φωτό: Αλ. Μάινας
Γράφει ο Θεοχάρης ΠαπαδόπουλοςΣτις μέρες μας, ακούγονται διάφορες γνώμες για τη σχέση της ποίησης με το διαδίκτυο ή για να το θέσουμε κάπως καλύτερα, για την ποίηση στα χρόνια του διαδικτύου.
Για τους σύγχρονους ποιητές, το διαδίκτυο έχει γίνει ο εύκολος τρόπος για να διοχετεύσουν το έργο τους στο κοινό. Κάθε ποιητής, που γνωρίζει στοιχειωδώς το διαδίκτυο, έχει και το δικό του Blog, ενώ υπάρχουν δεκάδες ποιητικές και γενικότερα βιβλιοφιλικές ιστοσελίδες. Κάθε ποιητής μπορεί να διατηρεί το δικό του προφίλ στο facebook, τη δική του σελίδα και τη δική του ποιητική ομάδα. Βέβαια, θα πρέπει να τονιστεί, ότι τα likes στο facebook και τα αντίστοιχα +1 στα Blogs δεν είναι ενδεικτικά του πόσο αρέσει ένας ποιητής, αλλά του πόσο καλός είναι στις δημόσιες σχέσεις.
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο απόψεις για την ποίηση στα χρόνια του διαδικτύου, που θα διερευνήσουμε:
Η πρώτη άποψη λέει: Είμαστε θετικοί με το διαδίκτυο, πιστεύουμε ότι βοηθάει τους ποιητές να έρχονται σε άμεση επαφή με το κοινό και αφήνουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν.
Η δεύτερη άποψη λέει: Υπάρχουν πολλοί παραλογοτέχνες, λίγοι είναι όσοι αξίζουν. Οι πολλοί κάνουν κακό στην ποίηση. Όταν υπάρχουν πολλές τσουκνίδες μπορεί να πνίξουν τα λουλούδια.
Καταρχήν, θα πρέπει να τονίσουμε στους θιασώτες της δεύτερης άποψης ότι δεν υπάρχει παραλογοτεχνία. Η συγκεκριμένη λέξη δημιουργήθηκε από το κρατικοδίαιτο εκδοτομιντιακό κατεστημένο, που διαφήμιζε και διαφημίζει ημέτερους. Αλλά και αν ακόμα δεχτούμε ότι υπάρχουν πολλοί, που απλά κάνουν το κέφι τους, υπηρετούν τη ματαιοδοξία τους και για να θυμηθούμε το Ρίλκε, μπορούν να ζήσουν χωρίς να γράψουν, ποιοι είμαστε εμείς, που θα τους κρίνουμε; Ο σπουδαίος κατά τα άλλα Κωστής Παλαμάς δεν αναγνώριζε τον Καβάφη, όμως, η ιστορία πήρε την εκδίκησή της και σήμερα ο Καβάφης θεωρείται διαχρονικότερος και διαβάζεται περισσότερο από τον Παλαμά. Πολλοί νεότεροι ποιητές διαφημίστηκαν και βραβεύτηκαν από το κρατικοδίαιτο εκδοτομιντιακό κατεστημένο όσο ζούσαν. Μόλις πεθάνανε ξεχάστηκαν. Άρα η ιστορία είναι ο καλύτερο κριτής και είναι προτιμότερο για μας, κάποιος για να σκοτώσει τον ελεύθερο χρόνο του, να γεμίζει με στίχους το διαδίκτυο, παρά να παίζει χαρτιά. Σήμερα, που η ποιότητα και όχι η ποσότητα είναι το ζητούμενο στην σύγχρονη κοινωνία, θεωρούμε πιο ποιοτική την εκτόνωση με στίχους από την εκτόνωση στο γήπεδο ή το shopping-therapy.
Παρά τις ευκολίες, που παρουσιάζει το διαδίκτυο για τους σύγχρονους ποιητές, υπάρχουν και ορισμένες δυσκολίες. Δυστυχώς, και στο χώρο του διαδικτύου έχει εισχωρήσει το κρατικοδίαιτο εκδοτομιντιακό κατεστημένο, με αποτέλεσμα κάποιες «μεγάλες» και σπουδαιοφανείς ιστοσελίδες να προχωρούν σε κακοπροαίρετες κριτικές και αποκλεισμούς. Έτσι, μπορεί να απορρίψουν και να απογοητεύσουν νεαρούς ποιητές, είτε λέγοντάς τους κατάμουτρα ότι δεν αξίζουν και καλό θα είναι να μη γράφουν, είτε ότι τα ποιήματά τους δεν είναι του στυλ, που δημοσιεύουν! Διατείνονται ότι δημοσιεύουν ποίηση πειραματικού στυλ, δηλαδή, κάτι, που σε τελευταία ανάλυση, μπορεί και να μην είναι ποίηση!
Κλείνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η συζήτηση για την ποίηση και το διαδίκτυο είναι πολύ μεγάλη και σίγουρα δεν αρκεί ένα μικρό κείμενο σαν κι αυτό για να καλύψει τον όγκο των επιχειρημάτων απ’ όλες τις πλευρές και είναι ίσως πολύ νωρίς για να δούμε τα αποτελέσματα της νέας αυτής κατάστασης και τις νέες δυνατότητες, που ανοίγονται. Πιστεύουμε, όμως, ότι η ποίηση έχει κάνει δυναμική είσοδο στο διαδίκτυο και ότι μελλοντικά θα υπάρξουν κι άλλες δυνατότητες για περαιτέρω αξιοποίησή του.
Για τους σύγχρονους ποιητές, το διαδίκτυο έχει γίνει ο εύκολος τρόπος για να διοχετεύσουν το έργο τους στο κοινό. Κάθε ποιητής, που γνωρίζει στοιχειωδώς το διαδίκτυο, έχει και το δικό του Blog, ενώ υπάρχουν δεκάδες ποιητικές και γενικότερα βιβλιοφιλικές ιστοσελίδες. Κάθε ποιητής μπορεί να διατηρεί το δικό του προφίλ στο facebook, τη δική του σελίδα και τη δική του ποιητική ομάδα. Βέβαια, θα πρέπει να τονιστεί, ότι τα likes στο facebook και τα αντίστοιχα +1 στα Blogs δεν είναι ενδεικτικά του πόσο αρέσει ένας ποιητής, αλλά του πόσο καλός είναι στις δημόσιες σχέσεις.
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο απόψεις για την ποίηση στα χρόνια του διαδικτύου, που θα διερευνήσουμε:
Η πρώτη άποψη λέει: Είμαστε θετικοί με το διαδίκτυο, πιστεύουμε ότι βοηθάει τους ποιητές να έρχονται σε άμεση επαφή με το κοινό και αφήνουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν.
Η δεύτερη άποψη λέει: Υπάρχουν πολλοί παραλογοτέχνες, λίγοι είναι όσοι αξίζουν. Οι πολλοί κάνουν κακό στην ποίηση. Όταν υπάρχουν πολλές τσουκνίδες μπορεί να πνίξουν τα λουλούδια.
Καταρχήν, θα πρέπει να τονίσουμε στους θιασώτες της δεύτερης άποψης ότι δεν υπάρχει παραλογοτεχνία. Η συγκεκριμένη λέξη δημιουργήθηκε από το κρατικοδίαιτο εκδοτομιντιακό κατεστημένο, που διαφήμιζε και διαφημίζει ημέτερους. Αλλά και αν ακόμα δεχτούμε ότι υπάρχουν πολλοί, που απλά κάνουν το κέφι τους, υπηρετούν τη ματαιοδοξία τους και για να θυμηθούμε το Ρίλκε, μπορούν να ζήσουν χωρίς να γράψουν, ποιοι είμαστε εμείς, που θα τους κρίνουμε; Ο σπουδαίος κατά τα άλλα Κωστής Παλαμάς δεν αναγνώριζε τον Καβάφη, όμως, η ιστορία πήρε την εκδίκησή της και σήμερα ο Καβάφης θεωρείται διαχρονικότερος και διαβάζεται περισσότερο από τον Παλαμά. Πολλοί νεότεροι ποιητές διαφημίστηκαν και βραβεύτηκαν από το κρατικοδίαιτο εκδοτομιντιακό κατεστημένο όσο ζούσαν. Μόλις πεθάνανε ξεχάστηκαν. Άρα η ιστορία είναι ο καλύτερο κριτής και είναι προτιμότερο για μας, κάποιος για να σκοτώσει τον ελεύθερο χρόνο του, να γεμίζει με στίχους το διαδίκτυο, παρά να παίζει χαρτιά. Σήμερα, που η ποιότητα και όχι η ποσότητα είναι το ζητούμενο στην σύγχρονη κοινωνία, θεωρούμε πιο ποιοτική την εκτόνωση με στίχους από την εκτόνωση στο γήπεδο ή το shopping-therapy.
Παρά τις ευκολίες, που παρουσιάζει το διαδίκτυο για τους σύγχρονους ποιητές, υπάρχουν και ορισμένες δυσκολίες. Δυστυχώς, και στο χώρο του διαδικτύου έχει εισχωρήσει το κρατικοδίαιτο εκδοτομιντιακό κατεστημένο, με αποτέλεσμα κάποιες «μεγάλες» και σπουδαιοφανείς ιστοσελίδες να προχωρούν σε κακοπροαίρετες κριτικές και αποκλεισμούς. Έτσι, μπορεί να απορρίψουν και να απογοητεύσουν νεαρούς ποιητές, είτε λέγοντάς τους κατάμουτρα ότι δεν αξίζουν και καλό θα είναι να μη γράφουν, είτε ότι τα ποιήματά τους δεν είναι του στυλ, που δημοσιεύουν! Διατείνονται ότι δημοσιεύουν ποίηση πειραματικού στυλ, δηλαδή, κάτι, που σε τελευταία ανάλυση, μπορεί και να μην είναι ποίηση!
Κλείνοντας, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι η συζήτηση για την ποίηση και το διαδίκτυο είναι πολύ μεγάλη και σίγουρα δεν αρκεί ένα μικρό κείμενο σαν κι αυτό για να καλύψει τον όγκο των επιχειρημάτων απ’ όλες τις πλευρές και είναι ίσως πολύ νωρίς για να δούμε τα αποτελέσματα της νέας αυτής κατάστασης και τις νέες δυνατότητες, που ανοίγονται. Πιστεύουμε, όμως, ότι η ποίηση έχει κάνει δυναμική είσοδο στο διαδίκτυο και ότι μελλοντικά θα υπάρξουν κι άλλες δυνατότητες για περαιτέρω αξιοποίησή του.
