στον Τάσο
"Δεν είναι της ώρας", λέει με μακρόσυρτη περίεργη φωνή. "Έχω να κάνω μερικά πραγματάκια : να διαβάσω Ζαμπογιάννη, να παίξω λίγο κιθάρα, ν' ακούσω Πυρήνες, να φτιάξω αμερικάνικη πατατοσαλάτα...", και συνεχίζει και συνεχίζει. "Και τι θα κάνουμε, δηλαδή, ρε Τασούλη, θα σε περιμένουμε όλη μέρα στη Σαλονίκη στο κέντρο, έχει και μουντό καιρό, η ταινία του κινέζου ήταν χάλια, δεν έχω κοιμηθεί πολύ και το Jameson το νιώθω.. ως τις φτέρνες", του λέω με στεντόρεια φωνή σχεδόν αισθαντική. "Ακού, φίλε εκδότα", μου λέει με βαριά μακεδονίτικη προφορά και το καπέλο του στραβά φοράει για να τον φωτογραφήσει ο Τζόρτζιο έξω από το "Ολύμπιον" ένα βράδυ που βρεχε, που βρεχε στην πόλη στο λιμάνι.. "Ρε καρντάσι", του λέω, "άσε τα άκου, πάρε τον Τζώνη και πάμε για Νεγροπόντε να φάμε κάνα κιοφτέ με ρακί να γκώσει το στομάχι να πάμε για τα ξύδια μετά". Το βιολί του, όμως, αυτός.. "Καλά και τα κρινάκια πότε θα τ' ακούσουμε;", σπηκάρει με το φρύδι να σμιλεύει στο κούτελο ενώ το μαλλί μπαταρισμένο από τη μία σηκωμένο από την άλλη ατάκτως περιφέρεται από πίσω δίνει σήματα.. καπνού πως έχουμε ξεφύγει. "Θ' ακούσουμε τα Κρίνα, βρε, πάμε να φάμε και μετά Silver Dollar για να γουστάρουμε", του λέω.. "Υποσχέσου όμως να πάμε κι από Berlin και μετά πατσά στου Χαριλάου", μου απευθύνεται με στυλ μαγκιόρικο και κάπως μοστραρισμένο.. "Όχι", του λέω, "σουτζουκάκι στον Κατερινιώτη και πάμε για κορίτσια στο Μικρό κι ουίσκια για σβήσιμο στο Σάρωθρον". "Αχ, σβήσιμο ε;", ρωτάει το γελαστό παιδί όλο χαρά γεμάτο με ένα γκουλουάζ στο στόμα και κίνηση όλο χάρη, "θυμάσαι κάτι ξημερώματα στο Feelgood στην πλατεία στα Εξάρχεια να συζητάμε για ζωή κι εσύ να κοιτάς...". "Άστα τώρα αυτά!", τον προστάζω με τόνο στρατιωτικό, "πήρες τον Τζώνυ να μας πει ιστορίες από τις ροκιές του '80 και να μας γυρίσει στα στέκια;". "Φίλε, ότι θες", μου λέει, "μόνο πες μου κάτι σε παρακαλώ".. με κάνει και τον κοιτώ στα μάτια. "Είμαστε Ασήμαντοι Ποιητές, όπως έλεγε χθες;", ρωτά. "Ο δαίμονας που κρύβεις μέσα σου, φίλε, πρόσεξε.. ο δαίμονας που κρύβεις μέσα σου..". Και φύγαμε αγκαλιά για τον Πύργο τον Λευκό να πιούμε το ουίσκι να στανιάρουμε..
Ρετρό Χ
Ν.
Μετράς απώλειες… ανθρώπινες… μία, δυο, τρεις, τέσσερις… οκτώ, εννέα, δέκα… δεκαέξι, δεκαεπτά… δεν έχει τελειωμό η ιστορία… τα ίδια κάθε φορά… ζωντανοί νεκροί σε ένα θέατρο σκιών… εκείνοι πεθαίνουν, εσύ μετράς… μετά τους βλέπεις μπροστά σου… κλαις… ζώντας τους χηρεύεις… αναζητάς νέα σώματα… με σάρκα και οστά… όχι στη φαντασία σου… υπάρχουν τα έχεις δει, αγγίξει, υπάρχουν. Πάμε από την αρχή. Μετράς απώλειες… ανθρώπινες… μία, δυο, τρεις, τέσσερις… είναι πολλές… μια ντουζίνα το χρόνο… και βάλε μη σου πω… με όλο το θάρρος… μετά τους βλέπεις μπροστά σου… και απορείς… εκείνοι πέθαναν εσύ υπάρχεις… ή εσύ πέθανες εκείνοι υπάρχουν… και πάντα εμφανίζονται… ίσως κι εσύ να εμφανίζεσαι πότε πότε… τελικά πως είναι απώλειες αφού υπάρχουν… αναρωτιέσαι… κάνεις κάτι λάθος μάλλον… να το συζητήσουμε… που κάνεις το λάθος. Πάμε να δούμε τι έμαθες. Μετράς απώλειες… ανθρώπινες… μία, δυο, τρεις, τέσσερις… και μετά τους βλέπεις μπροστά σου…
X.
Τους αγγίζεις. Πασχίζεις να ζεστάνεις την ψυχή σου με τη θέρμη των κορμιών τους, λαχταράς να παγιδεύσεις τις φωνές τους σε δοκιμαστικούς σωλήνες αιωνιότητας, αποπειράσαι να υψώσεις τους πύργους των επιθυμιών σου στην άμμο των ονείρων τους...Αλλά η ψυχή σου είναι χρόνια τώρα οχυρωμένη πίσω από τείχη απολιθωμένων απογοητεύσεων, εκεί όπου η σιωπή κοιτάει ειρωνικά τους ταπεινούς σφετεριστές του θρόνου της και τα μόνα κτίσματα που αντέχουν στο χρόνο είναι θεμελιωμένα στη σπονδυλική στήλη του φόβου. Μετράς απώλειες. Χάνεσαι στο μέτρημα, πίνεις αχόρταγα το γλυφό νερό της λήθης και ζητάς να χρωματίσεις τις αναμνήσεις σου με το πινέλο της αισιοδοξίας. Η ελπίδα σε κρατάει ζωντανό σαν τους άρρωστους θανατοποινίτες- προπάντων να μην ενοχληθούν όσοι με τόση ανυπομονησία περιμένουν την εκτέλεση. Μέχρι που πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες απομυθοποίησης, τα δάχτυλα σου γεμίζουν χρώμα, το μυαλό σου πλημμυρίζει νοσταλγία, οδύνη, παραίτηση, ώσπου να σε τραβήξει πάλι στην επιφάνεια αυτό το ανυπότακτο πείσμα, η ασίγαστη δίψα για έρωτα, το παράφορο πάθος για ζωή...
(Με αφορμή - Νέστορας Ι. Πουλάκος / Χριστίνα Σανούδου, Noέμβριος 2008)
Ρετρό ΧΙ
On the rooftops of houses
spreads the chaos of hapless souls.
Their mortal traces:
the waste of a drunken city.
There go all their deeds!
The message is lost.
And now they are crying on our lap
in the agony of nought.
So, let me mourn
the loss of youth
and the kindness of their loss.
Listen
I won’t stand their denigration
much longer.
Deaf to their shadows I am
and blind to their humming.
For they were screaming,
bedevilling
and giving orders.
They didn’t know, it seems.
But we’ll be in touch.
In the distance
heirs are heard.
Once they had told me
about so many people
from the cholera times.
I had slept with them.
Their death smelled foul
and their breath spoke
in a foreign tongue.
But I wasn’t afraid of them.
I hated and denied
their every idea.
They, of course, carried on
and still go on
unharmed by decadence.
(Eleusis, by the poetry book "Adversities", Nestoras I. Poulakos, translation : Yannis Goumas, 2008)
Ρετρό ΧΙΙ
I look at you in despair.
I can’t escape.
I’ll dream of you,
remember.
Adversity isn’t a truer word
for an odd moment
that took place
in that bar.
I’ll see you and tears will come to my eyes
and in your arms I’ll commit my love
and your erotic eyes.
In my body
I alienate
the deepness of your touch
that makes my entire being shiver.
I drink down
the hedonic drink
you stood me yesterday.
I bewail my lot.
I pay no attention
and cry out to you again
“I’m talking in the middle of the night
and the scent of your juices
covers me
riveting my being
my existence
I bear
without you.
But is this ours
-- you ask?”
I see it
in your look
oh, the semblance to contradiction!
God of men’s purity
some day I’ll relate to you
my feelings
and you’ll laugh
hurting my mind.
And so, I’ll end with the phrase of happiness,
the vastness of euphoria
so hated by the gods
and men will fight
like children to learn
“is eros
both love and death?”
I’ve come to be boring
ultra amorous
with big words, deep deeds
as if I were the god
who’d bless
your heart.
But I didn’t realize, the idiot,
that you too are human
with limited forbearance.
It has turned out
to be watery
this poetry
collection
about a woman
who can’t
give herself to me
wholeheartedly ecstatic
one body one life.
Exaggeration!
But what am I asking, the wretch?
One look and one body
for the supreme,
human love
I’ll become a prosaic petit bourgeois
and I’ll grouse about
deceit
lies
illusion
also optical illusion
and laugh at defeat.
Priestess my foot!
Hear this.
I’ll learn to live
with adversities
and write about them
and you
all of you
will be generous
in providing them
as always!
(Eleusis/ Mozart/ Exarchia, by the poetry book "Adversities", Nestoras I. Poulakos, translation : Yannis Goumas, 2008)
*Ο τίτλος του τρέχοντος τεύχους είναι στίχος του λατίνου ποιητή Dermus Junius Iuvenalis (αφιερώμενο στον ζωγράφο Μάριο Σπηλιόπουλο).
Οδός Μαραθώνος, Δεκέμβριος 2008
Οπλαρχηγός Shane McGowan
