Εκείνο το βράδυ δε λησμονείται. Η θεία περιμάζεψε τα ερείπια των συνδαιτυμόνων και τα χάρισε στην παιδίσκη –τη ‘λέγαν Βαμάνα καθώς ήταν αβατάρα του αββά που πέθανε από φυματίωση. Από τότε φοβούμασταν το ράσο μα δεν ήμασταν μόνοι. Μίλησε ο Κύριος μετά Λόγου ζώντος: «Χαμοκέλα χαμοκέλα ω τείχη τής ιεροτέρας θλίψης οι ρωγμές σου πολίχνες χάριτος. Ευλογήθηκαν οι παίδες Ανανίας Μισαήλ Αζαρίας με πίστη τελεσφόρα έναντι πυράς και βασιλέως». Βιάστηκα να φιλήσω τα πληγιασμένα ποδάρια των νεκρών και της αμαρτωλότητας. Μια προσωπίδα διερράγη στο Αραράτ οι σειρήνες σιώπησαν ενώπιον μελωδίας ουράνιας ο πεπυρακτωμένος αμφιβληστροειδής ήρε την τυφλότητα εμυρώθη ο πόνος όπως όταν ανασαίνει η μετάνοια. Πρότεινε: «πάρε χαρτί και σχεδίασε σχεδία• συντήρησε σε άλικες αγκάλες αγγέλων». Το ρίγος για τον εράσμιο Δούλο• για τα ένδοξα ονόματα των γυναικών• για τους αείφυλλους Πατέρες ημών. Μια νέα εντολή το θυμίαμα η ανάβαση στο ιερατείο
ελωί ελωί λαμά σαβαχθανί
η πολιτεία λάμπει εκείνος ο μαστόδους μέλπει.
Δεν εχάθη ολάκερος ο παράδεισος
Οι ανεμοδείκτες μετατρέπονται σε κρύσταλλα. Διατηρούν τη δροσιά με χτυπήματα των λειριών τους. Ο κεραυνός ως θελκτικό σύμβολο κατέρχεται επί του λαβάρου των ερειπίων. Η άμμος δεν είναι τίποτε άλλο από φωσφορίζον ρολόι που ανακηρύσσει μεσάνυχτα με τους βραχίονες μιας ξεχασμένης γυναίκας. Κανένα κατάλυμα στην ύπαιθρο δεν ανεγέρθη στο σημείο όπου οι ουρανοί προχωρούν και οπισθοχωρούν. Εδώ λούζονται οι τραχείς γλαυκοί ναοί των επαύλεων όταν το σούρουπο καθρεφτίζει τα είδωλά μου. Μαλλιά μαλλιά μαλλιά. Το Κακό γίνεται δυνατότερο εδώ τριγύρω. Μα τι ζητά από ‘μας;
Αν ξεχνούσα τα πτηνά θα έπλητταν. Κρούσε τον κώδωνα εκείνων των τελευταίων σχολικών ημερών εντός θαλάσσης. Θα τις αποκαλέσουμε σκεπτικό βόραγο. Όμως πρώτα θα ξεκινήσουμε δίνοντας την απάντηση στον διαγωνισμό των πόσων δακρύων χωρούν στην παλάμη μιας γυναικός. Σε μια μέση παλάμη καθώς τσαλακώνω αυτή την έναστρη εφημερίδα και καθώς η αιώνια σάρκα έχει περιέλθει παντοτινά στην κατοχή των βουνοκορφών. Συγκατοικώ με τη βαναυσότητα σ’ ένα μικρό σπίτι σε Βοκλίζ. Η καρδιά μου ένα βασιλικό εγκόλπιο.
Καταρχάς
το πρόσωπο στο τζάμι σαν τον φύλακα
όλων των πόνων
ξεπέρασα το σκότος του ουρανού
μικροσκοπικές πεδιάδες στην παλάμη μου
στις δυο τους όψεις αδρανές κι αδιάφορο
πρόσωπο σχηματίζεται στο τζάμι σαν τον φύλακα
όλων των πόνων
σ’ αναζητώ πέρα από τα τείχη της προσμονής
πέραν του εαυτού μου
και σ’ αγαπώ τόσο που πλέον δεν αντιλαμβάνομαι
ποιος από ‘μας παραμένει απών
οι ίνες ενδίδουν στο έναστρο θάλπος σου
μια απλίκα καλείται πρασινωπή και παρατηρεί
προσεκτικά προχωρώντας σε εποχή πυρετού
ο άνεμος συμπαρέσυρε τη γητεία των ποταμών
κι εγώ διατρύπησα το νεύρο
γειτνιάζουσα στην κρυστάλλινη παγωμένη λίμνη
θρυμματίστηκε η σπάθη
μα ο χορός γύρω από τράπεζες επί γήλοφου
παύει εξαιτίας του συγκλονισμού της μαρμάρινης φρικίασης
το νέο το νηφάλιο
γυαλί
μέσα
σ’ άλλο
εκείνη
η καμπύλη
και
εντός
της
ένα ζοφερό
οστρακοειδές
ψηλά
ένας
μίσχος
ο
αγέρας
μια
πιατέλα
για πιατέλα
τραγωδίας
ένα άστρο
συνθλίβεται
ένα
άστρο
αποχωρεί
για του
ερυθροκύανου
το κιτρινισμένο
στεφάνι
υπάρχουν
κάποτε ερυθροκύανα
κιτρινισμένα
στεφάνια
ένα
άστρο
αποχωρεί
ένα
άστρο
κάθεται
και
κλαίει
η παγαποντιά κατά τη δουλειά
ο κουβάς στο πηγάδι της γενέτειρας
το σκαθάρι που στριφογυρνά
η κεφαλή μιας βελόνας
το μεσημέρι σέρνει παρακμή
ο ύπνος σε ξένο σπίτι
επιστρέφω από τον οίκο της Μαρίας
μέσα απ’ έναν ανθότοπο
ένας σταυρός από άνθη
ένας σκύλος περνά
ποδοπατά μια γούνα
ποδοπατά τη θύμηση
μήπως κρύβεται
εκεί
ο εραστής του συκοφάγου;
θα ήθελα να
βουτήξω
στις βιολέτες
για ν’ ανακαλύψω κι εγώ
το μυστικό
της βουκολικής καλύβης
Πουλώ όνειρα σε τιμή ευκαιρίας
ακολουθώντας ορμέμφυτα όπως ο σκύλος που πουλά τον αφέντη του
Πουλώ εποχές,
το σώμα μου γεμάτο ουλές
Πουλώ χρόνο, διαρροϊκό
κι απένταρο καθώς φρέσκο αγέρα
Πουλώ χώρα, τα πάτρια εδάφη εξαφανίζονται
Πουλώ χώρο, η γης εξαφανίζεται
Κρατώ το διάστημα και σου γράφω ραβασάκι
Πουλώ διακοπές, μετά μοναξιάς
και άγνοιας των περί κόσμου
Εκποιώ τα πάντα:
ζωή, ανάσα, θάνατο
Μονάχα απόψε άκου
θα σε φιλήσω μ’ όλη μου την καρδιά
και έπειτα θα πλαγιάσω σα βυθισμένο σκαρί
Είσαι ο ωκεανός
ό,τι μου απέμεινε
Δεν εκλαμβάνω τα λόγια σου
απλώς ως λέξεις.
Όχι, όχι, καθόλου.
Αφουγκράζομαι
την πηγή της ευγλωττίας σου
όποια κι αν είναι
έχει εμένα
ακροατή.
η κράσις της λυσίκομου παιδίσκης
μεταβιβάζει την αιθρία
στο πλήρωμα του ταξειδιού
