Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 20

Αλέξιος Μάινας: "Ο διαμελισμός του Αδάμ"

Ο διαμελισμός του Αδάμ, Ποίηση, Αλέξιος Μάινας, 2013

Άτιτλο με παράθυρο
 

                   στη Μ. της Βιέννης (που έφυγε)
Οι αναμνήσεις
ήταν ένα είδος νεανικού
ημερολογίου από σκίτσα
δεμένα στην ίδια στάση ζωής.
Το τέλος δεν ήταν
μέρος του λόγου.
Ήξερε πως θα γράψω μια μέρα
και μου μιλούσε
εκεί στη γωνιά της κουζίνας
όπου τρώγαμε κοιτώντας
το χιόνι.
Όταν ακούμπησε και το μέτωπο στο γυαλί είπαΉρθε πάλι η εποχή.
Οι χήνες αναχωρούν.
Δεν περιμένουν στο τζάμι.

Το αναπάντητο ερώτημα

                               Διαλυτικά του ονείρου.

Το πρωί
μπαίνει το σώμα τού τετραγώνου τής λάμψης του
απ’ το μαύρο χώρο του παραθύρου μου
σαν αίνιγμα.

Και τη νύχτα
μπαίνει το αίνιγμα της καμπύλης του σώματός της
στη λάμψη του μαύρου χώρου μου
σαν παράθυρο.

Αποφατική οντολογία

Κούτες ασυνειδήτου.

Κάτι λείπει.
Κρυμμένο κι από τη λέξη
που το δηλώνει,
εκμαγείο του όγκου της μνήμης
που καταλάμβανε,
προφητεία ενός ονόματος
από κοράλλια
κόκκινων μαλλιών.

Rebus

Λυτή, δεμένη με κασκόλ.

Σε είδαν το πρωί
στις εφημερίδες.
Στα νόμπελ για πέντε ευρώ.
Άλλος σε είδε να ψάχνεις
στα ράφια για πακέτα,
να καπνίζεις τσιγάρα
με τα μάτια.

Απολογισμός 5213/Β69/ε7

Αγωνία, αυλαία, ανάλυση.

Θυμάμαι ένα απ’ τα βράδια του Γενάρη
την περίοδο που αλωνίζαμε τις σκηνές.
Θα βλέπαμε Πίντερ.
Πόσο μας άρεσε ακόμα ο κόσμος.
Η ύπαρξη ήταν μια δυνατότητα σχολιασμού της.
Έλαμπες όταν στάθηκες στο ταμείο.
Μεγάλες λάμπες ήταν αναμμένες
και το φως περνούσε έξω χωρίς ν’ απομακρυνθεί
και γλιστρούσε στο χιόνι.
Όλα έμοιαζαν πρόσφατα, δοκιμαστικά.
Το θέατρο είναι ένα πείραμα, είπα.
Και διόρθωσες ή προσέθεσες:
Μια απόπειρα να καταδειχθούν οι συνέπειες
όχι μεμονωμένων πράξεων
αλλά στάσεων ζωής.

Κοιτώντας πίσω
μοιάζουν πάντα να υπερισχύουν
οι ευκαιρίες που δεν αδράξαμε.
Και το ότι μας διδάσκουν κάτι
δεν αρκεί.

Η πολιορκία της Μάλτας                              Απ’ τη ροή των μικροσκοπικών κερμάτων.

Σε κάποιο σταθμό επαρχιακής πόλης
μπροστά στο τούβλινο κτήριο και την αποβάθρα.
Κάποτε είχες χάσει ένα σκουλαρίκι σ’ έναν τέτοιο σταθμό.
Φορούσες ένα πορφυρό φόρεμα με πτυχές που ξεκινούσαν
κάτω απ’ το στήθος, είχες σκύψει γονατιστή
πάνω απ’ τις ράγες για να ψάξεις κι εκεί.
Κι εγώ σου χάιδευα τις γάμπες.

Ο κακότυχος είναι ιστορία.
Ο καλότυχος μέσα σε ιστορίες.

Sweet December

Ανεπίδοτοι διάλογοι.

Η σιωπή
αυτή η παράφορα
θλιμμένη λέξη
ακούγεται από τα χείλη σου
όποτε μου χαμογελάς
απ’ τη φωτογραφία της τελευταίας
κοινής μας διάλεξης.



Ο διαμελισμός του Αδάμ
                           Εγχειρίδιο για σαρκοφάγα.

Αν κατέβω
με το δάχτυλο
κατά μήκος του λευκού χείλους σου
το αίμα σου ανάβει και βράζει
μες στη γλαφυρή σου μήτρα
και τα πλευρά σου γυμνά σαν πιρούνια
αναπνέουν πιο γρήγορα
και λυγίζουν το δέρμα
όπως των λεπτόσωμων αγοριών
που ξάπλωναν το φθινόπωρο
σαν σκυλιά στην άμμο.

Το τελευταίο νησί το βάφτισες εγκατάλειψη.
Το τελευταίο μπαράκι το βάφτισες πτώμα.
Είχε μπει το τέλος. Ήταν ήδη Τρίτη.
Είχες πιει, δε φορούσες κραγιόν
και μπέρδεψες τα λόγια σου.

Ένα είδος αναχρονισμού βγήκε απ’ το στόμα σου.
Είπες έφυγα.

Με αποχαιρετούσες ακόμα στα μάτια.
Ο πόνος ήταν μια ευχάριστη ηχώ.
Γιατί για μένα λείπεις μόνο
όποτε ο σουγιάς σου
διστάζει να μου γράψει
ένα μικρό σχίσιμο στο μάγουλο.

Άνοιγμα Στάινιτς-Ρομπλιούκοβ

                                        Θυσία βασίλισσας.

Απόδειπνο με
ροκανίδια συζήτησης.
Μαύρο παλτό, φορεμένο
μηχανικά.

Όλα ηρεμούν επί
τέλους.

Μερικοί μικροί φοίνικες,
γκαζόν. Η πόρτα όμως
απ’ την οποία
απομακρύνομαι.