έργοις- φόρο τιμής σε εκείνους που η γενιά του '30 επιδεικτικά αγνόησε, ενώ τόσα τους χρωστούσε. Δεν τόλμησα να βγάλω κάποια φωτοτυπία. Αρκέστηκα να αντιγράψω ορισμένες στροφές σε ένα σημειωματάριο -σήμερα όλα τα ποιήματα του Παπανικολάου βρίσκονται εύκολα στο διαδίκτυο, ενώ υπάρχουν και αρκετές βιβλιογραφικές αναφορές.
Ανατρέχοντας, αργότερα, σε στιγμιότυπα-ψηφίδες από το έργο του Κόρφη(3), διαπίστωσα πόσο ουσιαστική αποδεικνύεται η καταγραφή του, στο πλαίσιο του εφήμερου και του βιωματικού, του “χαμηλόφωνου”, που αποκτά, ωστόσο, μακροπρόθεσμα πολύτιμη αξία, κατανοημένη μόνο με τον καιρό... Εκτίμησα την εκλεκτική του (πώς αλλιώς;) συγγένεια με τον Καρυωτάκη(4), τον κεντητό ειρωνικό τόνο στην κριτική του απέναντι στο κίβδηλο, στο απατηλό, στα ίδια κι απαράλλαχτα!
Eπίσης, τη διαβάθμιση των συναισθημάτων, την εσωτερικότητα, τη μουσικότητα, το πάθος, την δίχως ωραιοποιήσεις περιγραφή, την προσεκτική (κι όχι τυχαία) επιλογή των λέξεων [χαρακτηριστικός ο τίτλος της συλλογής Παυσίλυπα (Πρόσπερος, 1987) -ευθεία παραπομπή στα περίφημα Νηπενθή (1921)]. Και προσυπογράφω:
“Όχι μόνο να ζήσεις, μα ούτε και να πεθάνεις δεν μπορείς σ' αυτήν την πολυκατοικία, με τόσους αδιάφορους ενοίκους να δαιμονίζονται στα διπλανά διαμερίσματα...”(5)

Παραπομπές
1. Τάσος Κόρφης, Των μοναχικών ποιητών
2. Επανεκδόθηκε το 1999
3. Χρύσα Σπυροπούλου, “Συλλέκτης καθημερινών στιγμών”, www.poema.gr, βλ. επίσης http://www.sansimera.gr/biographies/731
4. A la maniere de Kώστα Καρυωτάκη, καταλήγει στο σονέτο του Για κάποιον νέο μόνο
5. Τάσος Κόρφης, Θάνατος σε πολυκατοικία