Ένιωσα αυτό που σκέφτηκε, σαν να σκέφτηκα αυτό που ένιωσε. Αυτή είναι η αίσθησή μου όταν διαβάζω τον Μπουκόβσκι. Σκάλωσα πολλάκις στο «βρόμικο κόσμο» του. Όταν είπε πως η κηδεία του πατέρα του ήταν ένα κρύο χάμπουργκερ. Όταν είπε πως ο θάνατος είναι ένα σκασμένο λάστιχο, που στέκεσαι και τον κοιτάζεις από πάνω δίχως να μπορείς να κάνεις κάτι. Αυτός με κέρδισε από μια ολόκληρη έκθεση βιβλίου, όταν δήλωσε πως το μόνο που τον νοιάζει είναι να ξύνεται στη μασχάλη. Τί άλλο να προσθέσω για να συστήσω αυτόν τον κύριο;
Τοστ ζαμπόν. Το έφαγα, το καταβρόχθισα κι ήθελα κι άλλο. Τα παιδικά του χρόνια, η καταπίεση των γονιών, η μοναξιά της σκέψης, το γκαζόν που έπρεπε να είναι κουρεμένο στην εντέλεια γιατί αλλιώς ακολουθούσε άγριο ξύλο, η ακμή που τον παραμόρφωνε ολοένα και τον περιθωριοποιούσε, το ποτό, το γράψιμο, ο κόσμος της Αμερικής που αδιαφορούσε για εκείνον κι εκείνος για τον κόσμο της, ο πόλεμος, το πιο παράλογο πράγμα που μοιάζει με παρτίδα σε ποδοσφαιράκι, παίζεις για να κερδίσεις δίχως να ξέρεις το γιατί, απλά το κάνεις.
Κυνικός; Μπορεί. Μηδενιστή Ίσως. Απολαυστικός; Αν εξαιρέσεις εκείνους τους κάπως αναλυτικούς αγώνες φούτμπολ που μου θύμισαν σκηνές από αμερικάνικες κομεντί της εφηβείας, σίγουρα. Τώρα που ρεμβάζει ακόμη το καλοκαίρι στη βεράντα σου, είναι ευκαιρία. Πάρε ένα «τοστ ζαμπόν» και μασούλησε τα διόλου εύπεπτα υλικά του. Ναι, αυτός ο κόσμος, όταν τον κοιτάζεις από μακριά, είναι ένα τσούρμο θηλαστικά, που καταναλώνει, αναπαράγεται και πολεμάει.
Το δάχτυλο του Μπουκόβσκι, σαν κάνη όπλου, σημαδεύει καθαρά. Άσε, δε θα σου πω τίποτ΄ άλλο. Παρά μόνο πως το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε όλους τους πατεράδες. Κι αυτό, είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε ως τέκνο, είτε ως γονιός, αποκλείεται να μη σ’ ενδιαφέρει. Καλή όρεξη!
