#3 Μελίνα Λεγάκη: "Δεν έχει σημασία η ηλικία αλλά η οπτική"

Με αφορμή το πρώτο της παιδικό βιβλίο ο Μανωλάκης (Πάπυρος 2013), συνομιλήσαμε με τη συγγραφέα Μελίνα Λεγάκη.Ο Μανωλάκης είναι το πρώτο βιβλίο που έχετε εκδώσει; Πως προέκυψε;

Καθώς δούλευα χρόνια ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά, οι λέξεις ήταν η καθημερινότητά μου. Ωστόσο, σε αυτό το πλαίσιο η δημιουργικότητα ήταν σαφώς περιορισμένη. Χρειάστηκα αρκετό χρόνο να φανταστώ τι ήθελα να γράψω - γιατί από ένα σημείο και ύστερα, η επιθυμία μου ήταν ξεκάθαρη - και ακόμη περισσότερο χρόνο για να αποφασίσω να το κάνω πραγματικότητα. Τελικά, ήταν ένας συνδυασμός επιθυμίας και ανάγκης.

Πόσος καιρός χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί; Τι ήταν αυτό που σας απασχόλησε περισσότερο;

Η συγγραφή του βιβλίου διήρκεσε έναν χρόνο περίπου, όπου, σχεδόν σε καθημερινή βάση, έγραφα, διόρθωνα, διάβαζα και ξανά από την αρχή. Έδωσα μεγάλη βάση στην αμεσότητα και την ειλικρίνεια του κειμένου, στη ροή του λόγου. Το γνωστό «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;» είναι μεγάλη αλήθεια, ακόμη και σε ένα βιβλίο.

Θα υπάρξει και συνέχεια του Μανωλάκη με τις περιπέτειες του σε μεγαλύτερη ηλικία;

Στόχος είναι να συνεχίσει ο Μανωλάκης να διηγείται τις περιπέτειες από τη ζωή του που, όπως όλων μας και ειδικά των παιδιών, είναι γεμάτη ενδιαφέρουσες ιστορίες – αρκεί να ξέρεις να τις αναγνωρίσεις και να τις μεταφέρεις. Τελικά, δεν έχει σημασία η ηλικία, αλλά η οπτική. Άλλωστε, επειδή ο Μανώλης έχει δύο μεγαλύτερα αδέρφια – την Κορίνα και τον Μιλτιάδη – καθώς και ένα μικρότερο, μπορούμε να δούμε την εξέλιξη πολλών χαρακτήρων και ηλικιών ταυτόχρονα.

Έχετε η ίδια παιδιά; Αν ναι, αγόρια ή κορίτσια και πόσο δύσκολο είναι να μπαίνετε στη θέση τους και να προσπαθείτε να τα κατανοείτε; Αν όχι, ποιες είναι οι σκέψεις για αυτά;

Έγινα μαμά μετά την ολοκλήρωση του Μανωλάκη και ομολογώ πως η προσπάθεια που κατέβαλα στο να είναι το βιβλίο ειλικρινές για να αγγίξει τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους, με διευκόλυνε στο να θυμηθώ πώς είναι να είσαι παιδί και σε μεγάλο βαθμό να ορίζουν άλλοι τη ζωή σου. Όπως και με τις υπόλοιπες σχέσεις στη ζωή μου, έτσι και με την κόρη μου προσπαθώ, όταν δεν μπορώ να κατανοήσω κάτι, να το σεβαστώ. Όταν καμιά φορά ξεχνιέμαι ή δυσκολεύομαι, προσπαθώ να κοιτάω τα πράγματα από το δικό της «ύψος», και τότε συνήθως η οπτική αλλά και η αντιμετώπιση αλλάζουν.

Πώς ήταν η εμπειρία του να σκέφτεστε και να γράφετε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού;

Είναι απελευθερωτικό και πολύ ανανεωτικό να ξαναγίνεσαι παιδί, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες! Παρότι υπήρξαν στιγμές που δυσκολεύτηκα να σκεφτώ πώς θα αντιδρούσε ο Μανωλάκης, σε γενικές γραμμές ένιωσα ξανά τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό αλλά και το άγχος ή τον εκνευρισμό που βιώνουν τα παιδιά μεγαλώνοντας.

Τι έχετε να θυμάστε η ίδια από την παιδική σας ηλικία;Μεγάλωσα σε μία μεγάλη οικογένεια, με πλέον χαρακτηριστικό μας τις εκδρομές. Χειμώνα - καλοκαίρι με θυμάμαι να προσπαθώ να κοιμηθώ στο αυτοκίνητο ανάμεσα από τις αδερφές μου ή, φυσικά, να τσακωνόμαστε. Οι μεγάλες οικογένειες έχουν πολλά καλά στοιχεία, έχουν βέβαια και κάποιες δυσκολίες.

Σε τι διαφέρει ο Μανωλάκης που μεγαλώνει στην εποχή και κοινωνία του σήμερα, σε σχέση με την εποχή και κοινωνία που μεγαλώσατε εσείς;

Σίγουρα όλες οι εποχές έχουν κάποια κοινά στοιχεία, μιας και ο θεσμός της οικογένειας είναι ακόμη σταθερός και σχεδόν ίδιος στην κοινωνία μας. Ωστόσο, οι προσλαμβάνουσες των σημερινών παιδιών έχουν αυξηθεί και, δυστυχώς, μαζί και οι απαιτήσεις τον γονέων και της κοινωνίας εν γένει. Ταυτόχρονα, όμως, πιστεύω πως λόγω της κρίσης σε όλα τα επίπεδα που βιώνουμε, έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό, σε μεγάλους και μικρούς, πως οι δυσκολίες στη ζωή θα είναι μικρότερες αν ακολουθήσει κανείς την πορεία που θέλει και οι πιθανότητες να πετύχει - όπως κι αν το αντιλαμβάνεται ο καθένας - είναι μεγαλύτερες αν ακούσει την καρδιά του.