Η Συνταγή
Ακούω την κούφια φωνή σου
να αστειεύεται σε ένα δήθεν κοινό.
Προσπαθείς να περάσεις για κάτι.
Κουνάς τα χέρια σου σε ένα παραλήρημα πρόζας
και τα μάτια σου σαν τη ρόδα του λούνα-πάρκ.
Με το ίδιο άρρωστο βλέμμα πάντα,
με την ίδια επιμελώς ατημέλητη αφέλεια.
Να ' ξερες πόσο σε λυπάμαι.
Θεωρείς, πιστεύεις, κρίνεις με τέτοια δύναμη
που ακόμη και εσύ απορείς καταβάθως.
Ιδέες – πατητούρες που σερβίρεις με λίγη σος
και περίσσεια περηφάνια.
Άλλωστε το λέει και η συνταγή!
Στη βραδινή σου προσευχή, δοξάζεις
που υπάρχουν τόσοι πολλοί που σε δοξάζουν
και ζητάς ξεκούραση.
Που να ‘ξερες πως οι δοξάζοντες
φτύνουν στον κόρφο σου με άκρα κομψότητα.
Καληνύχτα!
Περιμένω
Περιμένω
Περιμένω κουλουριασμένη στο κρεβάτι να ακούσω να τραγουδά στο μπαλκόνι, το τριζόνι του χειμώνα.
Περιμένω να ακούσω το δυνατό φτεροκόπημα της πεταλούδας, κι ύστερα να νιώσω να διαπερνά το κορμί μου ο άνεμος της φετινής κουφόβρασης.
Περιμένω ξανά, να μυρίσω πως τα σύννεφα δε θα βρέξουν πια.
Και έτσι περιμένω .
Περιμένω, περιμένω.
Όμως η υπομονή μου στράγγισε πια. Δεν αντέχω άλλο να περιμένω αυτό που κανένας δεν περιμένει .
Καλύτερα τότε να κοιμηθώ και να ονειρευτώ πως ακόμα περιμένω.
Γυάλινες Πανάκειες
Μπαίνω στο δωμάτιο,
πετώ στο πάτωμα τον εγωισμό μου,
ξεκουμπώνεις και διπλώνεις προσεχτικά το παρελθόν σου,
ξαπλώνουμε τις γυμνές ψυχές μας.
Ξυπνάμε το πρωί,
ετοιμάζω το χαρτοφύλακα της ρουτίνας σου,
δένεις επιδέξια τη γραβάτα – δώρο μου,
φεύγεις βιαστικά για τη δουλειά.
Γυρνάς στο σπίτι,
τρώμε τα ξαναζεσταμένα απομεινάρια μας,
γελάμε με γυάλινες πανάκειες.
Κοιταζόμαστε
Η Κατερίνα Τζέκου ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
