"Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει, και ‘γω την εμπιστεύομαι…". Με αυτή την άκρως φιλοσοφημένη ατάκα μας υποδέχεται η ελληνική ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη "Φθηνά Τσιγάρα" και θαρρείς πως περικλείεται εντός της όλο το νόημα του ολοκαίνουριου μυθιστορήματος του Δημήτρη Μαμαλούκα "Κράτα μου το χέρι" (εκδ. Ψυχογιός).
Σε μία σύγχρονη πόλη που όλοι δείχνουν, ή και είναι, παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, τι και αν μπορεί να ζουν στην ίδια πολυκατοικία ή και να πίνουν τον καφέ τους στο ίδιο μπαρ, σου δημιουργείται η εντύπωση πως μέχρι και τον τελευταίο "θαμώνα" κυριαρχεί αυτή η αίσθηση μοναξιάς στα "μπαρ" της αλλοτρίωσης. Και πόσο εύκολα έρχεται και κολλάει, η αλήθεια είναι, στο αστικό αυτό περιβάλλον ο ήρωας μας, κουβαλώντας μαζί του σε αυτό το νέο του ξεκίνημα εκτός από τις ελάχιστες αποσκευές του και τις, καλά κρυμμένες αν και όχι και τόσο ξεκάθαρες, σκέψεις του.
Μια πάλη που ξεδιπλώνεται στο παρόν έχοντας καλά ριζωμένες τις ρίζες της στο πρόσφατο παρελθόν. Ένα παρελθόν που γεννούσε προσδοκίες. Που δε χόρταινε να το ζει. Ή καλύτερα που το ζούσε γιατί τον ενδιέφερε να το ζουν και άλλοι. Να τους βοηθά να το ζουν και να το μοιράζεται.
Και να που έρχεται μια στιγμή, μια "καταραμένη" στιγμή να σου αλλάξει τα κόζια και μετά να αρχίσεις μια αναζήτηση για το πώς θα βγεις από αυτόν το λαβύρινθο. Ακλουθώντας το νήμα ως άλλος Θησέας ή προσπαθώντας να ερμηνεύσεις τα σημάδια για να βρεις τη διέξοδο από αυτό το μοναχικό ταξίδι που συνοδοιπόρος σου δεν είναι άλλος από τη δική σου ύπαρξη.
Με λιτή γλώσσα και κοφτή πένα ο συγγραφέας μας μεταφέρει σε μια ιδιαιτέρως παράξενη και ανώνυμη πόλη και όντας περιγραφικότατος μας πλημμυρίζει εικόνες που μας δίνουν τη δυνατότητα να φανταστούμε χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες πως είναι αυτό το μέρος που επέλεξε ο ήρωας του μυθιστορήματος μας για να συγγράψει το βιβλίο που τόσο λαχταρά αλλά και πόσο άρτια ταυτίζεται η ψυχοσύνθεση αυτής της πόλης με τις εσωτερικές του ανάγκες αλλά και των ανθρώπων που τον περικλείουν. Από τον θυρωρό της πολυκατοικίας που διαμένει, τον μπαρίστα που του σερβίρει τον καθημερινό του καφέ μέχρι και το κορίτσι που θα του στοιχειώσει τα θέλω. Όλοι τους άνθρωποι χωρίς όνομα, όπως άλλωστε και η ίδια η πόλη που διαμένει, λες και κάποιος τους έχει καταραστεί.
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα καθαρά αλληγορικό και συμβολικό μυθιστόρημα, που όμως διαβάζεται με ενδιαφέρον δίνοντας από την άλλη μπόλικη τροφή για ποικίλες σκέψεις.
