της Εύας Σούλτη
Μουσικοί διαγωνισμοί όπου φερέλπιδες τραγουδιστές παλεύουν για μια θέση στη πίστα, μάγειρες που ονειρεύονται αστέρια Michelin, Μεγάλοι Αδελφοί back from the blast και πτωχοί (οι βίλες καταμεσής των χωραφιών και τα τζιπ δε μετράνε, εδώ μιλάμε για ήθη και έθιμα), πλην τίμιοι αγρότες έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ για τα μάτια μιας πρωτευουσιάνας με τάσεις αποκέντρωσης.
Η νέα τηλεοπτική σεζόν ξεκίνησε πριν λίγους μήνες δίνοντας και αυτή με τη σειρά της το στίγμα της εποχής που διανύουμε. Για μια θέση στον ήλιο αδέλφια! Ότι η ψωροκώσταινα, όπως την ξέραμε, μοιάζει να περνάει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας δεν είναι νέο. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, ο σώζον εαυτόν σωθήτο. Και άμα σωθήτο, ε, να γίνει και με λίγη χλιδή βρε παιδί μου. Με λίγη γλαμουριά που λέμε και στο χωριό μου. Και ποιος είναι ο καλύτερος και γρηγορότερος τρόπος για να επιτευχθεί ο πολυπόθητος στόχος; Ε, ποιος άλλος από την τηλεόραση.
Το χαζοκούτι βάλθηκε να μας αποκαταστήσει όλους. Να μας βρει τη δουλειά των ονείρων μας, τον σύντροφο που πάντα περιμέναμε, τη ζωή που ελπίζαμε να ζήσουμε. Και όλα αυτά με μια δόση προβολέα πάνω από το κεφάλι μας. Άλλωστε το απαιτεί και η εποχή. Η εποχή του glamour.
Το όνειρο της διασημότητας έχει στοιχειώσει για τα καλά τη νέα γενιά, μη σας πω και την παλιότερη. Και σίγουρα, αυτήν που έπεται δεν θα τη γλιτώσει εύκολα. Τα λεφτά πολλοί μίσησαν, τη δόξα κανείς, όπως λέει και το σοφό ρητό. Στη σημερινή εποχή, αν δεν είσαι διάσημος, αν τα ΜΜΕ δεν ασχολούνται μαζί σου, απλά, δεν υπάρχεις. Οι άνθρωποι πια δε χωρίζονται σε κοινωνικές ομάδες και σε φυλές, αλλά στους επώνυμους και στους ανώνυμους. Στους εκλεκτούς και στους αποτυχημένους, που παρακολουθούν στις οθόνες τους τη ζωή που δεν μπορούν να ζήσουν. Τη ζωή της ομάδας. Ποια είναι η ομάδα;
Η Άννα Γουίντορ ξέρει. Για όσους δεν γνωρίζετε (και μεταξύ μας, καλά κάνετε), η κυρία Γουίντορ είναι η διευθύντρια της αμερικάνικης Vogue και πρωταγωνίστρια της ταινίας Τεύχος Σεπτεμβρίου. Όταν, λοιπόν, ρωτήθηκε στην ταινία, ποια είναι η απάντησή της στους επικριτές της μόδας, είπε ότι η ίδια και οι όμοιοί της (οι jet setters βρε κουτά) είναι μέλη μια ομάδας, στην οποία θα θελαν να ανήκουν όσοι κατηγορούν τη μόδα και τους μηχανισμούς της. Αλλά επειδή δεν μπορούν να το κάνουν, τότε το μόνο που τους μένει είναι να ασκούν κακή κριτική.
Έτσι, λοιπόν και οι παίχτες παντός είδους ριάλιτι της ελληνικής τηλεόρασης προσπαθούν με νύχια και με δόντια να γίνουν οι εκλεκτοί. Έτσι μόνο η ζωή τους θα αποκτήσει νόημα. Όταν γίνουν κι αυτοί μέλη της ομάδας. Αυτής, των μονίμως γελαστών προσώπων με την άνετη ζωή, τα ατελείωτα parties, τα ακριβά ρούχα και τις κρυφές καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες.
Γιατί όχι, θα μου πείτε. Όλα ακούγονται και κυρίως φαίνονται, παραμυθένια. Ή μήπως είναι όλα ένα παραμύθι; Ένα καλοφτιαγμένο σενάριο από αυτούς που έχουν αναγάγει τη μόδα σε θρησκεία και τις διασημότητες σε θεούς; Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης επωφελούνται από τη νέα μόδα, το ίδιο και όσοι πρωταγωνιστούν σε αυτά. Το θέμα είναι σε τι ωφελεί τον υπόλοιπο κόσμο αυτή η θεοποίηση της δόξας και της εξουσίας. Γιατί προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τους μοιάσουμε, να γίνουμε σαν κι αυτούς, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής; Λένε ότι τα παραμύθια είναι ψέματα, αλλά τα ψέματα δεν είναι παραμύθια. Η ζωή των διασήμων και των ισχυρών αυτής της γης φαίνεται αξιοζήλευτη. Αλλά όταν ανακαλύψουμε το ψέμα που κρύβεται πίσω από αυτό το καλοστημένο έργο, τότε, πολύ φοβάμαι, ότι θα ναι αργά.
Ήδη μια γενιά νέων και ταλαντούχων ανθρώπων χάνεται μέσα στο παραμυθένιο ψέμα. Νέοι που το μοναδικό τους μέλημα είναι να ζήσουν τα ρημάδια τα 15 λεπτά της διασημότητας. Έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, να γελοιοποιηθούν, να χάσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και αυτοεκτίμησης, μόνο και μόνο για να βρεθούν για λίγο έστω, μέσα στο παραμύθι. Μια φωτογραφία μόνο φτάνει, ένα κλικ δίπλα σ’ ένα ίνδαλμα της εποχής, μια τζούρα ευτυχίας.
Αναρωτιέμαι αν θα περάσουν και άλλες γενιές χαμένες στο λήθαργο της ονειρεμένης ζωής. Αναρωτιέμαι ως πότε θα συντηρούμε ένα ψέμα που παρότι ξέρουμε ότι μας καταστρέφει, δεν έχουμε τα κότσια να το αντιμετωπίσουμε. Φαίνεται ότι το παραμύθι είναι πολύ γλυκό, ακόμα και όταν γνωρίζουμε το πικρό τέλος. Αλλά κάποια στιγμή τα παραμύθια τελειώνουν και θα αναγκαστούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή. We have to face the music, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Καλόν… ξύπνιο, λοιπόν.
