Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 9

Του Τζέιμς Μ. Κέιν, "Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές" Mέρος Α'

επιλογή κεφαλαίων-μετάφραση : Βούλα Κατωπόδη

κείμενο : Νέστορας Ι. Πουλάκος

Κεφάλαιο 6

Όταν έφτασε η ώρα για ύπνο τους άφησα ν'ανέβουν και ύστερα πήγα έξω να προσπάθησω να καταλάβω αν ήθελα να μείνω και να δω αν θα τα ξαναβρίσκαμε ή να φύγω και να την ξεχάσω. Περπάτησα αρκετά μακριά και δεν ξέρω για πόση ώρα ή πόσο μακριά αλλά μετά από λίγο άκουσα ένα φοβερό καυγά. Πήγα προς τα πίσω και όταν πλησίασα μπορούσα ν'ακούσω μερικά απ' όσα έλεγαν. Αυτή ούρλιαζε και του έλεγε ότι έπρεπε να φύγω. Αυτος μουρμούριζε κάτι, μάλλον ότι ήθελε να μείνω και να επιστρέψω στη δουλειά. Προσπαθούσε να την κάνει να το βουλώσει, αλλά κατάλαβα ότι φώναζε για να την ακούσω. Αν ήμουν στο δωμάτιο μου όπου νομιζε, θα τα ειχα ακούσει όλα ξεκάθαρα, και ακόμη εκεί που ήμουν άκουγα αρκετά.

Ύστερα ξαφνικά σταμάτησε. Τρύπωσα στην κουζίνα και καθόμουν εκεί και άκουγα. Αλλά δεν μπορούσα ν'ακούσω τίποτα γιατί ήμουν ταραγμένος και το μόνο που άκουγα ήταν τον ήχο της καρδιάς μου που έκανε σαν μπαμπ-μπαμπ, μπαμπ-μπαμπ, κάτι τέτοιο. Σκέφτηκα ότι ήταν αστείος τρόπος να χτυπά η καρδιά μου και μετά αντιλήφθηκα ότι υπήρχαν δυο καρδιές στην κουζίνα και γι' αυτό ήταν αστείος ο χτύπος.

Άναψα το φως

Στεκόταν εκεί, φορώντας ένα κόκκινο κιμονό, χλωμή σαν το γάλα, κοιτώντας με μ' ένα έντονο βλέμμα και μ' ένα μακρύ και λεπτό μαχαίρι στο χέρι της. Την πλησίασα και το πήρα από το χέρι της. Όταν μίλησε ήταν ψίθυρος και ακούστηκε σαν φίδι να παίζει με τη γλώσσα του.

“Γιατί γύρισες;”

“Απλά έπρεπε, γι' αυτό.”

“Όχι δεν έπρεπε. Θα μπορουύα να το ξεπερνούσα. Θα σε ξεχνούσα, θα τα κατάφερνα. Αλλά εσύ έπρεπε να γυρίσεις πίσω!”

“Θα κατάφερνες τι;”

“Αυτό για το οποίο φτιάχνει το λεύκωμα. Για να το δείξει στα παιδιά του! Θελει παιδί! Και το θέλει τώρα!”

“Τότε γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου;”

“Να έρθω μαζί σου για ποιό λόγο; Για να κοιμάμαι σε φτηνιάρικα αμάξια; Γιατί να έρθω μαζί σου πες μου;”

Δεν μπορούσα να πω τίποτα. Σκέφτηκα τα $250 που είχα στην άκρη, αλλά ποιο το νόημα να της το πω τώρα που τα είχα χάσει στο μπιλιάρδο.

“Δεν αξίζεις. Το ξέρω. Εισαά απλά άχρηστος. Γιατί δεν έφυγες να με άφηνες ήσυχη; Γιατί ξαναγύρισες;”

“Άκου, καθυστέρησε αυτή την ιστορία με το παιδί. Καθυστέρησε το και κάτι θα σκεφτούμε να κάνουμε. Μπορεί να μην είμαι κάτι το ιδιαίτερο αλλά σ' αγαπάω Κόρα. Το ορκίζομαι.”

“Το ορκίζεσαι και τι κάνεις γι' αυτό; Θα με πάει στη Σάντα Μπάρμπαρα για να με πείσει να κάνουμε παιδί. Και συ θα έρθεις μαζί μας. Θα μείνεις στο ίδιο ξενοδοχείο με μας! Θα είμαστε μαζί στο αμάξι. Θα --”
Σταμάτησε να μιλάει και απλά κοιταζόμασταν. Οι τρεις μας στο αμάξι, ξέραμε τι σήμαινε αυτό. Λίγο λίγο θα είμασταν πιο κοντά ώσπου θα με άγγιζε.

“Θέε μου Φρανκ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεφύγουμε απ' αυτόν;”

“Τί να πω, δεν ήσουν έτοιμη να τον μαχαιρώσεις μόλις τώρα;”

“Όχι αυτό ήταν για μένα, Φρανκ όχι γι' αυτόν.”

“Κόρα είναι γραφτό. Έχουμε προσπαθήσει με κάθε τρόπο.”

“Δεν θέλω ένα λιγδιάρικο Ελληνόπουλο Φρανκ. Απλά δεν μπορώ. Ο μόνος με τον οποίο μπορώ να κάνω παιδί είσαι εσύ. Μακάρι να ήσουν καλύτερος. Είσαι έξυπνος αλλά άχρηστος.”

“Είμαι άχρηστος αλλά σ' αγαπώ.”

“Κ γω σ' αγαπώ.”

“Καθυστέρησε τον. Μόνο γι' απόψε”

“Εντάξει Φρανκ. Μόνο γι' απόψε”

*

katopodi2.jpgΚεφάλαιο 8

Την άφησα κάτω. Το αμάξι κρεμόνταν εκεί πανω σε δύο ρόδες, σχεδόν στα μισά του φαραγγιού. Αυτός ήταν ακόμη εκεί μέσα αλλά τώρα ήταν στο πάτωμα. Το μπουκάλι από κρασί σφηνωμένο ανάμεσα σ' αυτόν και το κάθισμα.

Η οροφή είχε σπάσει προς τα μέσα και τα δυο φτερά είχαν λυγίσει. Προσπαθούσα να ανοίξω τις πόρτες. Ήταν σημαντικό να μπώ μέσα και να κοπώ από τα σπασμένα γυαλιά ενώ αυτή ανέβαινε προς το δρόμο να βρεί βοήθεια. Οι πόρτες άνοιξαν.

Άρχισα να πειράζω τη μπλούζα της, να ανοίξω τα κουμπιά έτσι ώστε να φανεί χτυπημένη. Με κοιτούσε και τα μάτια της δεν φαίνονταν μπλε αλλα μαύρα. Την ένιωθα να ανασαίνει γρήγορα. Μετά σταμάτησε και ήρθε κοντά μου.

“Σκίσε με! Σκίσε με!”
Την έσκισα. Της τράβηξα απότομα τη μπλούζα. Ήταν ορθάνοιχτη από το λαιμό μέχρι την κοιλιά της.

“Το έπαθες αυτό όταν σκαρφάλωσες έξω από το αμάξι. Σου πιάστηκε στο χερούλι της πόρτας.”

Η φωνή μου ακουγόταν αλλόκοτη σαν να έβγαινε από γραμμόφωνο.

“Και αυτό δεν ξέρεις πως το απέκτησες.”

Πήρα φόρα και τη χτύπησα στο μάτι όσο δυνατά μπόρεσα. Έπεσε κάτω. Ήταν εκεί στα πόδια μου, τα μάτια της έλαμπαν, τα στήθη της έτρεμαν , στητά προς το μέρος μου. Ήταν εκεί κάτω και η ανάσα μου σαν βρυχηθμός από ζώο και η γλώσσα μου πρησμένη με το αίμα μου να την διαπεράει.

“Ναι! Ναι, Φρανκ, ναι!”

Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα εκεί κάτω μαζί της και κοιταζόμασταν, σφιχτά αγγαλιασμένοι και σφίγγοντας την ακόμη πιο πολύ. Η κόλαση θα μπορούσε να με πάρει εκείνη τη στιγμή και δεν θα με πείραζε. Έπρεπε να την έχω, αν το άντεχα.

Την είχα.

*
Κείμενο (του Νέστορα Ι. Πουλάκου)
Mπορεί να μην είναι εκείνο το φιλμ/βιβλίο νουάρ κλασικού τύπου, όμως σίγουρα πρόκειται για ένα από τα πλέον αδρεναλινικά καλλιτεχνικά θέματα του 20ου αιώνα, με μπόλικο μυστήριο, έρωτα και σασπένς. Το βιβλίο του Τζέιμς Μ. Κέιν κυκλοφόρησε το 1934, είναι χιλιοδιαβασμένο και πασίγνωστο παγκοσμίως, έχει μεταφραστεί στα ελληνικά πολλάκις, όμως εμάς εδώ στο Βακχικόν μας αρέσει να ξαναπαίζουμε τα ίδια παιχνίδια. Άλλωστε δεν ψάχνουμε για πρωτοτυπίες αλλά για δημιουργικές αναμοχλεύσεις...
Σε μια καλαίσθητη εγγλέζικη έκδοση, το βιβλίο του Κέιν έπεσε στα χέρια μου τον Φλεβάρη του 2009 στο Παρίσι, κατά την περατζάδα μας με τον Ζήση Αϊναλή σε πολυόροφο βιβλιοπωλείο εκεί, λίγο πριν πιούμε και μεθύσουμε με τα ζεστά κρασιά μας. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, το έστελνα ταχυδρομικώς στη Λευκάδα, στην αγαπημένη Βούλα, με την οποία λίγες μέρες πριν είχαμε γνωριστεί στα πολύβουα σοκάκια του νησιού. Μια νέα μετάφραση, λοιπόν, γεννιέται...
 
Και προς σινεφίλ ναυτιλομένους : τρεις, φυσικά, οι άξιες ταινίες του έργου του Κέιν. Οι "Σατανικοί εραστές" του Λουκίνο Βισκόντι, εν μέσω πολέμου το 1943, στην αλ' ιταλιάνο ασπρόμαυρη εκδοχή του, αποτελούν τη μελοδραματική, σαπισμένη, ψυχωτική διασκευή του βιβλίου. Η πρώτη αμερικάνικη εκδοχή του 1946 του Τέι Γκαρνέτ με τη Λάνα Τέρνερ, εμφανίζει την ιστορία σαν βγαλμένη από το θέατρο της εποχής, με ερμηνείες ενστικτώδεις, και εκφράσεις μοναδικές. Η δεύτερη αμερικάνικη εκδοχή του 1981, σε σκηνοθεσία Μπομπ Ράφελσον, με τους Τζακ Νίκολσον και Τζέσικα Λανγκ, αναδεικνύει την πιο βρώμικη, πιο διεφθαρμένη πτυχή της ιστορίας του Κέιν. Όσοι δεν τις έχετε δει αναζητήστε τις. Και κάτι ακόμη : συνάδελφοι μου εκμυστηρεύτηκαν ότι έχουν γίνει και δυο άλλες διασκευές, μια γαλλική του 1939 σε σκηνοθεσία Πιερ Σενάλ και μια ουγγρική του 1998 σε σκηνοθεσία Γκιόργκι Φέχερ, η οποία μάλιστα παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη υπό τον τίτλο "Πάθος". Αν τις πάρει κάπου το μάτι σας, στείλτε μου ένα μέιλ...