-Και ποιος ορίζει τον τρελό; Ο λογικός; Ή μήπως και η λογική είναι μια μορφή παραλογισμού, παραφροσύνης, τρέλας;
Κι αν η τρέλα είναι μορφή της πολυδιάστατης λογικής;
-Υπέρτατη νοημοσύνη, την καλείς...
Όραση. Ακοή. Όσφρηση. Αφή. Γεύση. Έτσι αισθάνεσαι.
Χρόνο με το χρόνο, μαθαίνεις να βλέπεις, ν’ ακούς, να μυρίζεις,
να γεύεσαι, να άπτεσαι.
Ύστερα όμως... ό,τι βλέπεις... τυφλώνει.
Ό,τι μυρίζεις... σου αφαιρεί οξυγόνο.
Ό,τι γεύεσαι... σε δηλητηριάζει.
Ό,τι άπτεσαι δε ξεχωρίζει... κι ας σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις από φόβο.
Έτσι εὖ αισθάνεσαι. Γίνεσαι ευαίσθητος. Έντονα ευαίσθητος.
Κι αποξενώνεσαι. Παραμορφώνεσαι. Τρελαίνεσαι.
-Όχι! Δεν είμαι μια αμετανόητη αμαρτωλή συνείδηση. Κι ας θέλησα έτσι να τη διευρύνω. Κι ας θέλησαν κάποιοι δαίμονες να με γεμίσουν ενοχές γι’ αυτό.
Όχι! Δεν είμαι αιτιολογικά ανασφαλής. Παρόλο που δεν μπορώ να υποφέρω την πραγματικότητα της πλάνης.
-Ξέρω. Είσαι αδικημένος. Απελπισμένος. Θλιμμένος. Για πάντα καταδικασμένος να ονειροπολείς ένα μάταιο ιδανικό.
Δεν είσαι τρελός κι ας είσαι καταστροφικός!
Και πάλι θλίβεσαι, βυθίζεσαι σε μια ατέρμονη και βασανιστική ψυχική απομόνωση. Αποξενώνεσαι.
Ζητάς διεξόδους για να ξεφύγεις απ’ το καθημερινό μαρτύριο που σου υποβάλλουν οι πέντε σου αισθήσεις.
Όμως... είσαι τρελός γι’ αυτό και είσαι καταραμένος!
Κατατρύχεσαι απο εικόνες και οράματα μιας περασμένης ζωής, ψάχνεις λύσεις στα λογικά αινίγματα της ανικανοποίητης Σφίγγας,
ζητάς να βρεις ποιες είναι οι αιτιακές σχέσεις των πραγμάτων, ζητάς αλήθειες..., αλήθεια..., κι ύστερα πάλι σα σφήνες έρχονται τυραννικές οι σκέψεις, και βασανιστικές οι πέντε έντονα αναπτυγμένες σου αισθήσεις...
Όλα... Όλες ακατάστατες..., μπερδεμένες..., δυσδιάκριτες..., γυρίζουν γύρω γύρω... σε παγιδεύουν... ποτέ δε ξεφεύγουν... ούτε κι Εσύ!
-Ξεχνάς όμως την έκτη!
Και πάλι βλέπω! Βλέπω μακριά..., μέσα σου..., μέσα μου..., βαθιά...
Διόραση. Ενόραση. Όραση.
Πώς είπαν το ιδανικό μου; Σε τι το μεταμόρφωσαν;
Σε λογικό λάθος; Λάθος στην κρίση;
Σε λαθεμένη αντίληψη των πραγμάτων που εκδηλώνεται στις ψυχές διαταραγμένων υπάρξεων;
-Για θεραπεία πρέπει πάντα να διαψεύσει κανείς τις λαθεμένες αντιλήψεις του ψυχικά άρρωστου.
-Του τρελού; Ή Του λογικού;Τρέλα! Ένας διαφορετικός τρόπος σύλληψης των πραγμάτων. Ένας απλά ασυνήθιστος τρόπος. Αλλόκοτος. Χασματικός. Σκοτεινός. Μανιώδης. Καταθλιπτικός. Αποχαυνωτικός.
Μα πάντα ενδιαφέρων.
Ό,τι κινεί και εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων. Ό,τι μου δίνει υπόσταση και έμπνευση. Ό,τι με αφήνει να δω... ελεύθερα, ξεκάθαρα. Η τρέλα δεν κρύβεται. Ούτε πλανεύει κι ας εισχωρεί κάποιες φορές στις απαγορευμένες ζώνες ενός μνημονικού που ερμηνεύει παρατηρώντας.
Στην αυλή του Οίκου των τρελών με δέος στέκομαι και βλέπω....
γριές γυναίκες που κοιτάζονται στους καθρέφτες βάφοντας το πρόσωπό τους, αναβιώνοντας έτσι άλλη μια καταραμένη νεότητα, γέρους ντυμένους με ρούχα περασμένων εποχών - θύματα κι αυτοί της πορείας του Χρόνου, άτομα που κινούνται σπασμωδικά, ανήσυχα, από τη μια μεριά στην άλλη κι ύστερα πάλι πίσω, για να ξεφύγουν από τη φωτιά που χρόνια τους κυνηγάει. Τρεις φιγούρες στέκουν ακίνητες, κοιτώντας ένα συγκεκριμένο σημείο του ορίζοντα..., άλλοτε γελούν κι άλλοτε κλαίνε κι ύστερα βγάζουν ήχους από το στόμα... ακατάστατους, προφέρουν φθόγγους, συλλαβίζουν λέξεις..., στο τέλος απαγγέλλουν στίχους ενός κολασμένου ποιητή. Γυναίκες κοντοκουρεμένες κρύβονται πίσω από τα δέντρα κρατώντας σφιχτά το κεφάλι τους για να μην πέσει, καθώς θα απειλείται από το αμείλικτο τσεκούρι ενός δήμιου-Θεού, ενώ ένα νεαρό αγόρι επαναλαμβάνει μεμονωμένα μια συγκεκριμένη φράση... δεν έχει σημασία ποια..., πώς...και γιατί...στο διάλογο με το δικό του Δαίμονα-εαυτό.
Χιλιάδες πρόσωπα κοιτούν απ’ τα παράθυρα του σπιτιού.
Με μάτια γουρλωμένα. Πρησμένα από την ταραχώδη αϋπνία.
Κορμιά κοκκαλιασμένα από την άρνηση τροφής. Μ’ εκείνο «το μανιακό γέλιο δίχως χαμόγελο» χαράσσονται για πάντα στις απαγορευμένες ζώνες του δικού μου μνημονικού.
Άτομα εμμονόπληκτα. Άτομα υποχονδριακά, παράξενα.
-Υπάρξεις που βιώνουν και κρύβουν αλήθειες. Υπάρξεις που κρύβουν την αλήθεια.
-Την κρύβουν είπες; Τη φανερώνουν. Τη ψιθυρίζουν. Τη λένε. Τη φωνάζουν. Την κραυγάζουν. Τη νιώθουν να καίει μέσα τους σα δυνατή φωτιά που τους μεταμορφώνει σε στάχτη και τους αφανίζει... και τους σκορπά στον τιτάνειο άνεμο που μεταφέρει τη μυστηριακή αλήθεια των ψυχών αυτών σε κάθε μυημένο στοιχειό της φύσης, το δαιμονικώς ορκισμένο να πλανεύει κάθε όν που παρατηρεί... και ψάχνει σιωπηλά..., συνειδητά... Ναί! Την κραυγάζουν...! Αλλά... κανείς δεν τους πιστεύει.
-Γ Ι Α Τ Ι;
-Γιατί είναι... τρελοί.
-Ποιος έβαλε στο μυαλό των ανθρώπων τη θεωρία πως «ο τρελός» παραλογίζεται... και αλλοιώνει κάθε αλήθεια, καλουπωμένη στα αυστηρώς στενά πλαίσια μιας ουτοπικής λογικής που συγχύζει; Ίσως... να χάνεται μέσα στις ακαθορίστου συνάρτησης σκέψεις του... όμως εκεί συναντά τη δική του αλήθεια... που είναι κι αλήθεια κάθε ψυχής, κάθε ύπαρξης. Ό,τι του δίνει κίνητρο για ζωή. Ό,τι του δίνει χρόνο χωρίς να του τον παίρνει.
Βλέπω και τον τρελό του Γκάρσιν με το κόκκινο λουλούδι του. Τρέχει να το κόψει, να το εξαφανίσει από τον κήπο, από παντού... να διώξει το Κακό από τη γή. Ίσως αυτός, πρώτος να ήθελε να το προστατεύσει από το χέρι της μοίρας.
Όμως... δεν σκόρπιζε το κόκκινο λουλούδι το Κακό -νά η πλάνη του- αλλά το χέρι που το έκοβε. Ίσως γι’ αυτό και στο τέλος,
ο ίδιος, φορτώθηκε την τίση της ύβρεώς του.
Κάποιες φιγούρες με βαριές σκιές, ντυμένες με λευκές μακριές ρόμπες, φωνάζουν δυνατά..., επιθετικά...
Καλούν τους φίλους μου και τους μαζεύουν μέσα στο σπίτι τους.
Με βλέπουν. Μου κάνουν νόημα να φύγω. Φεύγω...
Σας αποχεραιτώ μοναχικά αδέλφια μου, μοναδικούς συνταξιδιώτες μου στο ταξίδι δίχως Τέλος!
Η στήλη Δαίμονας χωρίς ταυτότητα γράφεται από το τεύχος 9 του Vakxikon.gr.
