Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 23

Άτιτλα του Βασίλη Αρτίκου

Βλεμμάτων πανηγύρι ιερό


Χρειάζεται χρώμα το Μεσολόγγι; Ή το μαυρόασπρό του είναι -θα είναι πάντα- το πιο έγχρωμο απ’ όλα τα έγχρωμα, η Έξοδός του μέσα μας φωτιά κατακόκκινα ολόμαυρη πάντα θα καίει, θα μας σώζει;

Όταν τα μάτια σου σ’ αυτήν την υπέρλαμπρη λιμνοθάλασσα έχουνε πρωτοδεί τον κόσμο, τι άλλο παρά ένας παραπάνω θεός δίπλα σου συνέχεια θα στέκεται, τρυφερά θα σου δείχνει; Των ερωδιών άρα της μηχανής σου τα πεταρίσματα, νερών ήρεμων μεταφυσική αναγκαστικά το βλέμμα σου.

Κι ύστερα σκιές τέλειες στους πασσάλους πάντα δεμένες, σαν ψυχές πανάρχαιες, αιώνιες υπερβάσεις τα τόσα φτερουγίσματα, στις πελάδες δίπλα στιγμές λυτρωτικά άχρονες. Ελλάδα εδώ απελεύθερη, χωρίς της έσχατης καθημερινότητάς της την εκτεταμένη πια βαρβαρότητα, χωρίς του σημερινού μέλλοντός της τις χωρίς όνομα πια πόλεις. Μεσολόγγι εκεί, πάντα όρθιο,  Μεσολόγγι στην καρδιά σου πάνω συγκινητικά εναέριο.

Του Αρτίκου τα κάδρα πίνακες, ζωγραφικές σταματώντας τη ροή των πραγμάτων ενήμερες, οι φωτισμοί και τα φώτα του έναρθρα κείμενα, απολαυστικά. Σαν άλογο δηλαδή καλπάζοντας στη θάλασσα αυτή η πορεία, η σιωπή του. Σαν άλογο όλο ιδέες υπέροχα έλλογες, διάσπαρτα στ’ άστρα από τη Γη του στιγμιότυπα. Πανηγύρι με γκάιντες βουνού στα ρηχά κατεβασμένου, χορός σε βήματα που κάθε στιγμή εκρήγνυνται.

Σε κινήσεις το έργο του, θέλω να πω, διαδοχικών ανατάσεων, απαντήσεις επιτέλους στο μέγα για όλους ανέκαθεν αίνιγμα. Και της ποίησης απότομα καμία αμφισημία. Αλλά, όπως και στον Ελύτη για την τελευταία εκείνη νύχτα του πιο Μεσολογγίτη απ’ όλους μας Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, «Όλ’ η ζωή» και για σένα, Βασίλη, ευτυχώς, «μια λάμψη !».

Σωτήρης Κακίσης

 

Bασίλης Αρτίκος 2012


Ηράκλειτος (απόσπασμα 54)> Αρμονίη αφανής φανερής κρείττων (Η αφανής αρμονία είναι καλλίτερη από τη φανερή).

Από εκεί προέρχεται ο μεταγενέστερος και o πιο εκλεπτυσμένος πλατωνικός δυϊσμός, ο οποίος διαχωρίζει το φαινομενικό κόσμο από το αληθινό, αν και αόρατο, βασίλειο των μορφών που κρύβονται πίσω του.

Ο Ηράκλειτος επίσης είπε, (αποσπ.123) Φύσις δε κρύπτεσθαι φιλεί (Η φύση αγαπά να κρύβεται).

Ο Βασίλης σπούδασε μαθηματικά που από τους αρχαίους χρόνους ήταν πάντα τα κλειδιά που πάσχιζαν ν’ ανοίξουν τις πιο πάνω κλειδωνιές κι άλλες πολλές του σύμπαντος και του ανθρώπου τέτοιες. Η σπουδή του αυτή είναι καθοδηγητική του ματιού του πριν τη μηχανή και μετά την καρδιά του.

Το να γράψω πρόλογο σ’ ένα φωτογραφικό υλικό που δεν το χρειάζεται, δεν σημαίνει παρά ανταπόκριση στο ερώτημα του φίλου μου «πώς τις βλέπεις;» κι αυτό κάνω όσο πιο σύντομα μπορώ χωρίς να ξέρω ποιόν θα ωφελήσει, καθώς κάθε ματιά του καθενός κι άλλη γωνιά, κι άλλη προβολή κόσμων και νοημάτων.

Μια σελίδα πριν από αυτές που βλέπουμε και μια μετά, το Μεσολόγγι κι ο ευρύτερος τόπος του, αναχώρηση κι επιστροφή στα ταξίδια του, μια σταθερά για την όποια σύγκριση, την όποια αναγωγή σε σκέψεις.

Είδα λοιπόν μέσα από σένα έναν κόσμο ασπρόμαυρο, χωρίς την κλασσική εναλλαγή του μαύρου με το άσπρο, αλλά το άσπρο μες το μαύρο και το αντίθετο, με μια αποδοχή του σκοταδιού και του φωτός, και μια ισορροπία που μοιάζει ειρήνη μεταξύ τους, και μια αφοσίωση να περιγράψουν αυτό που τάχθηκαν.

Είδα χρώματα που αχνίζουν γη, την εκεί γη που παραλλάσσει της δικής μας σε μορφή μονάχα, και κάπου μου θύμισαν το «βασιλιά», το κόκκινο μικρό με τις βουλίτσες έντομο, που συντροφεύει τις παιδικές μας μνήμες, και σ’ όλα τα πλάνα κάδρα ζωγραφικής, με την έννοια του μη εγκλωβισμού του χρόνου, που καμιά φορά δεν αποφεύγει η φωτογραφία.

Ταξίδεψα με τις καμήλες σου σε μιαν έρημο, που έρημος δεν είναι, και η γεωμετρία σου φόντο αντίληψης των διαρκώς κινουμένων μορφών σου σε μια προοπτική, σε ένα σκοπό που βρίσκεται πίσω απ’ τις πύλες σου, τις πόρτες τις ορατές κι αόρατες, τον ορίζοντα που κρύβεται και δεν κρύβεται, και τις αντιθέσεις αρσενικού και θηλυκού, παιδιών και γέρων, πολιτισμών και ιστοριών, και χρόνων μες τους χρόνους και τέλος είδα μια αξιοπρέπεια μέσα απ την ένδεια και μια ελπίδα στα μάτια των παιδιών και την υπέρβαση στο φωτεινό τους βλέμμα. Αυτά είδα Βασίλη. Καλοτάξιδα τα φωτοπαράθυρά σου.

Δημήτρης Β. Παπαθέου

 

Ο Βασίλης Αρτίκος γεννήθηκε το 1958. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες. Ζει μόνιμα στο Μεσολόγγι, όπου εργάζεται ως Οικονομολόγος και ταυτόχρονα διδάσκει στο ΤΕΙ Μεσολογγίου. Η επαφή του με τις εικαστικές τέχνες ξεκίνησε από τα φοιτητικά του χρόνια με τη ζωγραφική και με το πέρασμα του χρόνου, τον κέρδισε η φωτογραφία, που αποτελεί και καθημερινή του ενασχόληση. Έχει διοργανώσει ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Πάτρα, Ναύπακτο, Μεσολόγγι και έχει συμμετάσχει στο Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας στην Arles της Γαλλίας. Έχει εκδώσει τρία ατομικά φωτογραφικά λευκώματα. Τα τελευταία χρόνια κάνει φωτογραφικά οδοιπορικά σε χώρες όπως στην Ινδία, το Μαρόκο, την Ινδονησία, το Μεξικό κ.λπ. Είναι ιδρυτής και Πρόεδρος της Φωτογραφικής Λέσχης Μεσολογγίου, και του Φεστιβάλ φωτογραφίας Μεσολογγίου. Έχει πραγματοποιήσει πλήθος ατομικών εκθέσεων από το 2006 έως σήμερα.

art1.jpg
art2.jpg
art3.jpg
art4.jpg
art5.jpg
art6.jpg
art7.jpg