ΌμωςΗ αλήθεια γλιστράει γυμνή όταν είναι. Σκέψου την τρυφερή πραγματικότητα και το βάρος της ειλικρίνειας. Είναι καταδικασμένες αρχικά να είναι αντίπαλες και να στήνουν καβγάδες στο εύθραυστο μυαλό καθενός. Όμως, όσο η πρώτη και αν πληγώνεται, όσο η δεύτερη κι αν πέφτει βαριά και οι δύο τους χορεύουν στην πίστα της αλήθειας. Καμιά τους δεν γίνεται να νικήσει, η μόνη νίκη είναι η συμφιλίωση.Η δαντελένια νεφέλη είναι η ύστατη πραγματικότητα. Αυτή η συμπαντική αύρα, η ύλη η πρώτη, ό,τι μας καίει μέσα μας, αυτό που μας περιθάλπει στον μακρόκοσμο – εμάς τα μικρόβια της ύπαρξης, μικρές φλόγες που δεν φαίνονται καλά καλά και που καταφέρνουν να κοκκινίζουν στο άπειρο. Η μικρούτσικη ψυχή μας είναι προέκταση κάποιας θεότητας.
Δεν με ενδιαφέρει η ειλικρίνεια που θέλει να με πονέσει. Όχι πια. Ένας φίλος μου είπε ότι όλα είναι μέσα στο μυαλό μου. Εγώ τον ρώτησα γιατί είναι χαρούμενος. Μου απάντησε γιατί θέλει. Μεμιάς ξεδιπλώθηκε η σκέψη μου και έφυγε μακριά από οτιδήποτε καθημερινό, οτιδήποτε κατατρώει την γαλήνη και σκορπά τη φαντασία μου. Αποφάσισα ότι και εγώ θέλω να είμαι χαρούμενη.
Βρήκα την δαντελένια μου διάθεση – κάποιος θα έλεγε ότι μπλέχτηκα στον ιστό της αράχνης του σκοτεινού μου εαυτού. Θα του έλεγα ότι από την ημέρα που παραδόθηκα δεν υπάρχει ψέμα μέσα μου και οι ειλικρίνειες δεν πετσοκόβουν την ψυχή μου. Επίσης θα του έλεγα να ακούσει προσεκτικά ένα τραγούδι(*) που ξέρει να σου πει αυτό που ήδη ξέρεις και αγνοείς. Δεν πονάει πια το γλίστρημα της αλήθειας, η αλληλουχία των γεγονότων είναι πλέον ομαλή σαν το χαΐδεμα του μανικιού που πέφτει σιωπηλά στο γυμνό μπράτσο μιας νεαρής κοπέλας.
Και δε φοβάμαι. Υπάρχει ένας πυρήνας μέσα μου, εκεί τα πάντα είναι ειλικρινά, ακόμα και οι προσδοκίες. Ευχές που θα πραγματοποιηθούν ή όχι, σκέψεις που ανυψώνουν στον ουρανό, αυτό που έρθει το επόμενο δευτερόλεπτο, ότι και αν είναι, θα γλιστρήσει απαλά βρίσκοντας την κατάλληλη θέση στο κέντρο της συνείδησής μου.
_______
* 46&2, Tool
ΕλπίδαΤα μάτια σου είναι πράσινες θάλασσες του έρωτα και της γαλήνης. Βυθίζομαι στο βλέμμα σου και βλέπω τη διάρκεια των δευτερολέπτων να διαστέλλεται και, να, ο χρόνος φαίνεται να ξέχασε ότι πρέπει να περάσει και να φέρει τις επόμενες στιγμές. Μια μαγική αύρα σμιλεύει την ελπίδα μου ότι θα είμαι πάντα καλοδεχούμενη στις ματιές σου, ότι θα μου επιτρέπεις την δραματοποιημένη μου επίσκεψη, πάντοτε υπερβολική στις κινήσεις μου, με μια άγρια αντιδραστικότητα που όμως την καταστέλλεις – δεν μετριέται με την δική σου γαλήνη.
Τα μάτια σου πράσινα σαν το φως του δάσους, υγρά σαν την ανάσα της πρωινής δροσοσταλίδας, θωπευτικά σαν τα φύλα που λικνίζονται ανάμεσα στα ρυάκια. Τα κοιτάγματά σου τόσα πολυδιάστατα, λες και ακολουθούν μια δική τους μελωδία λες και προκαλούν μια δική τους μυρωδιά. Από τα μάτια σου ξεκινούν μονοπάτια που φαντάζομαι ότι οδηγούν σε παραμυθοχώρες μόνο δικές σου. Αχόρταγα κοιτώ τις μικρές στροφές που χάνονται πίσω από τα χρώματά τους και αναρωτιέμαι αν ποτέ θα με καλέσεις να τα διαβώ.
Το πράσινο λένε ότι προκαλεί ευδία, ότι παρακινεί τους ανθρώπους να πιστέψουν στην ελπίδα τους. Η δική μου ελπίδα ξεκινά να πραγματοποιείται κάθε φορά που σε αντικρίζω, κάθε φορά που στρέφεις τα μάτια σου να με αγγίξεις με την ματιά σου. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πάλι υπερβάλω, για αυτό και αυτά που σκέφτομαι δεν τα λέω σε κανένα, ούτε σε σένα, δεν θέλω να σε τρομάξω, η γαλήνη σου ταιριάζει και όχι η ταραχή, θέλω να ανασαίνεις ελεύθερα σαν μικρή ριπή από ένα καλοκαιρινό ξεχασμένο αεράκι όποτε σε κοιτώ, σαν να μην είμαι καν εκεί.
Αόρατη διαβάτισσα θα προσμένω με την ελπίδα της περιπλάνησης στα μάτια σου ξανά και ξανά.
