Επικρατεί ένα γνωμικό το οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά στον πιο δύσκολο διάλογο που μπορεί να κάνει κάποιος. Και αυτός δεν είναι άλλος από εκείνον που σαν συνομιλητή έχεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ο λόγος είναι προφανής. Τον εαυτό σου δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις όπως, καλή ώρα, μπορείς χωρίς ιδιαίτερο κόπο να πράξεις όταν απέναντί σου έχεις για παράδειγμα κάποιον γνωστό. Και εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Το πόσο πραγματική ειλικρίνεια ή ρεαλισμό είσαι έτοιμος να εξωτερικεύσεις ώστε τα τελευταία να χρησιμοποιηθούν ως θεμέλια ενός διαλόγου που θα είναι χτισμένος σε υγιείς βάσεις, χωρίς περιστροφές, στρεβλώσεις ή λογιών λογιών αγκυλώσεις.
Γιατί αυτά που έρχονται να μας «διδάξουν» τα διηγήματα του θεσσαλονικιού συγγραφέα, στροβιλίζονται γύρω από έναν ερωτικό κυκεώνα ψευδαισθήσεων που μόνο ουτοπικά μπορούν να φαντάζουν. Θαρρείς πως εσκεμμένα ο δικηγόρος ή ο γιατρός (εκ των πρωταγωνιστών των διηγημάτων του) εθελοτυφλούν, και συνεχίζουν να πορεύονται τόσο κοντόφθαλμα μη μπορώντας να έχουν ούτε την υποτυπώδη αντίληψη των γεγονότων. Εκεί που κυριαρχεί μέρα με τη μέρα το αίσθημα της απογοήτευσης συνεπικουρούμενο με αυτό της μοναξιάς. Και πριν από όλα σαν ομπρέλα έρχεται να τα σκεπάσει ο φόβος. Αυτό το συναίσθημα, που με τη ερωτική διάθεση εν προκειμένω να έχει υποστηρικτικό ρόλο, έρχεται να λειτουργήσει αντιστρόφως ανάλογα. Έτσι, αν φερ’ ειπείν πριν είχαμε κάνει πράξη το διάλογο με τον εαυτό μας και έπαιρνε για λίγο θέση στο παιχνίδι για όσο της αρμόζει η λογική, δεν θα αφήνονταν ανυπεράσπιστες κατ’ επανάληψη οι επιλογές μας.
Με φόντο την, κατά πολλούς, ερωτική πόλη της Σαλονίκης, όπως έχει αποφασίσει να την αποκαλεί ο Σφυρίδης στα διηγήματά του, αλλά και κάμποσα μέρη που για τους γνωρίζοντες αποτελούν σήματα κατατεθέν της συμπρωτεύουσας, ξεδιπλώνονται απο τις παρυφές του Σέιχ Σου και του Πανοράματος μέχρι τους υδάτινους δρόμους του Θερμαϊκού και της Περαίας καθημερινά, ανθρώπινα, ερωτικά αδιέξοδα. Περιγράφονται με τόση γλαφυρότητα απο μεριάς του, που ο αναγνώστης νιώθει στο πετσί του όλες αυτές τις αυτοβιογραφικές και μη ιστορίες. Και επείδη για να γεννηθεί κάτι, προηγουμένως κάτι άλλο έχει πεθάνει, έτσι και στην περίπτωση του Περικλή Σφυρίδη, για να «γεννηθεί» ως συγγραφέας χρειάστηκε πρώτα να έρθει το τέλος μιας ερωτικής του σχέσης αποφασίζοντας, τρόπον τινά, να μοιραστεί όλα αυτά τα βιώματα που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν οδηγό για την αποφυγή χειρισμών που δεν θα είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
