του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη
Ω ναι,
Τι ωραία
Να ’ρχεται
Και να ’χεις αυτό που πάντα θες
Η Αγάπη σου
Με το χαμόγελο
Που ξέρεις
Ότι ξέρει ό,τι κι αν λες
Με μαλλιά μακριά
Ίσαμε της Παράδεισος το πέρας
Με τα βυζιά στητά
Δώρα άδολα ν’ ακκίζουνε το τέρας
Που ήσουν κάποτε
Στης ειμαρμένης την ειρκτή
Στων λέξεων τον καταιγισμό δεσμώτης
Και τώρα πια
Μέθυσος
Μπεκρής και πότης
Σαν σε κερνά
Θωπείες κι αγκαλιά
Να μη σε νοιάζει πια
Το πούστικο το μέλλον
Το παρελθόν δίχως αυτήν
Να μη σε σκιάζει το δέον
Το κάνε και το μην
Μα μόν’ για τα εδέσματα
Τη μέριμνα να έχεις
Κάθε καυτό της κύτταρο
Με πάθος να κατέχεις
Ναν την ξενοδοχεύεις άριστα
Με την καρδιά σου όλη
Ναν θνήσκονται ευθύς
Ανόητοι όλοι οι ρόλοι
Να μην σε θέλγουνε ποσώς
Τιμές και διακρίσεις
Παρά πώς το μουνάκι της
Γαμώντας να δακρύσεις
Ω ναι, σιχτίρ η Ποίησις
Αν δεν τον Έρωτα κερνάει
Αν την πολλήν την κάβλα μας
Σκληρά την προσπερνάει
Αν του ωχ αχ την ιαχή
Παράμερα αφήνει
Αν του χύσιμου το χάσιμο
Δεν ξέρει ναν το πίνει
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Πλατεία Απαπαπα-Παπαδιαμάντη, εκτός Χρόνου
