Η κραυγή των λύκων, Παιδικό μυθιστόρημα, Βασίλης Κουτσιαρής - Γιάννης Διακομανώλης, Εικονογράφηση : Ελένη Αϋφαντή, Εκδόσεις Δοκιμάκης, 2010
Ήταν αρχές Αυγούστου , όταν η οικογένεια του Λούη μετακόμισε στο μικρό χωριό ψηλά στο βουνό. Βόθη το όνομά του. Περίεργο όνομα όπως και οι κάτοικοι. Με τις λίγες οικονομίες που είχαν , νοίκιασαν ένα σπιτάκι με δυο δωμάτια όλα κι όλα και μια μικρή αυλή. Θα το’φτιαχναν όμως και θα το’καναν αγνώριστο. Τώρα που το’χαν βρει , ήταν σίγουροι ότι όλα θα τους πήγαιναν καλά.
Ο Λούης δεν ήταν και πολύ ενθουσιασμένος με αυτή την απόφαση των γονιών του. Στην πόλη είχε τους φίλους του , το σχολείο του , τους δικούς του ανθρώπους . Αν και μόλις δέκα χρονών , μάλωσε μαζί τους γι’αυτό το θέμα. Τελικά υπερίσχυσε η γνώμη των γονιών του , αφού η μετάθεση του πατέρα ως ταχυδρόμου δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια και να που τώρα βρίσκονταν εκεί.
Το χωριό ήταν χτισμένο ψηλά, κυκλωμένο από ένα πυκνό δάσος που έφτανε ως τους πρόποδες του βουνού . Μοναδική διέξοδος ο μικρός χωμάτινος δρόμος που οδηγούσε στην κεντρική λεωφόρο λίγα χιλιόμετρα μακριά . Όλα τα σπίτια ήταν μικρά με κόκκινα παντζούρια και πόρτες και ήταν χτισμένα σχετικά κοντά το ένα με το άλλο. Οι αυλές των σπιτιών ήταν περιφραγμένες με έναν αρκετά ψηλό φράχτη, ασυνήθιστο για αυλή.
Μόλις νύχτωνε , όλοι έμπαιναν μέσα στα σπίτια τους , σφάλιζαν πόρτες και παράθυρα και άφηναν τα έξω φώτα αναμμένα . Όταν οι γονείς του Λούη ρώτησαν γιατί το έκαναν αυτό , εκείνοι απαντούσαν:
- Φοβόμαστε τους λύκους .
