Διαρκής
Σήμερα,
κι από το σήμερα στο αύριο,
μια αναζήτηση διαρκής
που αγαπάει
μόνη να διαλύει τον εαυτό της,
πίσω πάλι από το τέρμα
κι ήδη απ’ την αρχή συντελεσμένη
-στις λάμπες του δρόμου
στις γωνίες τις πιο σκοτεινές του μυαλού
σε αναζητούσα,
χρόνια τρεφόμουνα με όπιο γλυκό
και την αυτοδιάλυσή μου αγαπούσα,
μέσα από το θάνατο
μάθαινα να ζω για σένα
αδιάκοπα-
κι ήδη απ’ την αρχή συντελεσμένη,
χορδή κιθάρας σκουριασμένης,
νότας μισής
στον ουρανό της πόλης
αποδεσμευμένης.
Εξαίρεση
Ορισμός,
κανόνας,
το φιλί που κόκκινο απ-αγορεύτηκε,
ένας διάττων αστέρας
στον πνιγηρό ουρανό του χρόνου,
πέρασμα φωτεινό από το τίποτα
στο πουθενά φτασμένο.
Ματαιοδοξία,
ματαιότητα,
σταγόνες της ώρας φαύλες.
Καλοκαίρι στα δύο
Το αναμμένο φως στο σβησμένο μπαλκόνι
και το φρεάτιο ανοιχτό
για να ενωθεί ένα καλώδιο ή να κοπεί ένα νήμα,
το παιδί στη βεράντα που μετράει τα αστέρια
και το ματωμένο φίδι στην άκρη του δρόμου,
καλοκαίρι
που άφησε στο στόμα σου μια γεύση
σαν στυφή βροχή,
σαν το ανεκπλήρωτο φιλί σου
που έμεινε μισό
επάνω σε δυο χείλη απαρνημένα.
