της Άτης Σολέρτη
Ο ήρωας αυτού του βιβλίου... δεν είναι παρά μια υπερβατική ιδέα, ένα όραμα.
Μια λάμψη φιλοσοφική, που όποιος την αγγίζει... τυφλώνεται,
όποιος την αγνοεί... σώζεται αλλά μένει μισός,
και όποιος τη βιώνει... χάνεται
Ίσως αυτοί που δε την βλέπουν κάν... να είναι και οι πιο τυχεροί.
Δεν έχει σημασία η ώρα, το μέρος, ο χρόνος, το φύλο.
Τίποτα.
Χωρίς στοιχεία. Χωρίς ονόματα. Χωρίς ταυτότητα.
Όλα τα άσχετα είναι μεταξύ τους σχετικά.
Όπως και το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Άντρας ή Γυναίκα. Όν.
Όν ανθρώπινο. Με πάθη και αδυναμίες.
Συναισθήματα και Λογική.
Όν ανθρώπινο. Με απορίες. Με εικασίες.
Όν ανθρώπινο. Με εαυτό-Δαίμονα και Θεό-Εαυτό.
Όν ανθρώπινο. Με Αρχή και Τέλος.
Δεν έχει σημασία...
το ανθρώπινο όν ή η υπερβατική ιδέα, η στοιχειωμένη από οράματα μιας ποίησης, που αποτελούσε αυτοσκοπό και τροφοδότη ζωής.
Πρόκειται για την ιστορία μιας ψυχής δαιμονοκρατούμενης.
Μιας ψυχής με συνείδηση στο Καλό και στο Κακό που αποτέλεσε γι' αυτήν ακούσια τιμωρία.
Ο καθρέφτης μιας εποχής; Η τρέλα προσωποποιημένη;
Η πλάνη που βολεύει; Ο φόβος δίχως λόγο; Η ήττα πρίν τη μάχη;
Το ανύπαρκτο όνειρο; Η μάταιη ελπίδα; Κενοδοξία;
Στυγνή μοιρολατρία; Φενακισμός; Φασματικός εαυτός;
Φωτιά χωρίς αλήθεια; Θεός - παγίδα;
Ένα ακόμη άλυτο αίνιγμα της Σφίγγας;
Αφιερώνεται:
Σε μια ενδότερη, μυστηριακή δύναμη.
Στο δαίμονα που κρύβει ο καθένας μέσα του,
και τον καθοδηγεί, με μια φωνή...
σιγοψιθυρίζοντάς του.
Σκοτεινή Βαβέλ, όπου μυθιστόρημα, παραμύθι, επιστήμη
Όλα, η λατινική στάχτη κι η ελληνική σκόνη,
Έσμιγαν. Ήμουν ψηλός σαν ένα δίπτυχο.
Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η μια επίβουλη και σταθερή,
Έλεγε: ''Η Γη είναι γλύκισμα γεμάτο γλύκα
Μπορώ (και η ηδονή σου θα 'ναι απεριόριστη!)
Να σου προσφέρω όρεξη μ' όμοιο μέγεθος''.
Κι η άλλη: ''Έλα! ω έλα στο ταξίδι των ονείρων,
Πέρα απ' το δυνατό, πέρα απ' το γνωστό!''
Και 'κείνη - εκεί τραγουδούσε όπως ο άνεμος στο γιαλό,
Στοιχειό που σιγόκλαιγε, κανείς δε ξέρει από πού ήρθε,
Που χαϊδεύει το αυτί κι ωστόσο το τρομάζει.
Σου αποκρίθηκα: ''Ναι! γλυκιά φωνή!'' Από τότε
Αλίμονο, είναι που χρονολογείται αυτό που να ειπωθεί μπορεί
Πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω απ' τα σκηνικά
Της απέραντης ύπαρξης, στο πιο μαύρο της αβύσσου,
Βλέπω καθαρά κόσμους μοναδικούς,
Και θύμα εκστατικό της διορατικής ματιάς μου
Σέρνω φίδια που δαγκώνουν τα υποδήματά μου.
Κι από 'κείνο τον καιρό, όμοιος με τους προφήτες,
Αγαπώ τόσο τρυφερά την έρημο και τη θάλασσα
Γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές,
Βρίσκω γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί
Και παίρνω πολύ συχνά τα γεγονότα για ψέμματα,
Και με τα μάτια στον ουρανό, μες στις τρύπες πέφτω.
Αλλά η φωνή με παρηγορεί και λέει: ''Φύλαξε τα όνειρά σου
Οι σοφοί δεν έχουν τόσο ωραία όσο οι τρελοί!''
''Τα Άνθη του Κακού''
CHARLES BAUDELAIRE
Ο ήχος του ρολογιού. Αδιάκοπος. Ασταμάτητος. Ενοχικός.
Ο ήχος μιας καταδίκης. Ένας ήχος που τρυπά πολύ εύκολα το τύμπανο ενός εύθραυστου αυτιού. Όχι του δικού μου.
Εγώ ποτέ δεν του έδωσα σημασία. Κι όμως είχε αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα. Αυτό το ακατάπαυστο τίκ-τάκ ...η συντροφιά των ονείρων μου, ο μεγαλύτερός μου εφιάλτης. Το δικό μου μαρτύριο με τη σταγόνα, που με πληγώνει αργά αργά, σαδιστικά...κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ώρα και μέρα, χρόνια τώρα.
Ο χρόνος! Ο πολύμορφος χρόνος! Ο παντοδύναμος χρόνος! Πανδαμάτωρ Θεός. Αιώνιος εχθρός του ατόμου! Γιατί... όλα συμβαίνουν στο πέρασμά του. Όλα γίνονται μπροστά του... και αυτός fugit irreparabile, φεύγει ανεπίστρεπτα, ανεπανόρθωτα. Όλα γίνονται μπροστά του... κι αυτός γίνεται απλά παρατηρητής. Σιωπηλός μάρτυς που κοιτά. Καταπίνει μυστικά και δε μιλά. Σαν... κι εμένα. Αλλά δε βασανίζεται, ούτε στοιχειώνεται απ' ό,τι περνά από μέσα του.
Χρόνος! Ο πατέρας της αδιαφορίας και του κυνικού ρεαλισμού.
Ο αδάμαστος γεννήτωρ της αστείρευτης φαντασίας. Αυτού του αδιόρατου διχτυού αιμοβόρων εχθρών, που θέλουν να σε παγιδεύσουν μέσα σ' αυτό και να σε κάνουν να νιώσεις τύψεις και ενοχές γι' αυτά που δεν είδες ή που θα 'θελες να δείς.
Χρόνος!Ο πατέρας της λήθης, της ζωής και του θανάτου. Της αρχής και του τέλους όλων των όντων.
Κι ενώ για κάποιους το πέρασμά του αποτελεί μια ηδονική αίσθηση που πολλές φορές μετατρέπεται σε αναγκαίο κίνητρο για ζωή, για μένα αποτελεί τιμωρία. Κι όσο πιο πολύ αδιαφορώ για 'κείνον..., εκείνος τόσο πιο βαθιά με πληγώνει αφήνοντας πάνω μου τα ανεξίτηλά του σημάδια. Με λιώνει. Με γκρεμίζει. Μου δίνει χώρο και μου τον παίρνει. Μ' αφήνει να ονειρεύομαι και με ξυπνά απότομα. Μου παίρνει ό,τι ξέμεινε απο την ελπίδα που κάποτε έθρεψα μέσα μου, και στο τέλος αποσαθρώνει την ίδια μου την ψυχή. Ώρες-ώρες γίνεται ανεξέλεγκτος. Κι όλα μπερδεύονται στο πέρασμά του. Παρελθόν...Παρόν...Μέλλον...
Κι εσύ...σκέψου...σκέψου...σκέψου...
Τι έγινε...Τι έπαθες...Τι έμαθες...Τι κάνεις...
Γιατί; Πώς; Ό Χ Ι ! Τι θα γίνει αν...Πώς θα... ΘΑ; ΜΗ!
''Μη τον σκέφτεσαι άλλο. Μη τον αφήνεις να σε βασανίζει άλλο''.
Τερατώδη Μορφή, ΣΕ παραδέχομαι! Και βλέπω τη μορφή μου μέσα από τη φρικιαστική σου σκιά. ΣΕ αποδέχομαι.
Ναι,το παραδέχομαι! Την παραδέχομαι!
Ο χρόνος είναι και δικός μου εχθρός!
Και... δεν είναι ο μόνος. Όλα άρχισαν... τότε.
Τη νύχτα της ανεπανόρθωτης δημιουργίας.
Μια νύχτα σαν κι αυτή...
Μια νύχτα ζοφερή, βαλπούργια νύχτα, που έκρυβε τα πρόσωπα
και τις πράξεις. Μια νύχτα που έθελξε με γητειές το φεγγάρι, και οδήγησε στην τρέλα ακόμα και τους πιο λογικούς.
Μια νύχτα που συνομώτησε και πρόδοσε αυτό που την αγάπησε και την εξύψωσε για το ανυπέρβλητο μεγαλείο της, κι έγινε μάρτυρας μιας γέννησης και μιας θείας καταδίκης
Unus testis, nullus testis.Ένας μάρτυρας,ίσον κανένας.
Κι όμως... υπήρξε μάρτυρας... μιας γέννησης που έφερε στο φώς τον καρπό της παραφροσύνης και της πλάνης. Μιας γέννησης που όλοι βάλθηκαν να σβήσουν απ' το αλάνθαστο μνημονικό της μοίρας και των στοιχειών της φύσης. Ποιός ξέρει ΓΙΑΤΙ!
Κι έτσι... την ίδια τη στιγμή που γεννήθηκα,αμάρτησα!
Η μάλλον..., η ίδια η στιγμή της σύλληψής μου ήταν αμαρτία. Πράξη γελοία. Πράξη αηδιαστική, εγκληματική.
Ανούσια ερωτική συνεύρεση δύο ανέραστων, αξιοθρήνητων πλανεμένων ίσως ανθρώπων, που έγιναν εν αγνοία τους συνένοχοι, στο ίδιο ειδεχθές έγκλημα καθοσιώσεως.
Ένας άντρας... και μια γυναίκα... Αποτρόπαιες μορφές της μοίρας. Αυτές με γέννησαν. Έτσι μ' έφεραν στη ζωή... Εμένα!
Όν ακαθορίστου μορφής, φύλου και περιεχομένου.
Όμως καθορισμένης Αρχής και Τέλους.
Με ψυχή, με καρδιά, με νού.
Ευτυχώς;
Δυστυχώς.
Εκείνη τη νύχτα η ίδια μου η μοίρα, ο Θεός μου με πρόδωσε.
Σαν να μ' έπαιξε στα ζάρια πλήρως υποταγμένος στη Θεά Τύχη, στοιχηματίζοντας την ύπαρξη και την καθορισμένη πορεία μου στη ζωή. Κι ενώ οι ανθρώπινες υπάρξεις στοιχηματίζουν τη ζωή τους για ν' αποδείξουν τη δική του ύπαρξη, αυτός τόσο επιπόλαια έκρινε κι έπραξε. Έτσι απερίσκεπτα ο τζογαδόρος των ψυχών από πάθη ορμώμενος για μοναδική και πρωτοφανή ίσως φορά,
διαπραγματεύτηκε στο κολαστήριο των Παθών το γεμάτο δαίμονες στοιχειά - πλάσματα γλοιώδη της ερεβώδους κολάσεως - την Ψυχή μου. Μια ψυχή... το Τρόπαιο του νικητή. Αφέθηκε έρμαιο σ' αυτούς. Στους δαίμονες συμπαίκτες του, που έγιναν μάρτυρες μιας αδικίας και παράλληλα κοινωνοί μιας Τιμής. Κατάρας.
ΈΝΑΣ. Ο νικητής του τέλους. Της τελευταίας παρτίδας. Της Ψυχής.
Κι έτσι ΕΓΩ, από εγώ έγινα εσύ. Κι ΕΣΥ έγινες εγώ.
Δαίμονας ή Θεός. Άγγελος ή Διάβολος. ΈΝΑΣ. Το ίδιο. Ο ίδιος.
Εγώ κι εσύ. ΈΝΑ.
