Ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι του αέναου παρόντος
Αναστοχάζομαι το χρόνο, αναιρώντας τον ένδον,
Και τον μιλάω με την αυθαιρεσία της λέξης μου
και το ατελέσφορο της αναπαράστασης μου.
Κι εκείνος αόρατος, άχρωμος, άοσμος και επιθετικός
πάνω στο ηδοναλγούν, γράφον σώμα μου εγγράφεται
και εδώ στο τώρα, στη ρωγμή του, με μιλάει χλευάζοντας με
γιατί πάντα αυτός γελάει τελευταίος
και το τίποτα του, το παν, έχει τον έσχατο λόγο.
«Οὐ χρονίζει τὸ ἀλγοῦν συνεχῶς ἐν τῇ σαρκί»͵
μα «πέσε, σήκω, ξαναπέσε, πέσε πιο όμορφα και ξανασήκω»
ο χρόνος και μια αυτάρεσκα δανεική συνείδηση προτρέπουν.
Παλλίνδρομα στάσιμος ο χρόνος
άυλη υπόσταση που πάνω μου κυλάει
αποπλανώνατας με αργά ως με βυθίζει ανεπιστρεπτί
με κίνηση σπειροειδή σε άβυσσο ανυπαρξίας.
Κι ενόσω πάλλομαι σ’ ένα μικρόκοσμο μιας κάποιας ύπαρξης
σε πολλαπλές πραγματικότητες εκγλωβισμένη
μέσα από κάτοπτρα, καθρέφτες ψεύτες,
βλέπω το σώμα να κοιτά με μάτια Άλλα, Αλλότρια, Αλλοτινά
και ο χρόνος ένδον να το περιπαίζει
και εκείνο να επιστρέφει το άνοίκειο βλέμμα του και να πονάει, να τρέμει
να λυγάει, να χάνεται, να δίνεται, να αγαπά, να χύνεται,
να θέλει, να απωθεί, να αισθάνεται
ως σώμα κείμενο – κείμενο σώμα – που γράφει και εγγράφεται.
Η Άννα Κουστινούδη ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει τη μονογραφία The Split Subject of Narration in Elizabeth Gaskell’s First-Person Fiction (Lexington Books, 2011).
