φωτό: Αλ. Μάινας
Κάθισα σε ένα καφέ να ανασυγκροτήσω λιγάκι τις σκέψεις μου και την ζάλη μου. Παρήγγειλα έναν καφέ να δυναμώσω. Ήταν λιγάκι πικρός, λόγω της έλλειψης κρυστάλλινης ζάχαρης. Πήγα να βάλω ζάχαρη καφέ άλλα εκείνη κοντοστάθηκε στην κρέμα, δύσκολα βούλιαζε, λες και καθόταν εκεί για να μου υπενθυμίσει τις υποχρεώσεις μου.
Τo καφέ που κάθομαι είναι ένα ήσυχο βιβλίο-καφέ. Στεριώνει, στεγάζει μόνο ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Η μουσική του είναι λες και την παρήγγειλα εγώ, ακριβώς αυτή που θέλω, για να αρχίσω πάλι να τρέχω από τα βάσανα μου και τις υποχρεώσεις μου. Θέλω να ξαναμπώ στην φούσκα και στο φυλάκιο του κάπως πνεύματος και ατμόσφαιρας. Ένα μειονέκτημα του καφέ είναι η θέα. Θέα που ξεγυμνώνει την μιζέρια της περιοχής. Μα πως γίνεται αυτό το ωραίο καφέ να κοιτάει ένα κρεοπωλείο;
Γύρισα το βλέμμα μου και το σώμα μου στο πλάι αψηφώντας πιασίματα και νευροκαβαλικέματα και αντίκρισα την άλλη όχθη, την όχθη μιας όμορφης τόσης δα βιβλιοθήκης. Με τα βιβλία ταξινομημένα και άστατα στο πλάι φτιαγμένα. Μια βιβλιοθήκη χρειάζεται και έναν άστατο ιδιοκτήτη, βλέπετε. Πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο πράσινο και μικρό με τον τίτλο Από την μεριά του δάσους. Τον συγγραφέα έτυχε να τον γνωρίζω καθώς είναι άνθρωπος του θεάτρου, οσάν θεατρολόγος και εγώ. Στέκομαι σε μια φράση, ανάμεσα από τις άλλες που μαρτυρούν τις ερωτικές του περιπέτειες. «Εισέρχομαι μονάχος στο πιο δασωμένο σημείο του πάρκου». Δασωμένο σημείο του πάρκου, αμέσως μου ήρθε στο νου το δασωμένο μου αιδοίο. Το πυκνό.
Εκεί που συνευρίσκονται όλοι οι έρωτες, αιώνες τώρα. Πόση βαρετή διαδικασία που είναι το ξύρισμα. Κάθε φορά που είναι να συνευρεθώ με κάποιον, το σκέφτομαι, το ξύρισμα… Δηλαδή στα παλιά τα χρόνια πως οι γυναίκες δεν ξυρίζονταν και απεικονίζοντας στους καμβάδες και στις φωτογραφίες ως καλλονές. Σύγχρονη τεχνική και το ξύρισμα ή απλά και συνθήκη υγιεινής; Και τα δύο. Η μητέρα μου έχει πλάκα που μου λέει να μην ξυρίζομαι γιατί και το ξύρισμα κρύβει κινδύνους ανθυγιεινούς.
Εγώ απλά πιστεύω ότι αν ξυριστώ θα με παραλληλίζει με εκείνες τις ξεδιάντροπες πορνοστάρ. Η Μαρία Γιαννάτου ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
Τo καφέ που κάθομαι είναι ένα ήσυχο βιβλίο-καφέ. Στεριώνει, στεγάζει μόνο ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Η μουσική του είναι λες και την παρήγγειλα εγώ, ακριβώς αυτή που θέλω, για να αρχίσω πάλι να τρέχω από τα βάσανα μου και τις υποχρεώσεις μου. Θέλω να ξαναμπώ στην φούσκα και στο φυλάκιο του κάπως πνεύματος και ατμόσφαιρας. Ένα μειονέκτημα του καφέ είναι η θέα. Θέα που ξεγυμνώνει την μιζέρια της περιοχής. Μα πως γίνεται αυτό το ωραίο καφέ να κοιτάει ένα κρεοπωλείο;
Γύρισα το βλέμμα μου και το σώμα μου στο πλάι αψηφώντας πιασίματα και νευροκαβαλικέματα και αντίκρισα την άλλη όχθη, την όχθη μιας όμορφης τόσης δα βιβλιοθήκης. Με τα βιβλία ταξινομημένα και άστατα στο πλάι φτιαγμένα. Μια βιβλιοθήκη χρειάζεται και έναν άστατο ιδιοκτήτη, βλέπετε. Πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο πράσινο και μικρό με τον τίτλο Από την μεριά του δάσους. Τον συγγραφέα έτυχε να τον γνωρίζω καθώς είναι άνθρωπος του θεάτρου, οσάν θεατρολόγος και εγώ. Στέκομαι σε μια φράση, ανάμεσα από τις άλλες που μαρτυρούν τις ερωτικές του περιπέτειες. «Εισέρχομαι μονάχος στο πιο δασωμένο σημείο του πάρκου». Δασωμένο σημείο του πάρκου, αμέσως μου ήρθε στο νου το δασωμένο μου αιδοίο. Το πυκνό.
Εκεί που συνευρίσκονται όλοι οι έρωτες, αιώνες τώρα. Πόση βαρετή διαδικασία που είναι το ξύρισμα. Κάθε φορά που είναι να συνευρεθώ με κάποιον, το σκέφτομαι, το ξύρισμα… Δηλαδή στα παλιά τα χρόνια πως οι γυναίκες δεν ξυρίζονταν και απεικονίζοντας στους καμβάδες και στις φωτογραφίες ως καλλονές. Σύγχρονη τεχνική και το ξύρισμα ή απλά και συνθήκη υγιεινής; Και τα δύο. Η μητέρα μου έχει πλάκα που μου λέει να μην ξυρίζομαι γιατί και το ξύρισμα κρύβει κινδύνους ανθυγιεινούς.
Εγώ απλά πιστεύω ότι αν ξυριστώ θα με παραλληλίζει με εκείνες τις ξεδιάντροπες πορνοστάρ. Η Μαρία Γιαννάτου ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
