Είναι τώρα. Είναι τώρα εδώ. Αυτό εδώ. Το δωμάτιο αυτό.
Αυτό το δωμάτιο είναι τώρα εδώ. Εδώ που είμαι τώρα εγώ.
Εδώ που είμαι εγώ. Εγώ. Του λείπουν μόνο το πάτωμα και η
οροφή. Μόνο αυτά. Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα κανονικό
δωμάτιο. Όπως όλα όσα έχω μοιάζει. Έτσι μοιάζει και αυτό.
Μοιάζει πάρα πολύ μάλιστα. Μοιάζει με τα άλλα δωμάτια.
Δεν θα το έλεγα ξεχωριστό. Αυτό με ενοχλεί. Θα το ήθελα
Ξεχωριστό. Ένα δωμάτιο ξεχωριστό δικό μου.
Δεν είχα ιδέα όταν μπήκα. Δεν γνώριζα ότι θα μπω σε
ένα δωμάτιο δίχως οροφή και πάτωμα. Βέβαια όλα τα
δωμάτια εδώ έτσι είναι. Έτσι απορώ. Πως έκανα το λάθος.
Πως περίμενα κάτι άλλο. Και έτσι φταίω. Φταίω για το δωμάτιο
αυτό. Το δωμάτιο μου. Του λείπουν μόνο το πάτωμα και η οροφή.
Κατά τα άλλα είναι άθικτο. Αλλά δεν πειράζει που του λείπουν
το πάτωμα και η οροφή. Γιατί έτσι μπορώ να κοιτάζω.
Μπορώ να κοιτάζω πάνω. Μπορώ να κοιτάζω κάτω.
Μπορώ να δω. Μπορώ να βλέπω. Μπορώ να δω πράγματα
που αλλιώς δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Όσο και αν κοίταζα
όπου και αν κοίταζα αυτά θα ήταν αδύνατον να τα δω.
Πράγματα πέρα από πατώματα και οροφές. Πράγματα
Ανήκουστα. Πράγματα δωματίου. Δικά μου πράγματα.
Θέλω να τα κρατήσω σε αυτό και τα κρατάω σε αυτό.
Το πώς μόνο εγώ το ξέρω. Όλοι γνωρίζουν πως είμαι
ένας κανονικός άνθρωπος. Και είμαι. Είμαι κάτι
περισσότερο από κανονικός. Είμαι ιδιαίτερα κανονικός.
Ιδιαίτερα. Όλα τα κανονικά πράγματα τα ζω ιδιαίτερα.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να είμαι κανονικός. Και αυτό
είναι το ιδιαίτερο. Ότι είμαι κανονικός. Και μόνο. Και
Ολόκληρος.
Είμαι κανονικός όπως τα πάντα γύρω μου. Όπως η κανονικότητα
η ίδια. Όπως η διαφορά από κάτι κανονικό σε κάτι άλλο κανονικό.
Έτσι ακριβώς. Όπως η απόσταση από την οροφή στο πάτωμα.
Αυτή η απόσταση.
Τι και αν δεν υπάρχει οροφή και πάτωμα. Εγώ τα επινόησα.
Εγώ έφερνα σπίτι κάθε γεγονός. Κάθε απόσταση από το
γεγονός. Μετά η απόσταση έμοιαζε τόσο με γεγονός.
Δεν χρειαζόταν να επινοήσω τίποτα άλλο. Αυτό αρκούσε.
Από τότε κοιμάμαι πια ήσυχος. Πιστεύανε ότι
δεν θα έβρισκα τρόπο. Να κοιμηθώ. Να ξεκουραστώ.
Να υπάρχω σε αυτό το δωμάτιο. Πιστεύανε ότι σε αυτό
το δωμάτιο θα μου ήταν αδύνατον να υπάρξω. Αλλά
τα κατάφερα. Και υπάρχω. Περισσότερο και από αυτούς
εγώ υπάρχω, εγώ υπάρχω στο δωμάτιο αυτό. Κανονικός.
Πιο παλιός και από εμένα τον ίδιο, εγώ βρίσκομαι εδώ.
Βρίσκομαι εδώ για να είμαι πιο παλιός από εμένα που
βρίσκομαι εδώ. Γιατί εδώ πρέπει να βρίσκομαι. Πρέπει
να βρίσκομαι εδώ. Γιατί αυτή είναι η θέση μου. Αυτή
είναι η μοίρα μου. Μια μοίρα παρόμοια με την μοίρα
των άλλων, των άλλων. Των ανυπόφορων. Ποτέ τους
δεν δέχονται την μοίρα τους. Ποτέ τους δεν δέχονται
τη μοίρα μου. Ποτέ μου δεν γνώρισα ούτε ένα που να
δέχτηκε ολόψυχα την μοίρα. Ποτέ τους δεν δέχτηκαν το
πάτωμα. Όχι ποτέ τους δεν δέχτηκαν τα λόγια. Ποτέ τους
δεν δέχτηκαν την οροφή. Όχι ποτέ τους δεν δέχτηκαν τα
Λόγια. Θέλανε σταυρούς. Θέλανε σταυρούς να τους έχουνε
στο χέρι. Ποτέ δεν τους αρκούσαν τα λόγια. Εμένα μου
αρκούσαν. Αυτοί με σταυρούς πηγαίνανε και με
Σταυρούς ερχόντουσαν και ποτέ τους δεν δεχόντουσαν τα
λόγια. Θέλανε να με δουν. Να με δουν θέλανε. Και εγώ
δεν είχα πόρτα. Κανείς δεν είχε ποτέ μια πόρτα να ανοίξει
να μπουν οι Σταυροί. Μαθαίναμε τα λόγια μας. Τους τα
μάθαινα εγώ. Και ήταν όλα ανοιχτά. Από πάνω από κάτω.
Και ήμασταν κανονικοί. Και πόρτα δεν υπήρχε να ανοίξει,
να μπεις να γνωρίσεις τον άλλον. Και έπρεπε να σταυρωθείς.
Να σταυρωθεί και ο άλλος. Και τότε να τον δεις.
Να τον δεις από πάνω. Δίχως από κάτω να είναι
κανείς. Να τον δεις από κάτω. Δίχως από πάνω να είναι κανείς.
Μόνο έτσι μπορούσες να δεις τον άλλον. Σε όλο του το μεγαλείο.
Κανονικά. Να τον δεις να σε λυπάται. Την ώρα που τον βλέπεις.
Να τον βλέπεις. Να σε λυπάται που τον βλέπεις. Όπως είναι.
Χωρίς ποτέ να μπορείς να του το πεις. Γιατί εσύ το έκανες.
Γιατί εσύ το έκανες. Δίχως πρόσωπο. Χωρίς πρόσωπο.
Το πρόσωπό του δεν μπορείς να το δεις. Βρίσκεται πίσω από
την πόρτα. Ακόμα. Εκεί. Εκεί δεν έχει πόρτα. Έχει ένα πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο μόνο. Ένα πρόσωπο. Στην δικιά σου θέση.
Κανείς δεν έχει ένα πρόσωπο. Κανείς δεν έχει ένα πρόσωπο
μόνο. Αν είχε ένα πρόσωπο μόνο θα είχε μια πόρτα να
ανοίξει να βγει. Να βγει εκεί που θα έπρεπε να είναι η πόρτα.
Εκεί που θα έπρεπε να είναι οι άλλοι. Εκεί που θα έπρεπε να
είναι τα λόγια. Εκεί που θα έπρεπε να είναι αυτός. Μέσα στο
δωμάτιο. Δίχως πάτωμα, δίχως οροφή, μέσα στο δωμάτιο.
Μέχρι που μπορεί να φτάσει, μέχρι που μπορεί να πάει;
Ποιος είναι ο ρόλος που επιτελεί το δωμάτιο αυτό;
Όχι εδώ μέσα ο άνθρωπος δεν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος
εδώ μέσα ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος μετά.
Εδώ μέσα ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος μετά από τον
Άνθρωπο αργότερα. Είναι ο απώτερος άνθρωπος.
Εδώ μέσα ο άνθρωπος δεν έχει σχέση με τον άνθρωπο
που είναι εδώ μέσα.
Είναι ο άνθρωπος μετά, από τον άνθρωπο που είναι εδώ.
Είναι ο άνθρωπος μετά τον άνθρωπο που ήταν τότε.
Ήδη είναι ο άνθρωπος μετά τον Σταυρό. Δεν χρειάζεται
μια πόρτα να ανοίξει να βγει. Είναι πριν από την πόρτα.
Είναι μετά από αυτήν. Είναι ο άνθρωπος μετά τα λόγια
πριν τα λόγια πάνω και κάτω από τα λόγια. Είναι η
Διαθήκη του. Και μετά από αυτήν. Και μετά από
Αυτόν. Εδώ, στο δωμάτιο αυτό είναι ο άνθρωπος μετά
από τον άνθρωπο αυτόν, ο ασεβής, ο βλάσφημος,
ο αμαρτωλός, πάνω και κάτω από αυτό, άρα ούτε ασεβής,
ούτε βλάσφημος, ούτε αμαρτωλός, μόνο μετά, μετά
από οτιδήποτε, κάτι που ξέρει τα πάντα για το τότε,
που ξέρει τα πάντα για το πώς, κάτι που δεν μπορεί να
ζήσει πια δίχως αυτό, μετά τον Σταυρό ο άνθρωπος πια
μπορεί να περάσει από το τοπίο με τους Σταυρούς
και να γυρίσει το κεφάλι του αδιάφορος, η να μην γυρίσει
το κεφάλι του καν, γέρνει το κεφάλι του στον Σταυρό και
θυμάται την οροφή και το πάτωμα ακόμα, γιατί τα έχει
περάσει όλα, δίχως πάτωμα χωρίς οροφή, ο άνθρωπος
μετά, ο άνθρωπος μετά, εδώ, και πάνω από όλα, και πάνω
από όλα, τώρα.Ο Στέλιος Ροΐδης έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Μόδα (Οδός Πανός 2002), Ο χαρακτήρας του χρόνου (Έψιλον 2003), Παλιά παπούτσια (Έψιλον 2004), Οικοδομή (Έψιλον 2005), Ανοιχτοί χώροι (Έψιλον 2006), Η σιωπή του καλοκαιριού (Έψιλον 2007), Ποιήματα για τη γενιά που έμεινε στο σπίτι (Ενδυμίων 2009), Κομμάτια δικά μου (Vakxikon.gr 2012). Στις αρχές του 2014 θα κυκλοφορήσει το πρώτο του θεατρικό έργο Μια επιτυχημένη σχέση από τις Εκδόσεις Vakxikon.gr. Ζει κι εργάζεται στον Πειραιά.
Αυτό το δωμάτιο είναι τώρα εδώ. Εδώ που είμαι τώρα εγώ.
Εδώ που είμαι εγώ. Εγώ. Του λείπουν μόνο το πάτωμα και η
οροφή. Μόνο αυτά. Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα κανονικό
δωμάτιο. Όπως όλα όσα έχω μοιάζει. Έτσι μοιάζει και αυτό.
Μοιάζει πάρα πολύ μάλιστα. Μοιάζει με τα άλλα δωμάτια.
Δεν θα το έλεγα ξεχωριστό. Αυτό με ενοχλεί. Θα το ήθελα
Ξεχωριστό. Ένα δωμάτιο ξεχωριστό δικό μου.
Δεν είχα ιδέα όταν μπήκα. Δεν γνώριζα ότι θα μπω σε
ένα δωμάτιο δίχως οροφή και πάτωμα. Βέβαια όλα τα
δωμάτια εδώ έτσι είναι. Έτσι απορώ. Πως έκανα το λάθος.
Πως περίμενα κάτι άλλο. Και έτσι φταίω. Φταίω για το δωμάτιο
αυτό. Το δωμάτιο μου. Του λείπουν μόνο το πάτωμα και η οροφή.
Κατά τα άλλα είναι άθικτο. Αλλά δεν πειράζει που του λείπουν
το πάτωμα και η οροφή. Γιατί έτσι μπορώ να κοιτάζω.
Μπορώ να κοιτάζω πάνω. Μπορώ να κοιτάζω κάτω.
Μπορώ να δω. Μπορώ να βλέπω. Μπορώ να δω πράγματα
που αλλιώς δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Όσο και αν κοίταζα
όπου και αν κοίταζα αυτά θα ήταν αδύνατον να τα δω.
Πράγματα πέρα από πατώματα και οροφές. Πράγματα
Ανήκουστα. Πράγματα δωματίου. Δικά μου πράγματα.
Θέλω να τα κρατήσω σε αυτό και τα κρατάω σε αυτό.
Το πώς μόνο εγώ το ξέρω. Όλοι γνωρίζουν πως είμαι
ένας κανονικός άνθρωπος. Και είμαι. Είμαι κάτι
περισσότερο από κανονικός. Είμαι ιδιαίτερα κανονικός.
Ιδιαίτερα. Όλα τα κανονικά πράγματα τα ζω ιδιαίτερα.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να είμαι κανονικός. Και αυτό
είναι το ιδιαίτερο. Ότι είμαι κανονικός. Και μόνο. Και
Ολόκληρος.
Είμαι κανονικός όπως τα πάντα γύρω μου. Όπως η κανονικότητα
η ίδια. Όπως η διαφορά από κάτι κανονικό σε κάτι άλλο κανονικό.
Έτσι ακριβώς. Όπως η απόσταση από την οροφή στο πάτωμα.
Αυτή η απόσταση.
Τι και αν δεν υπάρχει οροφή και πάτωμα. Εγώ τα επινόησα.
Εγώ έφερνα σπίτι κάθε γεγονός. Κάθε απόσταση από το
γεγονός. Μετά η απόσταση έμοιαζε τόσο με γεγονός.
Δεν χρειαζόταν να επινοήσω τίποτα άλλο. Αυτό αρκούσε.
Από τότε κοιμάμαι πια ήσυχος. Πιστεύανε ότι
δεν θα έβρισκα τρόπο. Να κοιμηθώ. Να ξεκουραστώ.
Να υπάρχω σε αυτό το δωμάτιο. Πιστεύανε ότι σε αυτό
το δωμάτιο θα μου ήταν αδύνατον να υπάρξω. Αλλά
τα κατάφερα. Και υπάρχω. Περισσότερο και από αυτούς
εγώ υπάρχω, εγώ υπάρχω στο δωμάτιο αυτό. Κανονικός.
Πιο παλιός και από εμένα τον ίδιο, εγώ βρίσκομαι εδώ.
Βρίσκομαι εδώ για να είμαι πιο παλιός από εμένα που
βρίσκομαι εδώ. Γιατί εδώ πρέπει να βρίσκομαι. Πρέπει
να βρίσκομαι εδώ. Γιατί αυτή είναι η θέση μου. Αυτή
είναι η μοίρα μου. Μια μοίρα παρόμοια με την μοίρα
των άλλων, των άλλων. Των ανυπόφορων. Ποτέ τους
δεν δέχονται την μοίρα τους. Ποτέ τους δεν δέχονται
τη μοίρα μου. Ποτέ μου δεν γνώρισα ούτε ένα που να
δέχτηκε ολόψυχα την μοίρα. Ποτέ τους δεν δέχτηκαν το
πάτωμα. Όχι ποτέ τους δεν δέχτηκαν τα λόγια. Ποτέ τους
δεν δέχτηκαν την οροφή. Όχι ποτέ τους δεν δέχτηκαν τα
Λόγια. Θέλανε σταυρούς. Θέλανε σταυρούς να τους έχουνε
στο χέρι. Ποτέ δεν τους αρκούσαν τα λόγια. Εμένα μου
αρκούσαν. Αυτοί με σταυρούς πηγαίνανε και με
Σταυρούς ερχόντουσαν και ποτέ τους δεν δεχόντουσαν τα
λόγια. Θέλανε να με δουν. Να με δουν θέλανε. Και εγώ
δεν είχα πόρτα. Κανείς δεν είχε ποτέ μια πόρτα να ανοίξει
να μπουν οι Σταυροί. Μαθαίναμε τα λόγια μας. Τους τα
μάθαινα εγώ. Και ήταν όλα ανοιχτά. Από πάνω από κάτω.
Και ήμασταν κανονικοί. Και πόρτα δεν υπήρχε να ανοίξει,
να μπεις να γνωρίσεις τον άλλον. Και έπρεπε να σταυρωθείς.
Να σταυρωθεί και ο άλλος. Και τότε να τον δεις.
Να τον δεις από πάνω. Δίχως από κάτω να είναι
κανείς. Να τον δεις από κάτω. Δίχως από πάνω να είναι κανείς.
Μόνο έτσι μπορούσες να δεις τον άλλον. Σε όλο του το μεγαλείο.
Κανονικά. Να τον δεις να σε λυπάται. Την ώρα που τον βλέπεις.
Να τον βλέπεις. Να σε λυπάται που τον βλέπεις. Όπως είναι.
Χωρίς ποτέ να μπορείς να του το πεις. Γιατί εσύ το έκανες.
Γιατί εσύ το έκανες. Δίχως πρόσωπο. Χωρίς πρόσωπο.
Το πρόσωπό του δεν μπορείς να το δεις. Βρίσκεται πίσω από
την πόρτα. Ακόμα. Εκεί. Εκεί δεν έχει πόρτα. Έχει ένα πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο μόνο. Ένα πρόσωπο. Στην δικιά σου θέση.
Κανείς δεν έχει ένα πρόσωπο. Κανείς δεν έχει ένα πρόσωπο
μόνο. Αν είχε ένα πρόσωπο μόνο θα είχε μια πόρτα να
ανοίξει να βγει. Να βγει εκεί που θα έπρεπε να είναι η πόρτα.
Εκεί που θα έπρεπε να είναι οι άλλοι. Εκεί που θα έπρεπε να
είναι τα λόγια. Εκεί που θα έπρεπε να είναι αυτός. Μέσα στο
δωμάτιο. Δίχως πάτωμα, δίχως οροφή, μέσα στο δωμάτιο.
Μέχρι που μπορεί να φτάσει, μέχρι που μπορεί να πάει;
Ποιος είναι ο ρόλος που επιτελεί το δωμάτιο αυτό;
Όχι εδώ μέσα ο άνθρωπος δεν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος
εδώ μέσα ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος μετά.
Εδώ μέσα ο άνθρωπος είναι ο άνθρωπος μετά από τον
Άνθρωπο αργότερα. Είναι ο απώτερος άνθρωπος.
Εδώ μέσα ο άνθρωπος δεν έχει σχέση με τον άνθρωπο
που είναι εδώ μέσα.
Είναι ο άνθρωπος μετά, από τον άνθρωπο που είναι εδώ.
Είναι ο άνθρωπος μετά τον άνθρωπο που ήταν τότε.
Ήδη είναι ο άνθρωπος μετά τον Σταυρό. Δεν χρειάζεται
μια πόρτα να ανοίξει να βγει. Είναι πριν από την πόρτα.
Είναι μετά από αυτήν. Είναι ο άνθρωπος μετά τα λόγια
πριν τα λόγια πάνω και κάτω από τα λόγια. Είναι η
Διαθήκη του. Και μετά από αυτήν. Και μετά από
Αυτόν. Εδώ, στο δωμάτιο αυτό είναι ο άνθρωπος μετά
από τον άνθρωπο αυτόν, ο ασεβής, ο βλάσφημος,
ο αμαρτωλός, πάνω και κάτω από αυτό, άρα ούτε ασεβής,
ούτε βλάσφημος, ούτε αμαρτωλός, μόνο μετά, μετά
από οτιδήποτε, κάτι που ξέρει τα πάντα για το τότε,
που ξέρει τα πάντα για το πώς, κάτι που δεν μπορεί να
ζήσει πια δίχως αυτό, μετά τον Σταυρό ο άνθρωπος πια
μπορεί να περάσει από το τοπίο με τους Σταυρούς
και να γυρίσει το κεφάλι του αδιάφορος, η να μην γυρίσει
το κεφάλι του καν, γέρνει το κεφάλι του στον Σταυρό και
θυμάται την οροφή και το πάτωμα ακόμα, γιατί τα έχει
περάσει όλα, δίχως πάτωμα χωρίς οροφή, ο άνθρωπος
μετά, ο άνθρωπος μετά, εδώ, και πάνω από όλα, και πάνω
από όλα, τώρα.Ο Στέλιος Ροΐδης έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Μόδα (Οδός Πανός 2002), Ο χαρακτήρας του χρόνου (Έψιλον 2003), Παλιά παπούτσια (Έψιλον 2004), Οικοδομή (Έψιλον 2005), Ανοιχτοί χώροι (Έψιλον 2006), Η σιωπή του καλοκαιριού (Έψιλον 2007), Ποιήματα για τη γενιά που έμεινε στο σπίτι (Ενδυμίων 2009), Κομμάτια δικά μου (Vakxikon.gr 2012). Στις αρχές του 2014 θα κυκλοφορήσει το πρώτο του θεατρικό έργο Μια επιτυχημένη σχέση από τις Εκδόσεις Vakxikon.gr. Ζει κι εργάζεται στον Πειραιά.
