της Ανίσσας Χασίμ
Τον τελευταίο καιρό έβλεπε σχεδόν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Περπατούσαν σε μια παλιά συνοικία της πόλης στην οποία μεγάλωσε, ο δρόμος ήταν εντελώς έρημος και μετά από μια μικρή στροφή παρουσίαζε μια ελαφριά ανοδική κλήση. Από μερικά σπίτια δεν είχαν απομείνει παρά μόνο ένας - δυο τοίχοι της πρόσοψης, οι ρωγμές πάνω στην πρασινισμένη πέτρα, της θύμιζαν φλέβες πάνω σε γέρικα ανθρώπινα σώματα.
Σήκωσε το κεφάλι της και είδε μια λευκή κουρτίνα να κυματίζει έξω από το μισάνοιχτο παράθυρο ενός ξενοδοχείου. Προχώρησαν προς το μέρος του. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει πόσο έμειναν, θυμόταν μόνο ότι όταν βγήκαν είχε αρχίσει να νυχτώνει. Παρατήρησε ότι όλη αυτή την ώρα βάδιζε λίγα εκατοστά μπροστά της τραβώντας την από το χέρι. Ήταν τη στιγμή που αισθανόταν την ανάσα της να τελειώνει, όταν έφτασαν στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, σχεδόν ταυτόχρονα με το τελευταίο τρένο. Ένα πλήθος κουρελιασμένων ανθρώπων πετάχτηκε από τις πόρτες, που έχασκαν σαν ανοιχτά στόματα. Τα πέτρινα σώματα τους στριμώχνονταν δυνατά πάνω στο δικό της, το ξεχασμένο σημάδι που είχε στο δεξί γοφό της άρχισε να την ενοχλεί και πάλι. Προσπάθησε να χαλαρώσει το κράτημα στο χέρι που την οδηγούσε κόντρα στο ρεύμα. Την τράβηξε ακόμα πιο δυνατά.
Ηθική, ψυχολογική, σεξουαλική, σωματική. Σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ το 70% των γυναικών έχει έρθει αντιμέτωπο τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, με κάποιο από τα πολλά πρόσωπα της βίας. Αναφερόμενοι σε είδη βίας όπως η σωματική ή η ψυχολογική, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο κύκλος της κακοποίησης, ολοκληρώνεται σε τρεις εύκολα διακριτές φάσεις. Σε πρώτη φάση η συμπεριφορά του άντρα αρχίζει να γίνεται επικριτική, ακόμα και με ασήμαντες αφορμές. Κατά το δεύτερο στάδιο, προβαίνει σε βίαιες ψυχολογικά και φυσικά πράξεις. Ο επίλογος αποτελείται από την τρίτη και τελευταία φάση, κατά την οποία ο δράστης δηλώνει μεταμέλεια και ζητά συγχώρεση. Μεγάλη μερίδα γυναικών που έχουν υποστεί κακοποίηση θεωρούν τον εαυτό τους υπαίτιο, δείχνουν δυσπιστία απέναντι στους ψυχολόγους, και με την ελπίδα ότι θα πετύχουν να αλλάξουν την συμπεριφορά του συντρόφου τους, αρνούνται να εγκαταλείψουν την σχέση ή τον γάμο.
Οι διάφορες έρευνες που δημοσιεύονται κατά καιρούς, κάνουν δύσκολο τον διαχωρισμό των κοινωνικών ομάδων που εμφανίζονται επιρρεπέστερες σε καταχρηστικές συμπεριφορές, γεγονός που αποδεικνύει ότι η γυναικεία κακοποίηση, αποτελεί ένα ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο που δεν κάνει διακρίσεις. Παρ’ όλα αυτά καταλήγουν σε ένα κοινό συμπέρασμα, η γυναικεία χειραφέτηση - στις αρχές της οποίας, όχι άδικα, στηρίχτηκαν τόσα πολλά - αποτέλεσε λύση μόνο υπό το καθεστώς συγκεκριμένων συνθηκών. Η κρατική αδιαφορία, η έλλειψη ενημέρωσης, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο καθώς και οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που υποχρεώνουν χιλιάδες γυναικών να καταφεύγουν καθημερινά στον καλύτερο σύμμαχο της βίας, τη σιωπή. Η βία κατά των γυναικών προσεγγίζεται πλέον ως ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα συνεχούς καταπάτησης βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, δικαιωμάτων στην αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την ζωή.
Ανεβασμένοι στην οροφή ενός βαγονιού, παρατηρούσαν το τσιμεντένιο λιβάδι που δημιουργούσαν οι στέγες των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, όπως εκτείνονταν ακριβώς από κάτω τους. Το βλέμμα της συναντήθηκε μ’αυτό του παιδιού που καθόταν στ’ αριστερά της. «Δεν μπορώ να πετάξω.» Αλλά το βλέμμα του παιδιού επέμεινε… Την ξύπνησε ο ήχος του τρένου των 5:30.
