Στον Ποιητή Αλέξιο Μάινα
Α'
Επίγονοι
Λαξευμένα τα βλέμματα των εφήβων
Εις ένα και μόνον σημείον
Περνά ο χρόνος της νυκτός
Κι οι μνήμες γύρω του
Ραγίζουν
Ο αγαλματώδης του οίστρος
Η θέλησις των λεπτών
Απλώνει το χέρι
Ο ρους των Αντικυθήρων
Κι ο τύπος των ήλων
-ο επί των πλείστων-
Ήτο υπερηφάνως
Αληθής
Μην έχετε γην! Είπε,
Μήτε την πράξιν της νεότητος
Η κόμη σας του Ωραίου
Στη σιωπή
Αλητεύει μαζί μου…
Β'
Έτσι που η πορεία της
Αξιώθηκε να υπάρχει
Σφενδονισμένη πέταξε
Η Πέτρα
Γ'
Ακούγεται…
Το τελευταίο μας βήμα
Στο ανοιχτό της ικρίωμα
Ξεκλειδωμένη απ’ ό,τι μισούμε
Η Πύλη
Η Άκρη
Κι ο Λόγος
Ας είναι που χάνεται
Πριν την κραυγή
Η ηδονή
Τι άλλο
σε τόση σιωπή…
σε τόση απλότητα….
Ο Πέτρος Στεργιόπουλος ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.