Ανθολογία, Ποίηση, Κωνσταντίνος Καραμουζάς, Ιδιωτική έκδοση, 2008
“Ένα γραπτό απέναντι μου ο κόσμος μας κι εγώ γεννήθηκα δυσλεκτικός”
Όταν οι λέξεις παντρεύονται την αλήθεια και την φαντασία με έναν τρόπο αυθεντικό, έντιμο και δυνατό, το αποτέλεσμα είναι πραγματικό, ώριμο και συνειδητοποιημένο. Τα ποιήματα παίρνουν τον χαρακτήρα του δημιουργού τους , αφήνοντας όμως ανοιχτή την διαδικασία της εξέλιξης.
Ο Κωνσταντίνος Καραμουζάς είναι ένας νεοπαρουσιαζόμενος στο αναγνωστικό κοινό ποιητής που σίγουρα έχει να προσφέρει πολύτιμους κρυμμένους θησαυρούς πίσω από τους στίχους του και την έμπνευση του , σε εκείνους που θα τον επιλέξουν για συνοδοιπόρο τους σε ένας ταξίδι αληθινής ποίησης. Το έργο που παρουσιάζεται είναι μία ανθολογία από ποιήματα του Κ. Καραμούζα, επιλεγμένα από το ίδιο από ανέκδοτες ποιητικές του συλλογές που χρονολογούνται από το 1989 έως το 2000.
Το βαθύτερο κομμάτι στα ποιήματα του Κ. Καραμουζά είναι οι λέξεις που επιλέγει για να ντύσει το έργο του. Ο αναγνώστης σε μία πρώτη επαφή με τα δημιουργήματα του ποιητή θα παρατηρήσει την σκληρότητα των λέξεων. Όμως οι στίχοι δεν σοκάρουν , επειδή το νόημα τους είναι αληθινό. Οι ανάγκες του ποιητή να εκφράσει τον θυμό του, την θλίψη του και την μη- πίστη του για μία κοινωνία που βυθίζεται στο τέλμα της είναι αληθινές και καθόλου τετριμμένες. Καθώς οι στίχοι προέρχονται από έναν νέο άνθρωπο με βαθιές ευαισθησίες για την ανθρώπινη οντότητα, που καταφέρνει μέσα από τον εσωτερικό πόνο που αποτυπώνεται στο χαρτί να εκφράσει μια καθολική πραγματικότητα.
Ο τρόπος γραφής του ποιητή είναι αυθεντικός, δυνατός και πάνω από όλα έντιμος , αποφεύγοντας τα μονοπάτια της οποιαδήποτε μανιέρας. Κάθε ποίημα καταφέρνει να βγάλει στην επιφάνεια διαφορετικά και συχνά αντιφατικά συναισθήματα. Υπάρχει μια κοινή διφορούμενη βάση ο πόνος που συναντά την αισιοδοξία, αλλά το κουβάρι ξετυλίγεται αριστοτεχνικά από τον ποιητή. Η σκληρότητα των στίχων του Κ. Καραμουζά δημιουργεί ξεκάθαρες , ολοφάνερες εικόνες που πάλλονται. Η ένταση των εικόνων που “ζωγραφίζονται” συνδέονται αναλογικά με την μάχη που προσπαθεί να κερδίσει ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Όσο πιο αμφίρροπος είναι ο αγώνας του , τόσο πιο ολοκληρωμένες και ζωντανές είναι οι εικόνες του. Συνδετικός κρίκος στην συνοχή των εικόνων είναι οι λέξεις που αντικατοπτρίζουν την μάχη , και παρότι ο δρόμος δεν ντύνεται από ροδοπέταλα και λυρισμό, η ψυχική λύτρωση έρχεται.
Μέσα από τα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καραμουζά δεν εκφράζεται η έννοια του φόβου. Φόβος ούτε για να ζήσουμε, αλλά ούτε και να πονέσουμε. Ο ποιητής δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι ένα αφελές παιχνίδι, αλλά διαθέτει μια ξεκάθαρη πίστη ότι η ζωή πρέπει να βιώνεται στον εντονότερο βαθμό ,χρησιμοποιώντας όλες μας τις αισθήσεις , γιατί έτσι καταφέρνεις να ζήσεις πραγματικά.
Ο επίλογος του κειμένου έχει γραφτεί από τον Κωνσταντίνο Καραμουζά.
Στην αυγή του πρώτου μας εαυτού, είδαμε. Ο Λόγος ενέπεσε, εν μέσω οντολογίας, μεταφυσικής και ύπαρξης. Από νωρίς κάποιοι φοράνε τα καλά τους και συναντούν την ετερότητα, τα φύλα μα προπαντώς την φύση και τις αισθήσεις. Αναπνέουν και ζουν γαλουχημένοι από το ένστικτο του ιδείν σαν θέαση και σαν παράσταση αγνώστου θεού, ακολουθώντας πόθους και πάθη ανθρώπινα. Εν τούτω νίκα μεσ’ τη σπορά, εν τούτω νίκα μεσ’ τα όνειρα
"Ενάντια στον ουρανό εφορμάει
Μια πετρωμένη κεφαλή"
[Γκέοργκ Τρακλ : η νύχτα]
“Ένα γραπτό απέναντι μου ο κόσμος μας
κι εγώ γεννήθηκα δυσλεκτικός
Μια ανάσα βαθιά όσο κι η ηχώ με τυλίγει
όταν αδυνατώ να συλλαβίσω
το έπος το ανθρώπινο”
(απόσπασμα από το ποίημα “δυσλεξία”)
Σημείωμα (της Ανθής Ντάρδη)
Ποίηματα της "Ανθολογίας"
Η πρώτη μου ερωτική εμπειρία
Ηταν μ’ ένα μεγάλο άλφα
Πήρα λοιπόν τα σκέλια του
Τ’ άνοιξα
Πήρα την παύλα
Την έβαλα πίσω μου
Να σπρώχνει κι αυτή
Κι όλοι μαζί, έτσι,
Ν’ αυνανιζόμαστε
Από κει κι ύστερα
Είχα με τα γράμματα
Πάντα καλή σχέση
Ωσπού ανακάλυψα
Οτί χρησίμευαν για λέξεις
Πάει ο έρωτας, πάει η αγάπη
Γι’ αυτό κι εγώ τις λέξεις
Αποφάσισα να σκοτώνω
Να γδικιθώ το φονικό
Του πρώτου μου έρωτα
Κι όποιος μιλήσει
Για δήθεν πάθη
Αυτά ή άλλα
Ας ξυπνήσει
ΠΡΟΤΑΣΗ έφτιαξε!
Μεγαλώσαμε μ’ ένα κρίμα στην καρδιά
Μια οπτασία ενός σιδηρόδρομου
Τρελού και θεσπέσιου
Σταθμάρχες της ηδονής γίναμε
Για να καταπολεμήσουμε το άγχος
Πήραμε μια πέτρα
Κατολίσθηση να προκαλέσουμε
Πάνω απ’ την πόλη των ερώτων μας
Κι ένα πρωί βρήκαμε το πτώμα μας
Καταφαγωμένο από μια ανάγκη θνητή
Από ‘ να σκουλήκι πελώριο
Που τρωγε αχόρταγα τις ελπίδες μας
Στο επιστέγασμα των φόβων μας
*
Ένα βήμα, λες στέκεσαι
Πριν από μια πυγμή-πηγάδι
Που σε καλεί ηδονικά και υποχθόνια
Ένα βήμα πριν βαπτισθείς
Στο πάνθεο των αιώνιων επισκεπτών
Και μια ατέλειωτη ματιά
Ένα αλμυρόγλυκο χάδι
Έρχεται και σ’ αρπάζει
Και σε μαζεύει και σε γλιτώνει
Σαν ένα ορφανό από ροδοπέταλα ρόδο
Που βρήκε καταφύγιο
Στα παιδικά δάχτυλα μια επτάχρονης
Σαν την επανάληψη του μικρού παιδιού
Να γίνει κατανοητό
Να γίνει βασηλιάς
Ας τους πάρουμε
Ολους τους καλούς κυρίους
Τον κύριο Γκοντό
Και τους υπόλοιπους
Τον Πάντζο να κρατά το ίσο
Τον αδικοχαμένο Δον Ζουάν
Παρέα με τον Γκαίτε
Να τραγουδάνε
Τη Μήδεια
Και την Ελένη για γυναίκες
Μια παρέα παλιάτσων
Τον Πιραντέλο
Και τον Παβέζε
Να του ψιθυρίζει ιταλικά
Για κάποια μάτια που θα ρθούν
Τον Εμπειρίκο να αυνανίζεται
Και τον Ναμπόκοφ να κοιτά
Τη Λολίτα να χαμογελά
Στα βήματα του Νουρέγιεφ
Την Άννα Μανιάνι
Να καθαρίζει το πιλάφι
Του Φελίνι
Τον 16χρονο Αρθούρο
Να περιπαίζει τα φωνήεντα
Και να χαμογελά
Στον Μπέηκον
Την Φρίντα Κάλο
Να τρώει τα φρούτα της
Τον Λωτρεαμόν
Να πίνει τους καφέδες του
Μια παρέα ανάλαφρη
Που πάντα υποδέχεται
Νέες κυρίες και κυρίους
-Καλησπέρα κύριε Τρακλ!
Καλώς σας βρήκα
Κύριε Τρακλ
Να σας πω χαιρετίσματα
Για την αποθήκη
Του πατέρα σας
Να σας πω για το χιόνι
Τις υπέροχες λευκές
Νύχτες σας
Στους περιπάτους του αιθέρα
Σε κήπους Γεσθημανής
Και σταύρωσης
Αχ! Κύριε Τρακλ
Πόσο χημικά
Τους ξεφύγατε!
Η έκδοση είναι προγραμματισμένη να κυκλοφορήσει μες στο 2009.
Ο Κωνσταντίνος Καραμουζάς είναι ποιητής. Ζει στην Αθήνα.
