Στροβιλίζομαι στον γαλαξιακό οργασμό ενός βρέφους
Γελάω με τ’ άστρα τ’ ουρανού σου
Και φεύγω στο Διάστημα με τη μαγική μου σκούπα
Τότε και προφανώς καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που σε περιμένει στο υπόλοιπο του περιεχομένου. Η Μεταμόρφωση της Μαρίας Κατσοπούλου δεν είναι μόνο το παρόν ποίημα αλλά και η θέση της στο ποιητικό σύμπαν μέσα από τους στίχους της. Και το λέω αυτό καθότι προσωπικά βρίσκω πετυχημένη και απαραίτητη τη μετάβαση της από τα Ποιήματα της Τρελής, το προηγούμενο βιβλίο της, και πάλι από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης. Πλέον, η ώριμη τρελή εγκαταλείπει τις παρυφές των παραμυθιών, έστω και οργισμένων καθώς ήταν, και κάθεται με το στανιό στον κυνικό, τον σκληρό στίχο, ο πλήρης αντικατοπτρισμός μιας πραγματικότητας που υπάρχει γύρω μας, ένας κόσμος στον οποίο ζούμε. Και φυσικά ζει η Μαρία, τον νιώθει στο πετσί της, τον αισθάνεται, τον μισεί, θέλει να τον διαλύσει. Πλέον, η καρδιά της είναι τσακισμένη –φυσικά και το σαλεμένο μυαλό της -ούτε καν σας πληροφορώ- είναι πιο λογικό από τους πλέον λογικούς ανθρώπους στον κόσμο όλον.
Ακόμη θυμάμαι την αντίδραση του κοινού στο κατάμεστο Metropolis Live Stage, άλλοτε στην οδό Πανεπιστημίου πλέον και αυτό θύμα της οικονομικής κρίσης. Το κοινό της γυναικείας λογοτεχνίας είχε μείνει αποσβολωμένο καθώς διάβαζα με στεντόρεια φωνή το ποίημα για τον έρωτα και την αντίσταση της Μαρίας Κατσοπούλου, από το πρώτο βιβλίο της. Και, όμως, η αρχική ψυχρολουσία έφερε μετά το χειροκρότημα. Και μετά τη Μαρία να με αναζητά γι’ αυτό. Δεν γνωριζόμασταν τότε. “Γιατί το έκανες αυτό;”, μου είπε. “Μα για να προκαλέσω”, της απάντησα, “και να τις ταράξω (σ.σ. τις γυναίκες) έστω και λίγο από τον όμορφο κόσμο, αγγελικά και ερωτικά πλασμένο, στον οποίον έχουν μπει από αυτά που διαβάζουν με το τσουβάλι.”
Όχι
Δεν είμαι ερωτευμένη
Φταίει που έφαγα πολλές σοκολάτες
Άδειασα ένα πακέτο σοκοφρέτες
Περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει
Τελικά, απ’ ότι φαίνεται
Δε θα κάνω σεξ απόψε
Τα Ποιήματα για Τσακισμένες Καρδιές και Σαλεμένα Μυαλά τα γνώριζα πριν βγουν σε βιβλίο, μια και στο περιοδικό Vakxikon.gr είχαμε δημοσιεύσει κομμάτια του, είχαμε προδημοσιεύσει μέρος του πριν εκδοθεί, ενώ και ποιήματα από τη στήλη της Μαρίας Τραγικές Φιγούρες υπάρχουν στην έκδοση. Μεγάλη μου η χαρά όταν βγήκε, ανακάλυψα στο σύνολο του, το εύρος της δυναμικής των ποιημάτων καθώς αυτά βρήκαν τελικά ανοιχτή τη χαραμάδα της έκδοσης ώστε να κοινωνήσουν με το κοινό. Όποιο κοινό είναι αυτό, το έχει αποδείξει άλλωστε η πρόσφατη ιστορία, όταν οι αναγνώστριες της Μαντά δεν σταματούσαν να χειροκροτούν το ποίημα της Μαρίας. Καθότι, όπως γράφει η ίδια, σαν σύγχρονη Κατερίνα Γώγου…
Θέλω να φωνάξω στον κόσμο
Να σπάσει τις τηλεοράσεις του
Να τα παρατήσει όλα και να βγει
Στο δρόμο να φωνάξουμε μαζί
Ν’ αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς
Να σταματήσει να καταναλώνει θάλασσα, αέρα, γη
Θέλω να φωνάξω στον κόσμο
Να ζητήσει πίσω την ελευθερία που πούλησε
Για τη μεταμοντέρνα πρέζα του
Μ’ ακούτε;
Είστε όλοι σας πρεζάκηδες των MHz
και των φούρνων μικροκυμάτων
Είστε δημιουργήματα των ηλεκτρικών κενώσεων
Μιας κοπρολάγνας εξουσίας
Τροφή για τη μαύρη τρύπα που ονομάζεται πλανήτης Γη
Πουλημένοι!
Ε, καλά κάνει τότε και φτύνει τα Νόμπελ. Σίγα το πράμα!
Σημείωση: Το κείμενο διαβάστηκε από τον Νέστορα Πουλάκο στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής Ποιήματα για Τσακισμένες Καρδιές και Σαλεμένα Μυαλά (Εκδ. Γαβριηλίδης, 2012), στο art bar Poems 'n' Crimes, στο Μοναστηράκι, τον Νοέμβριο του 2012.
