Θάλασσα
I
Η θάλασσα δε σταματά ποτέ να κινεί τους αστερίες,
τα κοράλια, τους ιππόκαμπους,
τους δράκους, τους αγγέλους της.
Ο τιμονιέρης υπολογίζει με ακρίβεια τις μοίρες
για να στρίψει το τιμόνι τόσο
ώστε να συμπαρασύρει τον άνεμο.
Οι μέρες και οι νύχτες βυθίζονται αργά
σαν πέτρα που έχασε τον έλεγχο της βαρύτητας.
Τίποτα δε χάνεται στο βυθό.
Όλα μένουν εκεί διάφανα,
τα νερά της ηρεμίας εμπεριέχουν τη ζωτική ορμή
της ανανεούμενης μέρας.
Ο ίδιος νόμος δεν ισχύει πια
όταν οι καιροί τον αλλάξουν.
Η θάλασσα θυμάται να ελπίζει,
όπως μόνο τα όντα που κινούνται μπορούν.
Εμείς θα μένουμε ακίνητοι;
II
Άσωτη κόρη ενός πειθαρχημένου πατέρα
διασκόρπισε τα υλικά της
στις προσπεράσεις των πλεούμενων
που τιθασεύουν τους αγριεμένους της ώμους.
Αγαπημένη κόρη ενός αγαπημένου πατέρα
αγκάλιασε με στοργή τους θησαυρούς της γης
τους έντυσε με φως
τους κράτησε στη μήτρα της.
Ανάδοχη κόρη ενός στείρου πατέρα
διάλεξε γι’ αυτήν
το ρόλο της μητέρας των βλεμμάτων γενιών
που τρέφονται απ’ τον κόρφο της
πίνοντας νερό στ’ όνομά της.
Γέννημα θρέμα απ’ το σώμα μας
απ’ το μύθο μας
απ’ τις εποχές μας
απ’ το μόχθο μας
απ’ τη γέννησή μας.
Χωρίς όνομα, χωρίς εποχή,
χωρίς μύθο, χωρίς ενοχές,
κυλά στη διαφάνεια του κόσμου
αρνούμενη να υποταγεί
στη σταθερότητα των συνθηκών.
Αδάμαστη στη γαλήνη της
γαληνεμένη στη διεκδίκηση της δύναμής της
απροσπέλαστη και αδιάφανη στην διαφάνειά της
προσπελάσιμη στο κάθε μόριό της
απ’ την πιο μικρή ακτίνα ζωής.
Γεννημένη στο σκοτάδι
γεννημένη στο φως
καρτερικά αναδύει τα χρώματά της
απ’ το βυθό των πραγμάτων
που εσωκλείει.
Περιχαρής στην πρώτη άνοιξη των ποιητών.
Λατρεμένη ακόμα κι απ’ τις βουνοκορφές
που την αγναντεύουν ενδόμυχα
γνωρίζοντας πολύ καλά
ότι η απόσταση που τους χωρίζει
είναι απλά
μια ψευδής συνθήκη.
Μνήμες
Αγγίζοντας τις μνήμες σιωπάς για λίγο
μετά ξεθαρρεύεις και τις ενοχλείς
με ματιές που δεν ήξερες
με δάχτυλα ματωμένα
με χείλη αφίλητα
αψηφώντας το κόστος τις ξαναφιλάς
σαν να μην πρόκειται για σκιές εποχών
μα για ζωντανή παρουσία
με δέρμα,αισθήσεις, όνειρα.
Προστατευμένες απ’ το μένος του παρόντος
διεκδικούν μια θέση στη σιωπή
αδιαφορώντας για το δικό σου
απροστάτευτο τραγούδι.
Φως
Βαδίζοντας σε σιδερένιες οπλές
τα πόδια του αλόγου
χαράζουν τους δρόμους του ονείρου.
Το σκοτάδι υπερβαίνει τη μοίρα του
να πονά καταπίνοντας τις ρίζες των χρωμάτων .
Μεταλάσσεται σε φως
διαπερνώντας τις χαραμάδες των φυλακών του.
Προσπερνώντας την άρνηση
ανοίγεται σε νέες προοπτικές,
να ερωτεύεται μορφές,
να ταξιδεύει με ύψιστη ταχύτητα
ανασταίνοντας τους ανθούς των χρωμάτων,
να καθαγιάζει την ουσία των πραγμάτων
μετουσιωμένο
καινούριο φως
γεννημένο απ’ την καρδιά μιας νύχτας
που τόλμησε να ονειρευτεί.
Η Λένα Σαμαρά έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ανάποδο μνημονικό (Γαβριηλίδης 2009) και Ενήλικα σώματα (Γαβριηλίδης 2011). Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
