[13] [57] 94 Η Ζωή δεν είναι αφηρημένη[82] [270] [273] 95 Λειψοί θα φύγουμε. Η αρτίωσή μας είναι θέμα άλλου χώρου.
[136] [172] [193] 96 Εδαφικότητα του Κενού
[187] 101 Η αποσπασματικότητα ευθύνεται για τη νοσταλγία
Το στοιχειακό ως πρόταση (φορέας, αγωγός, συντηρητής και κιβωτός) ολότητας. Ως θεμελίωση ενός ζην μέσα από το απροστάτευτο, το ατείχιστο, το ευπρόσβλητο αλλά και το παιδικά βέβαιο και πανίσχυρο. Μια μη καταναλωτική στάση του σκέπτεσθαι και ζην. Μια ακτημοσύνη του διανοείσθαι και εκζήτηση του Άλλου. Μια σχεσιακή ευλογία με το Είναι.
Η τελεία θέαση της πραγματικότητας δεν είναι εφικτή. Εν τούτοις συντελείται ευκαίρως στη μερικότητα.
Η αυθαιρεσία είναι ο μοναδικός μοχλός κίνησης των αποφάνσεών μας
Κάθε αρίθμηση γίνεται αυθαίρετα. Αν δεν ήταν έτσι, θα σήμαινε πως γνωρίζουμε απόλυτα τις αλληλουχίες, τις σχέσεις, την απλή συνθετότητα της δομής ή ουσίας του όντος.
Η αυθαιρεσία δεν εξυπακούεται πως εξ ορισμού μόνο αυθαιρετεί, πως πολιτεύεται άναρχα. Κατά περιπτώσεις, είναι απολύτως λογική και επιβεβλημένη.
Η λογική συνέπεια ή ορθότητα είναι μύθος. Υπάρχει αυθαίρετη εξαγωγή, αυθαίρετη πηγή συμπερασμάτων στις λογικές μας αναζητήσεις.
Ο στοχασμός επιβάλλεται να νυμφεύεται - σε επικίνδυνη και περικαλλή συζυγία - την καλλιτεχνία. Έτσι, το Φως προκύπτει και χάνεται μέσα από τη θολάδα. Η τελευταία διασώζει τη διαθεσιμότητα στο Ανοιχτό, την κατάφαση στην απροσδιοριστία της σχέσης, τη θανάτωση αυτοϊκανοποίητων ορισμών, τη θεοπρεπή αμηχανία μπροστά στο μπέρδεμα ή τη σιωπή της γλώσσας.
Η δήλωση προϋποθέτει χιλιόμετρα πορείας κάθε είδους.
Το Σώμα καθίσταται ορατό στην ομολογία (δήλωση). Στη διάνοιξή του προσλαμβάνει τις διαστάσεις που του «αρμόζουν», αλλά από τη διεύρυνση αυτή καθίσταται τόσο αόρατο όσο και ασαφές. Μια εκκλησιολογική (και φυσικά όχι μόνο) Σκύλλα και Χάρυβδη. Πώς πορευόμαστε;
Η ομορφιά απαξιώνει τα επιχειρήματα. Ωστόσο, πώς ίσταται κανείς;
Απελπιστικά πληκτικό πράγμα η άσκηση πολεμικής στον πρωτόγονο ορθολογισμό των αισθητηριακών δεδομένων, που υπακούουν στη βαρβαρότητα της πάνδημα αποδεκτής προφάνειας του τελεσίδικου των φαινομένων, της ομότροπης (=δουλικής) αποδοχής τους: το ηρακλείτειο απόσπασμα δεν είναι απόσπασμα. Δοκίμασε ποτέ κανείς μια οντολογική αναλυτική της έννοιας του αποσπάσματος; Κι αν το δεχθούμε, δεν τίθεται το ερώτημα υπό ποιά προοπτική; Και η επιλογή προοπτικής δεν σχετικοποιεί τα πορίσματα; Ωστόσο, η φωτιά της προσφερόμενης και, θα τολμούσα να πώ, επαρκούς ολότητας τού αποσπάσματος βρίσκεται ανά χείρας, καθώς το τελευταίο εμπεριέχει πυρηνικά στο είναι του την ίδια την ολότητα τού Είναι, που φυσικά δεν μερίζεται ή αν προτιμάτε μερίζεται μη μεριζομένη. Υπαινίσσομαι, όπως θα αντιληφθήκατε, έναν λόγο, μια στάση, μια θεωρία οντολογικής λιτότητας, οντολογικής ασκητικής που κρηπιδώνεται και εγκολπούται χαρούμενα το επακριβώς ολίγιστα δοσμένο, ως πρόγευση παιδευτική δεξίωσης τού κατακλυσμού μιάς ατέλειωτης τελειότητας.
