Το ίδιο αινιγματικά όπως και τα ονόματά τους, περιβάλλονται από έναν ασύλληπτο μύθο. Αυτά τα κορίτσια είναι μυστικές θρησκείες. Η Λούσυ Λινγκ του Τζακ Λόντον και η έφηβη Λι του ασυρματιστή της ποιητικής μας σκηνής επιζούν για όσο διαρκεί ένα καρέ και έπειτα αφήνουν τη μνήμη τους να συγκλονίζει. Ίσως και οι δυο τους να΄ταν αληθινές πέρα για πέρα. Ίσως να φτιάχτηκαν μονάχα για μια σπουδαία, λογοτεχνική στιγμή, αρκετή να διασώσει τα πρόσωπά τους. Συχνά φέρνω στο νου μου τα δυο κορίτσια. Πρώτα εκείνη του Λόντον, του βαστάζου, του καραγωγέα, του ανθρώπου που αλήτεψε σ΄όλόκληρο τον κόσμο για να πνιγεί μες στο ποτό. Ένας άνδρας στην ακμή του που θυμάται ένα έγχρωμο κορίτσι μες στην παρατημένη παγόδα, φωλιά φιδιών για τις μεγάλες τιμωρίες που ξυπνούν τα πάθη. Και απ΄την άλλη εκείνη η μονολεκτική, σαν τις ερωτικές συλλαβές της Βιρτζίνια Γουλφ, η Λι που χάνεται στ΄αναμμένα κανώ στ΄ανοιχτά του λιμανιού, με τον μικρό της αδερφό πιασμένο στους επιδέσμους. Το επιδέξιο σώμα της σ΄άλλα πλοία θ΄ανέβαίνει τώρα, φροντίζοντας μ΄επιμέλεια άλλες κουκέτες με ετοιμόρροπα τραπέζια ως το τέλος του ωκεανού. Η Λι που βρίσκεται παντού και που σ΄όλη την πόλη την γνωρίζουν. Έχουν να λένε πώς ανεβαίνει πάνω στα πλοία από τις σχοινένιες γέφυρες, σαν τους κατακτηκτές της νύχτας όταν φθάνουν στα παράθυρά μας συνθλίβοντας για πάντα τα όνειρα μ΄ έναν ξαφνικό έρωτα και ένα φιλί.
Γι΄αυτά τα κορίτσια που σημαίνουν ομορφιά δεν φθάνει ποτέ το φθινόπωρο. Η ομορφιά τους μένει πάντα ομορφιά, έτσι όπως ερωτεύτηκαν κάποτε παράφορα δυο άντρες, δυο φίλοι εμπνευσμένοι απ΄το δικό τους, τον προσωπικό θεό. Αυτά τα κορίτσια που κρύβονται μες στα ράφια και διανύουν τις εποχές τη μια μετά την άλλη, έφηβες, ακμαιότατες, είναι μορφές που δεν κηλιδώνονται. Το παράπονο και η μοναξιά τους είναι το υλικό της αθανασίας τους. Η θέση τους μες στον κόσμο αναλογεί σε μια συγκλονιστική αξιοπρέπεια . Η μοίρα τους τις κρατά για πάντα νέες, ωραίες και αθώες. Οι ποιητές και οι λογοτέχνες που γέννησαν τέτοια πρόσωπα ήταν άνθρωποι ερωτευμένοι. Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούσαν πράγματα που είναι τίποτε, τον άνεμο. Γι΄αυτό τα γράμματά τους σχηματίζουν σήμερα ένα καρδιόσχημο πρόσωπο. Τα κορίτσια αυτά είναι χορδές και οι ζωές τους αέρας. Είναι μουσικές, ποσότητες ολοζώντανες.
