του Νέστορα Ι. Πουλάκου
Με την τρίτη παίρνεις το χρίσμα ή καίγεσαι;, Ποίηση, Σταύρος Καμπάδαης, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2010
ΠΟΠΗ
Μου είπες :
χρόνια έχουμε
να τύχουμε
μαγαζί
που να
γουστάρουν όλοι
και να χορεύουν.
Σου είπα :
δε χορεύουν,
παρακαλάνε
για βροχή.
Θα ήταν αδικία να μιλήσω από δω, από το Βακχικόν, για τη νέα στιχουργική του Σταύρου Καμπάδαη. Το βιβλίο του μέχρι να εκδοθεί πριν λίγες μέρες το έζησα σπιθαμή προς σπιθαμή, κάναμε συζητήσεις επί συζητήσεων με τον Σταύρο για τα πάντα, μέρος των ποιημάτων έχουν φιλοξενηθεί στο Βακχικόν στο παρελθόν, κάποια τα είχα ανθολογήσει σε εκείνο το βιβλίο του Ash in Art πριν ακριβώς δυο χρόνια, το τελευταίο ποίημα του βιβλίου του με έχει επηρρεάσει βαθιά... Η σχέση μας είναι διαφορετική, μην κοροϊδευόμαστε ούτε να σας κοροϊδεύουμε κιόλας.
Θα πως όμως μια κουβέντα ξεκάθαρα, χωρίς ενδοιασμούς και στη γλώσσα του Καμπάδαη για να τελειώνουμε : άκου, φίλε, όσο συνεχίζει η ποίηση σου να μυρίζει το διαφορετικό, να κοιτάζει αυτό που κρύβεται κάτω από το χάλι, πίσω από το σπίτι του ψαριού στη γυάλα, κάτω στον πάτο του σωλήνα, μέσα στο υπόγειο πίσω-πίσω στον τοίχο, τότε και μόνο θα συνεχίζεις τον αγώνα σου για το χρίσμα, το αέναο χρίσμα, το ατέρμονο χρίσμα, το ανεπαίσθητο χρίσμα της ζωής.. Διότι η ζωή ποιεί και η ποίηση ζει! Δεν κάηκες...
*
Μερικές κουβέντες με τον Σταύρο Καμπάδαη
Ειλικρινά πιστεύεις ότι με το τρίτο σου ποιητικό βιβλίο μπορείς να θεωρηθείς ποιητής ή όχι; Στα προηγούμενα δυο τι θεωρούσες τον εαυτό σου;
Αισθάνομαι πάντα την ίδια ντροπή και κοκκινίζω όταν κάποιος με αποκαλέσει κύριο Καμπάδαη, μου μιλήσει στο πληθυντικό και πολύ περισσότερο με πει ποιητή. Ποιητές ήταν και είναι : o Κατσαρός, ο Αναγνωστάκης, ο Σαχτούρης, ο Καρούζος. Το θεωρώ ιεροσυλία να κάνεις χρήση του όρου για σένα. Για να ακριβολογώ υπάρχουν ποιητικά στοιχεία σε αυτό που κάνω αλλά σε καμία περίπτωση δεν το ονομάζω ποίηση και πίστεψε με όλα αυτά δεν τα λέω από ταπεινοφροσύνη. Δεν ανήκω σε αυτούς, αν και θα το ήθελα.
Αλήθεια, πως μπορεί ένας ποιητής να κάει; Από ποια σκοπιά το βλέπεις το ζήτημα του "καψίματος";
Μπορεί ο καθένας μας να καεί ανά πάσα στιγμή και σε καμία περίπτωση αυτό που αναφέρω δεν απευθύνεται αποκλειστικά στην ποιητική ιδιότητα που μπορεί να έχει κάποιος. Παρεμπιπτόντως η μόνη ιδίοτητα που με νοιάζει είναι η βασική μας και η μόνη, η ανθρώπινη. Επείδη αυτή η απάντηση μπορεί να πάρει 4σελίδες σου απαντώ το εξής : 3 οι ευχές που σου δίνει το τζίνι, 3 τα κανονάκια στο Packman που παίζαμε μικροί, 3πλη η υπόσταση του Αιώνιου όντος.
Οι στίχοι του ποιητικού σου βιβλίου, σε ποιό βαθμό απασχολούνται με τη μεταφυσική των πραγμάτων και σε ποιό με την υπαρκτή... πραγματικότητα;
Φίλε Νέστορα, πολύ δυνατή ερώτηση και σου απαντώ. Στην πραγματικότητα η εξελιξή μας είναι αυτή που δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό που με ρωτάς, είναι ένα και το αυτό. Επείδη το μικροσκόπιο θα σου δείξει τί κίνειται εκεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει τίποτα και το φασματοσκόπιο θα σου δείξει κάτι που δεν βλέπεις, πρέπει να κάνουμε το νου, την καρδιά και το σώμα είτε μικροσκόπιο είτε φασματοσκοπιο και θα δείς με το τρίτο μάτι που αυτό τα βλέπει όλα.
*
Ανέκδοτο ποίημα αποκλειστικά για το Βακχικόν
Τις περισσότερες φορές
παίζω ένα παιχνίδι
που όταν έρχεται η σειρά μου
ρίχνω την καλύτερη ζαριά.
Όταν πάω στην επιθυμητή θέση
μια φωνή μου δίνει εντολή να κάνω
δυο βήματα πίσω
Διαβάστε Επίσης
