Varus, varus, gib mir meine Legionen wieder
Γρήγορος στα πόδια μου εκείνους τους Νοέμβρηδες της μοναξιάς μου,
Έριξα μία χαμηλή πάσα,
Σχεδόν εκείνη την στιγμή που πήρα την μπάλα, ακριβώς πάνω από το κεφάλι
Του Μπάρρελ Τέρρυ πριν με ρίξει αναίσθητο.
Όταν ξύπνησα, βρήκα τον εαυτό μου να φωνάζει
Κλίσεις λατινικών, και το νέο χιόνι να πέφτει
στην άκρη ενός πράσινου πεδίου.
Ο Λεμόην Κρόουν είχε πιάσει την πάσα, ενώ είμαι κάτω
Αναίσθητος και μαινόμενος
Μόνος με το φλεγόμενο φάντασμα του Κάτουλλου, οι περιφρονητικές χάρες να ρίχνουν
Ανθολογίες ποιημάτων και ενδεκασύλλαβους πάνω από το κεφάλι
Του Κορνήλιου Νέπου του μαστόδοντα,
Τον μεγάλο τόμο.
Στις άκρες τις Νοτιανατολικής Ασίας αυτό το απόγευμα
Οι επιθετικοί και οι γραμμές αρχίζουν να πέφτουν,
Ένα ανοιξιάτικο χιόνι,
Και τρομοκρατημένοι νεαροί άντρες
Γρήγοροι στα πόδια τους
Ρίχνουν ο ένας τα κρανία του άλλου μέσα από
Φτερά παράξενων πουλιών που καίγονται ζωντανά.
Σημείωση: O Κάρπεντερ, ένας απόφοιτος του Γουέστ Πόιντ, ζήτησε για τους ίδιους του τους στρατιώτες να χτυπηθούν με ναπάλμ παρά να τους δει να παραδίδονται. Ο Στρατηγός Γουεστμόρελαντ τον αποκάλεσε «ήρωα» και τον έκανε βοηθό του, και ο Πρόεδρος Τζόνσον του απένειμε το Ασημένιο Αστέρι Ανδρείας.
Τρέισι Σμιθ (1972)
από το Ερωτηματικό
2. Διαπολιτειακός 101 Νότια, Καλιφόρνια, 1981
Θυμάσαι το ραδιόφωνο, την πινακίδα της Κόκα-Κόλα
Φωσφορίζων στα αριστερά, γέφυρα
Μετά από γέφυρα, σαν οι ζωές μας να ήταν
Σχεδιασμένες απλά να προχωρούν; Και έτσι προχωρήσαμε
Σε εκείνες τις λίγες ήσυχες ώρες
Μόνοι μαζί στο σκοτάδι, το μπράτσο μου
Ακριβώς δίπλα από το δικό σου, τα φώτα μας
Να τσιμπούνε την ομίχλη, ρυμουλκώντας μας υπομονετικά
Μπροστά σαν μία βελόνα μέσα από λεπτό ύφασμα.
Η νύχτα μας κρατούσε σαν ένα σπίτι.
Κάποιες φορές ένα παλιό τραγούδι
Θα γέμιζε το αμάξι σαν φάντασμα.
Φραντς Ράιτ (1953)
Αλκοόλ
Όντως δείχνεις λίγο άρρωστος.
Αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, τώρα.
Δεν μπορούμε.
Το γεγονός ότι είσαι ένα φοβερό ναυάγιο.
Με ακούς.
Και θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις κάποια βοήθεια σήμερα, πακετάροντας
στο σκοτάδι, επιβαίνοντας λεωφορεία βόρεια,β άζοντας την θέση πίσω και
χαμογελώντας με τον τρόμο να κυλάει από τα πόδια σου μέσα
από τα δάκτυλα και τα μαλλιά σου...
Πάντα περίμενα, πάντα εδώ.
Πες κάποιον άλλον που μπορεί να το πει αυτό.
Η συμβουλή μου σε εσένα είναι να την σκεφτείς για αυτό που είναι:
ένα ακόμη όνομα κομμένο στην ουλή της γλώσσας σου.
Τι ήταν αυτό που είχες πει,”Το να προτιμάς να σου κάνουν κακό από
Το να κάνεις, δεν είναι αξιολύπητο.”
Παρακαλώ.
Μπορούμε να φεύγουμε τώρα.
Μας αρέσουν τα ταξίδια με τα λεοφωρεία,θυμάσαι.Μαζί
μπορούμε να δούμε αυτά τα χειμερινά πεδία να φεύγουν πίσω, και
να μην νοιαστούμε ποτέ ξανά,
σκέψου το.
Δεν χρειάζεται να είμαι πουθενά.
