ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΜΕ ΜΟΝΑΞΙΑ
Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ. Το λέμε όνειρο παλιό.
Από που έρχεσαι; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου εχθρός;
Έλα να μισήσουμε μαζί. Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ.
Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ. Το λέμε μακρινό ουρανό.
Έχεις πολύ καιρό νεκρός; Είχες κανένα νέο από τον Θεό;
Έλα να κάνουμε μια προσευχή. Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ.
Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ. Το λέμε απλά κανονικό.
Θέλεις να συμφωνήσεις μαζί μου; Θέλεις να κάνω πως διαφωνώ;
Έλα να θάψουμε τον τρελό. Αυτό δεν το λέμε μοναξιά πια εδώ.
ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΩΡΩΝ
Ο ωκεανός ξέβραζε πτώματα. Μετά μετρούσαν τα πτώματα.
Για να υπολογίσουν τον ωκεανό.
Θρησκευτικό αμόκ, βία, δέος, μέτρα καταστολής, εξευμενισμός.
Ο κόσμος χάνει τη γοητεία του, σε κάθε όνειρο κατοικεί ένας
υπολογισμός. Μια τραγωδία από τον ουρανό. Πολύς καιρός.
Μάτια που τα είδαν όλα. Άδειες παλάμες από αγάπη, άδειες
υπομονές. Σκοτάδι.
Εδώ κανείς δεν έχει το κουράγιο να είναι σκοτεινός.
Κανείς δεν έχει την αντοχή για να είναι φωτεινός.
Χρειαζόμαστε κίνδυνο, τον ίδιο τον διάβολο και κάτι ιερό.
Έναν ειλικρινή εφιάλτη. Τον φόβο. Τον φόβο και τη ντροπή.
Να μην υπάρχει μέρος να κρυφτούμε,
εκτός από τον άνθρωπο.
Όλες οι πόλεις γεννήθηκαν για να ξοδέψουν τον διάβολο.
Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να ξοδέψουν τον Θεό.
Και αυτό είναι το δικό μας σενάριο.
Τίποτε άλλο δεν μας περιμένει εκτός από αυτό.
Και αυτό είναι φοβερό.
Ή μήπως όλος ο φόβος είναι αυτό;
ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΑΞΙΖΕΙ
Όλα τα σπασμένα δόντια της αιωνιότητας
Όλα τα νιάτα που ξοδεύονται γυρεύοντας σημασία
Όλα τα παράξενα γιατί
Όλα τα φάρμακα που παίρνεις
Όλες οι απαντήσεις και όλες οι κατακτήσεις
Όλοι οι φίλοι που παρεξηγήθηκαν με τη λύπη
Όλα τα ελάχιστα που αξίζω
Όλα όσα θα γίνουν δάκρυα για τους πολύ λίγους
Όλα τα αντίο
Όλα τα παντοτινά σημεία του κορμιού σου
Θα μείνω μόνος μαζί τους
Θα μείνω μόνος μαζί τους
Θα μείνω μαζί τους.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ
Άναψε τη νύχτα, άναψε τη νύχτα
Γίνεσαι επικίνδυνος όταν χαμογελάς
Θύμησε μου εφηβικά απογεύματα
Είχαμε να μοιραστούμε τόσα
Μόλυνε με από την αρχή
Νιώθω μόνος, μόνος απέναντί σου
Η γιορτή αρχίζει με το κλάμα ενός μωρού
Και εγώ θέλω να τη ζήσω
Θέλω να με γαμήσεις πάλι
Μόλυνε με
Εδώ στη γη κανείς δε με καταλαβαίνει
Ούτε καν η νύχτα που γερνάει
Και μόνο οι ανεξήγητοι θα επιζήσουν
Ναι μόνο οι ανεξήγητοι θα επιζήσουν
Από όσα έχουν κάνει.
Ο Στέλιος Ροΐδης είναι ποιητής. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές : "Mόδα" (Οδός Πανός, 2002) / "Ο Χαρακτήρας του Χρόνου" (Έψιλον, 2003) / "Παλιά Παπούτσια" (Έψιλον, 2004) / "Οικοδομή" (Έψιλον, 2005) / "Ανοιχτοί Χώροι" (Έψιλον, 2006) / "Η Σιωπή του Καλοκαιριού" (Έψιλον, 2007).
