Μην έρθεις να με βρεις στου θανάτου τις όχθες
Μόλις φτάσω σου υπόσχομαι
Την αιωνιότητα θα κάνω πως ψάχνω
Θα προσπαθήσω σ’ αυτήν να πιστέψω
Για να καθησυχάσω εσένα.
Θα χρειαστώ μοναξιά μια ακόμα φορά
Γιατί τίποτα δεν θα έχει αλλάξει
Σίγουρα όχι η ζωή μου
Των βημάτων το ίχνος δεν θα σκεπάσω
Δεν θα στρέψω μυαλό ούτε βλέμμα
Σε άλλες παρά μόνο σε σένα.
Θα μαζέψω τις σκόρπιες μου σκέψεις
Τις αντιφάσεις για να μη ξεδιαλύνω
Πίστεψέ με αν θες
Θα μπορέσω επιτέλους να απαγγείλω του Παστερνάκ τα ποιήματα
Στα ρώσικα πριν ο θάνατος μ’ έβρει…
Ο θάνατος
Ναι, ο θάνατος από την Ανατολή ζυγώνει
Στην Άννα Αχμάτοβα
Άννα
Να σε ευχαριστήσω αν πρέπει αγνοώ
Ή να παραπονεθώ
Που τόσο έχω υποφέρει
Τα ποιήματά σου να γράφω
Χωρίς αμφιβολία και τα δυο
Πέρα από το χρόνο
Σε σένα γυρνώ
Και σου κρατάω το χέρι
Να σαλεύεις βλέπω τα χείλη
Μα δεν ξεχωρίζω
Τα λόγια.
Θλιμμένα είναι τα μάτια σου Άννα
Τρέμει λίγο το χέρι
Κι εγώ
Το βλέμμα αποστρέφω
Για να μη σε κοιτώ
Σε ενόχλησα ξέρω
Δεν με περίμενες
Άννα
Ταλαιπωρία και θάνατο πόσο μισώ
Δε ρωτάς ούτε λέξη
Παρηγοριά πουθενά
Συνεχίζεις το δρόμο
Μακριά μου
Βλέπεις
Να πούμε δεν έχουμε κάτι
Τρομερό
Έξω τόσο χιονίζει
Στα βατόμουρα σκαλώνει η ζωή
Άτσαλα κάπως
Δεν υπάρχει πια ελπίδα γιατί
Το μέλλον είναι νεκρό
Το ήξερες
Το γνωρίζω
