της Κατερίνας Καντσού
(Νύχτα. Εσωτερικό κρεβατοκάμαρας. Εκείνος την περιμένει να κοιμηθούν. Εκείνη βγαίνει απ’ τον μπάνιο, πηγαίνει κοντά του, γδύνεται και ξαπλώνει. Εκείνος σκύβει να την φιλήσει, εκείνη τον σταματάει).
Εκείνη: Μ’ αγαπάς;
Εκείνος: Ναι.
Εκείνη: Τώρα;
Εκείνος: Ναι.
Εκείνη: Μετά;
Εκείνος: Ναι.
Εκείνη: Αύριο;
Εκείνος: Δε ξέρω.
Εκείνη: Γιατί;
Εκείνος: Γιατί δεν μπορώ να ξέρω. Ποιος ξέρει το αύριο;
Εκείνη: Εγώ. Εγώ το ξέρω. Εγώ ξέρω πως θα σ’ αγαπώ.
Εκείνος: Ούτε εσύ, ούτε κανείς άλλος δεν μπορεί να το ξέρει. Μην είσαι σίγουρη για τίποτα.
Εκείνη: Είμαι. Και θέλω να είσαι κι εσύ. Πες μου.
Εκείνος: Τι θέλεις;
Εκείνη: Θέλω να ξέρω πως θα νιώθεις το ίδιο για μένα κι αύριο κι αργότερα.
Εκείνος: Η αγάπη δεν είναι συμβόλαιο. Τα συναισθήματα δεν είναι χαρτιά που υπογράφουμε. Αλλάζουν, το ίδιο κι εμείς.
Εκείνη: Νομίζω πως δεν είσαι σίγουρος για τα δικά σου.
Εκείνος: Είμαι σίγουρος για το τώρα. Ξέρω πως αυτό που νιώθω τώρα ανταποκρίνεται σε αυτό που βλέπω μπροστά μου, δηλαδή σε σένα. Αν εσύ αργότερα αλλάξεις, μπορεί ν’ αλλάξουν και τα δικά μου συναισθήματα απέναντί σου. Όμως αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το προβλέψεις, ούτε να το καθορίσεις.
Εκείνη: Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως αν κάτι είναι πολύ δυνατό κι αληθινό, τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει μέσα στο χρόνο. Αν αλλάξει, σημαίνει πως δεν ήταν αληθινό ή δεν άξιζε.
Εκείνος: Δεν μπορείς να ορίζεις τα συναισθήματα με όρους αληθινού ή ψεύτικου. Κανείς όταν αισθάνεται κάτι, δεν πιστεύει πως δεν είναι αληθινό. Γιατί την ώρα που το ζει ή το λέει, το πιστεύει και βαθιά μέσα του θα ήθελε να κρατήσει. Σε κανέναν δεν αρέσει όταν τελειώνει κάτι. Όμως, κάποιες φορές αποδεικνυόμαστε πολύ λίγοι μπροστά στον ίδιο μας τον εαυτό, μπροστά στη φύση μας.
Εκείνη: Η φύση ελέγχεται κι ο εαυτός μας μαθαίνεται αν έχουμε τη θέληση να τον αντιμετωπίσουμε.
Εκείνος: Όχι, πιστεύω πως είναι απ’ τα πιο δύσκολα πράγματα στο να κατανοηθούν, πόσο μάλλον ν’ αντιμετωπιστούν και είναι απ’ τα λιγότερο δυνατά να παραμείνουν αναλλοίωτα μες στο χρόνο. Το ίδιο και η αγάπη. Γιατί αν η αγάπη μπορούσε να νικήσει τη φθορά του χρόνου, κανείς δε θα ήταν δυστυχισμένος.
Εκείνη: Η πραγματικά αληθινή αγάπη μπορεί να πάει κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες και να νικήσει το χρόνο ακόμα και το θάνατο.
Εκείνος: Κανείς ποτέ δεν έχει νικήσει το θάνατο.
Εκείνη: Οι άνθρωποι συνεχίζουν ν’ αγαπούν ακόμα κι αν οι αγαπημένοι τους έχουν πεθάνει, ακόμα κι αν τους έχουν χάσει.
Εκείνος: Αυτό που συνεχίζουν ν’ αγαπούν είναι η ανάμνησή τους, το πώς εκείνοι οι άνθρωποι ήταν ή πώς θα ήθελαν αυτοί να τους θυμούνται. Οι νεκροί δεν υπάρχουν ως υπόσταση, αλλά ως μια ανάμνηση που σιγά σιγά φθίνει κι αυτή με τη σειρά της και ξεχνιέται.
Εκείνη: Κάποιους ανθρώπους δεν μπορείς να τους ξεχάσεις.
Εκείνος: Κάποιες φορές όχι, αλλά γενικά οι άνθρωποι έχουν την τάση να ξεχνούν. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος τους.
Εκείνη: Ό, τι και να συμβεί μεταξύ μας, εμένα μη με ξεχάσεις.
Εκείνος: Δε θα σε ξεχάσω. Κοιμήσου τώρα κι εγώ θα σε κοιτάζω για ν’ αποτυπώνω όλο και περισσότερο τη μορφή σου μέσα μου.
(Εκείνη σβήνει το φως και χαρούμενη βυθίζεται. Εκείνος την κοιτάζει για λίγο μόνο κι ύστερα γυρίζει πλευρό και κοιμάται).
