532. για σένα;
Και πάλι
Για σένα
Θα σπαράξω, που έχεις φύγει, με
δάκρυα σπλαγχνικά και με χαμόγελα σβηστά,
στάχτες νεκρές στων πνευμόνων την προσπάθεια.
Να σε δω και να σ’ αγγίξω στης πνοής την εκβολή.
Ως εδώ,
δίχως αφή.
Εδώ, που στάζω λύπη, κι ανασαίνω μνήμες. Που οσφρίζομαι λάθη των στιγμών και προσπαθώ να ξεχάσω. Μα η λήθη,
Αλήθεια δεν μπορεί να γίνει.
Η λήθη, θάνατος, άλλος, ζωντανός.
Και ο θυμός, σαν
αραβούργημα δεσπόζει.
534. Ειδήσεις
Διακορεύεται το φως, ανακηρύσσεται η σκιά παρθένα έντροπη σ’ αέναη μεμβράνη
Όσο κι αν πω με λέξεις-
Όσο κι οι λέξεις να σμιλεύουν-
Με τη σκιά θα στέκω. Σ’ αυτήν υπαγορεύω το βυθό όπως είναι, αφήνω τα νερά
της νιότης,
της νύχτας
και των όχι.
Όχι δεν έζησα,
όχι δεν ψήφισα με συνοπτικές διαδικασίες αρμόζοντας
την επιφάνεια στο βάθος της, το χώμα και την άμμο στο βυθό της.
Ακούμπησα παρθενικά κάθε φορά ένα χαμόγελο στα πράγματα, μια διαθήκη για κάθε
εφήμερο, ανοιχτό, χαίνοντα θάνατο στις αλλεπάλληλες στιγμές λοιπόν,
γδύθηκα ρίζες,
έσκισα καρδιές,
κουρέλιασα σκέψεις μ’ αισθήματα χαμένα.
Τη γλώσσα μου την έντυσα μ’ αγκάθια,
κάηκαν με καθημερνές φωτιές τα ίχνη και τα φώτα της πορείας.
Πορεύτηκα τότε κι εγώ εν σκιά θανάτου,
γεύτηκα λωτούς, ήχους, συριγμούς, εκεί που ο ήλιος αληθώς
καίει τα σκοτάδια και τα φώτα,
ανωνύμως.
Σ’ αναζήτησα τότε κάθε φορά σε καινούρια πρόσωπα, σε βρήκα σε πορείες καινούριες, σε χάδια ερωτικά πάντα πρωτόφαντα, ανάμεσα στο σήμερα και το μηδέν, αναμεσίς στο λόγο και το αντίθετό του.
Απειλείται λέει από τυφώνα
κείνο το μέρος του πλανήτη
Όπου δεν είμαι
Προστατευμένη εγώ τηρώ λεπτού σιγή μαζί, όχι, όχι, χώρια
Δακρύζω με χαρά - δεν είμ’ εκεί, δεν είμ’ εκεί
Ανατολή – δύση – βορρά – νότος
Σπαράσσεται το σώμα του κόσμου δεμένο σε καράβι πρόφιτ-
τικό.
Η Ελένη Κονδύλη είναι ακαδημαϊκός και ποιήτρια. Έχει εκδώσει επιστημονικά βιβλία για τον αραβικό κόσμο, καθώς και την ποιητική συλλογή : "Λάθος Τρένο" (Ελληνικά Γράμματα, 2006).
