του Γιάννη Παπαδημητρίου
Ψάχτηκες να βρεις σημάδια, στο σώμα σου/ το εμπιστευόσουν, δεν μπορούσε να σου κρυφτεί/ γρήγορα απογοητεύτηκες/ καμία καινούρια ανακάλυψη, ό,τι κουβαλούσε από τα χρόνια/ σημάδια στο πρόσωπο, πολλά ράμματα στο πόδι, μια τεράστια ουλή στα πλευρά/ τίποτα περισσότερο, κι ας ονειρευόσουν νέες ηπείρους/ ήταν μάταιο που ανίχνευες την επιφάνεια/ οι νάρκες πάντα είναι θαμμένες/ το ίδιο και οι πληγές/ αόρατα ρήγματα του παρελθόντος/ ενεργοποιούνται στα ξαφνικά, σε βυθίζουν απρόσμενα σε σκέψεις/ την πάτησες, δεν ακρωτηριάστηκες/ περπατούσες ξέγνοιαστος, νόμιζες πως είχες καθαρίσει την περιοχή/ διαψεύστηκες, αιφνιδιάστηκες, μαζεύτηκες και κατόπιν προσπάθησες να ψηλαφίσεις τις απώλειες/ τα δάκτυλα δεν ήταν ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος/ η χούφτα δεν αρκούσε, παράλληλα ο εαυτός σου μονολογούσε/
Έναντι στην κοινή λογική, έκανες εκπτώσεις στα συναισθήματα/ φοβήθηκες την υπερβολή, φόρεσες ξένη περιβολή/ κοίταξες φευγαλέα τη ζυγαριά, μήπως εντοπίσεις κάποιο λάθος/ η αγωνία μπαστάρδεψε τις εκτιμήσεις, οι αξιολογήσεις μεταμορφώθηκαν σε δικαιολογίες/ όχι απαραίτητα φθηνές, σίγουρα όμως πρόχειρες/ ακατόρθωτο να υπολογίσεις τη ζημιά, αδύνατον να προχωρήσεις αλώβητος/ στάση μικρή, παύση μεγάλη/ ρώτησες να μάθεις τους περαστικούς/ κατέφυγες σε μάρτυρες/ αβάσιμες καταγγελίες, ορκίστηκες αλήθεια/ λες και ήξερες ποια είναι/ επίλογο αποφάσισες, δεν ήταν δική σου επιλογή/ έσκαψες στο χώμα, να ανασύρεις με προσοχή τις ρίζες/ καλά προστατευμένες, μακριά από την πραγματικότητα/ ή έστω την καθημερινότητα/ αγνές, άφθαρτες, κοινώς αμόλυντες/ θεματοφύλακες των αξιών σου/
Μα χρειάζονταν πότισμα, διψούσαν/ το ξηραμένο έδαφος από πάνω τους μύριζε θάνατο/ έβρεξε δάκρυα, ίσα για να μην πενθήσεις απότομα/ σύννεφα στριμώχτηκαν στο μυαλό, κακοκαιρία αναμνήσεων, θύελλα στις επιθυμίες/ σκοτείνιασες, σήκωσες το κεφάλι, κι ας μην ήσουν για κάτι περήφανος/ έπαιζες με τις σκιές στον ουρανό, έστησες μια παιδική χαρά/ χαμογέλασες στιγμιαία, αλλά δεν ανακουφίστηκες/ ξέχασες πάλι το άδειο ποτιστήρι/ το αυτόματο πότισμα είναι μια καλή λύση, σκέφτηκες/ έξοδο με περιεχόμενο, επένδυση με διαχρονικά οφέλη και λιγοστή συντήρηση/ οι κενές τσέπες σε προβλημάτισαν/ εκνευρίστηκες που ποτέ δεν αποταμίευσες, τα λόγια του πατέρα σου στάθηκαν προφητικά/ εκ των υστέρων λύπη/ αρνήθηκες να δανειστείς ξανά, οι τόκοι σε αναστάτωναν/ σου ‘ρθε τρέλα/
Αφού προκοπή δεν έβλεπες, εγκατέλειψες την προσπάθεια/ πρόοδος ήταν κι αυτό απέναντι σε μια σιωπηρή απαξίωση/ άλλωστε, δεν σε πίστευε κανείς πια/ κουράστηκες να αποδεικνύεις, να προσκομίζεις συνεχώς πειστήρια/ των προθέσεών σου, των αισθημάτων σου, των πράξεών σου/ κι ας γνώριζες ότι πολλές φορές τα διαπιστευτήρια της αλήθειας είναι ψεύτικα/ εσύ ήσουν αλλεργικός στις ψευδαισθήσεις/ ανύπαρκτη μια σταθεράς έλλειμμα αξιοπιστίας σου το ονόμασαν/ αυτοί που όρισαν τις αφεντιές τους δικαστές/ αγανάκτησες, ανάκτησες τις δυνάμεις σου/ επαναστάτησες, έσπασες τον όρκο σου, ο διάολος πήρε την αστική σου ευγένεια/ σταμάτησες να υποκρίνεσαι, γοητεύτηκες επιτέλους από τη δική σου αλήθεια, αυτή που τύφλωνε τους άλλους/ παραμόρφωνε την πραγματικότητά τους και την αντιμετώπιζαν ως ψέμα/ κι ας μετρούσες την απουσία με όνειρα, πανηγύρισες την πρώτη νίκη/
