Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 4

Τζιοβάνα Σίκαρι, η "Ακίνητη Εποχή"

του Στράτου Π.

Η Giovanna Sicari γεννήθηκε στον Τάραντα το 1954. Έζησε στη Ρώμη  όπου και παρέδιδε μαθήματα στο σχολείο των φυλακών της ίδιας πόλης. Σύζηγος του ποιητή Milo De Angelis και μητέρα ενός αγοριού, πέθανε το 2003 στη Ρώμη. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: Decisioni [Αποφάσεις] (Barbablu, Siena 1986), Ponte d’ ingresso [Γέφυρα εισόδου] (Rossi E Spera, Roma 1988), Sigillo [Σφραγίδα] (Crocetti, Milano 1989), Uno stadio del respiro [Ένα Στάδιο της αναπνοής] (Scheiwiller, Milano 1995), Roma della vigilia [Ρώμη της παραμονής] (Il Labirinto, Roma 1999). Το “Μάης στο Λούνα Παρκ” (Maggio al Luna Park), ”Δεν είμαι ούτε σάρκα ούτε ορμή” (Non sono né carne né volo) και “ Η ώρα περνά” (L’ora trascorre) είναι από την τελευταία της συλλογη Epoca Immobile [Ακίνητη Εποχή] (Jaca Book, Milano 2003).

Μάης στο Λούνα Παρκ

     στο Daniele

Και ο θάνατος, άτιμος, κρυμμένος
σ’ένα φωτεινό σημείο της ημέρας
ευωδιάζει και  χρωματίζει αισθήσεις και ύπαιθρο
μου προκαλεί μια αγνή συνάντηση
αιματηρή, όπου η αύρα του Μάη
αδιάφορη κάνει ένα γύρο
από το Καρουζέλ.
Αυτή τη φορά σε νιώθω μαζί
στους περίγυρους των σταχιών
που λυγίζουν, οι τόσες φωνές
του κόσμου τρέχουν αναίσχυντες
δε σκούζει, δεν είναι απών
η μαμά του πρώτου καλοκαιριού
αγαπημένο, αγαπημένο, ξανθόμαλλο
λατρευτό παιδί της ζωής.

Δεν είμαι ούτε σάρκα ούτε ορμή

Μόνο ένα ίχνος αγάπης θα ‘θελα να τραγουδήσω
σα δεν είμαι μήτε σάρκα, μήτε ορμή, μήτε νερό
σα δεν είμαι εκείνη
και το τίποτα απολιθώνεται σε μια κατάσταση
από την κόλαση: απογοήτευση των ημερών
όπου τα πάντα και το τίποτα είναι
το τυφλό κάτι της ζωντανής αιτίας.
Αν τουλάχιστον έβρεχε και εσύ έλεγες
- κάνε αυτό για μένα με χέρι
όλο φροντίδα, βλέπεις αυτό το στήθος
της γυναίκας  δεν είναι σεξουαλικό, είναι
ένα αντικείμενο για μωρά -.

Η ώρα περνά

Κάθε ώρα που περνά
μαθαίνω ένα καινούργιο γράμμα
και απορροφώ απορροφώ
κάθε άρωμα φυτού:
γλυσίνες, βλασφημία, προσευχή
τυλιγμένα μέσα στο φύλλο,
ο άνεμος γεμίζει
με ευλογία και δέηση
προσεύχεται ο άνεμος
στεγνώνει τα ψηλοτάκουνα παπούτσια
κρατά την ελαφριά τσάντα
η καρδιά που λάμπει απαστράφτουσα
τρόπαιο σε αυτούς τους βαρείς λαγόνες
καταμεσής των μωλώπων, των κοψιμάτων
διερχόμενη δια μέσου, αιθεροβάμουσα, νεκραναστημένη.