Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 9

Ένα νέο παιδί χαρτογραφεί τ' άστρα - Ανάγνωση του Ανέστη Μελιδώνη

της Μαρίας Ιωαννίδου

Ένα νέο παιδί χαρτογραφεί τα άστρα, τα κατεβάζει σε στίχους, μετριέται με τον άπειρο χρόνο και χώρο, συνομιλεί μαζί τους….

Ο Ανέστης  Μελιδώνης ("Αστέρια από χαρτί", εκδ. Γαβριηλίδης, 2010) βγαίνει δυναμικά στην ποίηση με την πρώτη του συλλογή ενόσω σπουδάζει ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Με έναν λυρισμό δυσεύρετο  και μια τεχνική δική του, κατακτημένη, που μαρτυρεί επίπονη ενασχόληση με τη γραφή και προφανώς την αναγκαία ανάγνωση των μεγάλων Ελλήνων τους οποίους  αντηχεί.

Τα υλικά του μίνιμαλ, πρωτεϊκά –αξιοπρόσεκτα σε σχέση με την ηλικία του και την περιρρέουσα ποιητική πραγματικότητα όπου συνήθως επικρατεί συνωστισμός αποχρώσεων με κυρίαρχο στο τέλος το ουδέτερο και άχρωμο, το ουδέτερο της ενδοσκόπησης.

Ακτίνες και θάλασσες, κύματα και σκουριές, πέτρες και πλοία, δειλά θραύσματα από τα «ωραία μας ερείπια». Συναντώνται με ευρηματικότητα και πολυσημία ευφυή με τον σύγχρονο, γήινο κόσμο.

Όλα αυτά με αφορμή έναν συνεχιζόμενο διάλογο με την ανθρώπινη ψυχή, εξιδανικευμένη και άπιαστη, αόρατη αλλά πανταχού παρούσα. Εκεί λογοδοτεί προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με το σύμπαν που περιβάλλει τον ποιητή, με τις διακυμάνσεις και την παλινδρόμηση που συνοδεύει την νεότητα με έναν τρόπο απόλυτο, λατρευτικό, σχεδόν θρησκευτικό.

Σαν επωδός του «σύγχρονου λυρισμού» όμως διαφαίνεται μία αυτογνωσία στα λόγια, «Συμπύκνωσα αρκετά/για να μπορώ/ν΄απλώσω εμένα», όπως δηλώνει στην ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΑΓΓΕΛΟΥ, προς το τέλος της συλλογής, αποδεικνύοντας πως κρατάει καλή απόσταση ο ποιητής από τον άνθρωπο Μελιδώνη, συνθήκη ευνοϊκή για την ποίηση προκειμένου να ανυψωθεί.

Ενώ κλείνει με μιαν επίκληση, που σε πρώτη ανάγνωση απευθύνεται στην Αφροδίτη της Μήλου, πολλαπλό σύμβολο για την ομορφιά, τη φθορά, την ματαιότητα αλλά και την έμπνευση και το αποτύπωμα που αφήνει ο ποιητής στο αντικείμενό του, με τον στίχο: «Εύχομαι να μην ξαναβρείς το αριστερό σου χέρι».

Τραγικά επίκαιρη ευχή (!), ή μήπως κατάρα;…