της Αναστασίας Γκίτση
Να μπλέκεται η ποίηση με την καθημερινή μας ζωή θαρρώ είναι η ύστατη ευλογία που θα μπορούσαμε να αξιωθούμε ως απλοί χοϊκοί αλλά και τόσο κατά χάριν άξιοι για τα μεγάλα και τα ωραία.
Να μπλέκεται το απύθμενο των λέξεων με την γλυκύτητα φωνών της μουσικής ξεπερνάει κατά πολύ τις δοξασίες όλων των εκλεπτυσμένων ανθρώπων που αφήνουν τα γεγυμνασμένα αισθητήρια να τους πάνε στο ομορφότερο ταξίδι του ενδοκόσμου τους.
Ένας Σεφέρης να ανασαίνει λέγοντας «Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς / κάθισες πρὸς τὸ βράδυ / μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι / δείχνοντας πὼς πονεῖς / κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ / ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει / σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη / καὶ δέουνται οἱ λυγμοί» δεν θα μπορούσε παρά να συγκινήσει με τρόπο απροσδιόριστο και συνάμα υποψιασμένο όλες τις τρεμάμενες ψυχές στο θυσιαστήριο των οποίων ιερουργείται το Μέγα Μυστήριο της λήθης του πόνου.
Και σαν συνεχίσει η Μελίνα Κανά ν’αναπνέει την σεφερική ανάσα, εγκολπώνοντας την τρυφερά – ως πρέπει στην ποίηση – θα γυρίζει μοναχός ο πόνος δίχως αποδέκτη πια να πληγώνει… «κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ / ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ / κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη / γυρίζει στὸν καρπό / μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς / δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη / τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει / ἔναστρος οὐρανός».
Θα γίνεται ο στεναγμός του έναστρος ελπιδοφόρος ουρανός να αρχίζει από δάκρυ και να εξατμίζεται καθώς γυρίζει στον καρπό, έτσι όπως οι ρόζοι θα ρουφούν κάθε σπαραγμό και θα τον εξαϋλώνουν με τις κατευναστικές τους σχισμές που χρίζουν χρόνο και διαδρομή. Γιατί τελικά από την άκρια να φτάσεις στον καρπό, στο κουκούτσι που σε γέννησε και που θα σε ξαναγεννήσει πολύς ο χρόνος και μακρύ το βάδισμα τόσο που τον αρχικό πόνο ανεπαίσθητα λησμονάς.
Να μπλέκεται η λησμονιά με τις καθημερινές μας έγνοιες και να μένει η πίκρα στο μαυράδι της ψυχής μας θαρρώ ανθρώπινο και καθόλου επίμεμπτο, μα ν’αποκτά νόημα ο χοϊκός μας πόνος και ν’απλώνεται ουρανός φωτεινός σε άλλων μαύρα σκοτάδια πιο θεϊκό θαρρώ δεν γίνεται να υπάρξει!
