Μικρές Αθηναϊκές Ιστορίες, Συλλογή Διηγημάτων, Νέστορας Ι. Πουλάκος, Εκδόσεις Bang, 2008
στον Μιχάλη, στη Λία
…Μεσημέρι Κυριακής! Κατά τις 3 και, δύο τύποι, κάπως περίεργοι, από τη λάμψη των ray ban, καταφτάνουν στη μικρή παραλιακή πόλη. Ένας χαμός! Χόρευαν, μεθούσαν, γέλαγαν, τραγουδούσαν, άνθρωποι χαρούμενοι, μικροί και μεγάλοι, φοιτητές και εργάτες, όλοι μια παρέα, ιδρωμένα κορμιά, έτοιμα για όλα.
Με την ίδια έπαρση πίνουν μπύρες! Περιμένουν κάτι φίλους, και μέχρι να τους βρουν, κάθονται… και περιμένουν! Μερικές γυναίκες τούς πλησιάζουν, τους χαμογελούν, τους κερνάνε ποτά, τους χορεύουν, εκείνοι αντιδρούν, τους αρέσει… Γιατί, άλλωστε, να μην τους αρέσει; Και πίνουν μπύρες, που λέει και το τραγούδι, το άσμα το λαϊκό. Εν τω μεταξύ, η χαρά του γύρω κόσμου συνεχίζεται... Τι όμορφα που είναι! Ένα διάλειμμα στην πικρή καθημερινότητα, στη ρουτίνα της ζωής, όλοι τους φορώντας το πρόσωπο της ψυχής, βγάζοντας το προσωπείο που φορούσαν, αυτό που είναι γίνονται.
Ραντεβού στην Πύλη της Παλιάς Κολάσεως με τους δύο φίλους τους. Ένας διασκεδαστικός νέος και μια ατίθαση κοπελιά, σίγουρα ψυχές της κάθε παρέας τους. Κατηφορίζουν τα σοκάκια, μιλάνε για πολιτικά, έρωτα, κάνουν πλάκα, χαζεύουν τον κόσμο. Γνωρίζονται καλύτερα με την ώρα... «Και ο χρόνος πέρα από καλός γιατρός είναι και θεός, των σχέσεων θεός του κάθε ανθρώπου», είπε κάποιος, μπορεί ασήμαντος, ίσως και όχι.
Περνάνε από το παλιό τζαμί, λένε κάτι αστεία, φιλάνε κάτι περαστικούς και κάθονται στο δρόμο της απόλαυσης, του χορού και του ποτού… Μυρίζει η κατάσταση, μπαρούτι μάλλον, από τις αναθυμιάσεις του στόματος! Παραγγέλνουν κάτι λευκά ποτά, μερικά ορεκτικά, και λένε ιστορίες! Γελούν πολύ... Που είναι και το σημαντικότερο στοιχείο της όλης υπόθεσης... Η συζήτηση φουντώνει, γνωστοί και φίλοι... αλλά και άγνωστοι, περνούν από το τραπέζι τους, γνωρίζονται, πίνουν, συζητάνε για ποίηση, για γυναίκες – το σεξ πάντα θα τους αφορά. Κάποια κορμιά σηκώνονται και χορεύουν και δώσ’ του τα κεράσματα. Κι άλλα λευκά ποτά, κι άλλος χορός, κι άλλο τραγούδι, κι άλλα γέλια, η συζήτηση φουντώνει, το ’παμε αυτό; Α, ναι!
«Έχασα δυο χρόνια από τη ζωή μου, φίλε!» είπε ο ένας στον άλλο! Πρωί Δευτέρας, κατά τις 9 και. Πίνουν γαλλικό καφέ και οι τέσσερις φίλοι, στο σαλόνι που βλέπει στον κήπο. Η λαγάνα ζεστή, το κεφάλι κρύο, το στομάχι διαλυμένο, η διάθεση ανεβασμένη. Δεν θυμούνται πολλά πράγματα από την προηγούμενη μέρα! Από κάποια στιγμή και μετά έχασαν επαφή. Αμυδρές εικόνες, θολές καταστάσεις, μερικά φιλιά, κάτι γυαλιά χάθηκαν, κάποιοι έπεφταν, εμετοί, σαπίλα, χαρά και διασκέδαση χωρίς τέλος… Γιατί κατά βάθος ήταν χωρίς τέλος! Ένα διάλειμμα ήταν μέχρι το επόμενο! Απλά πράγματα δηλαδή, «και θα μεθώ και θα γελώ σα να ’μουνα πρωτάρης, με φίλους και εχθρούς, αν μη τι άλλο αγαθό, μενεξεδένιας μέρας, και νύχτας παγερής, στου ύπνου το κορμί, θα κοιμηθώ και θα ξυπνήσω, πιο πλούσιος σε καταστάσεις άνθρωπος».
["Έχασα δυο χρόνια από τη ζωή μου φίλε"]
