ΝΥΧΤΟΒΑΤΕΣ
Στο νυχτωμένο καπηλειό, σε μι' άκρη του Παγασητικού
ένα κοπάδι μεθυσμένοι γερανοί, κρώζαν και χόρευαν
με ανέλπιστη χαρά, για να γιορτάσουνε το όμορφο αντάμωμα,
τη στάση ετούτη στη στεριά κι εκείνη την προσέγγιση
σε μια βαθύτητα ιερή που όλα τα συνενώνει.
Αγέρωχα περήφανα πουλιά που λέγαν για τα ένδοξα ταξίδια
το πέταγμα κόντρα στο πείσμα του καιρού, τον τρόμο
της απόστασης, τη μοναξιά της θαρραλέας πτήσης.
Και τρέμανε μην έρθει το πρωί και μεταμορφωθούν ξανά,
στο χάραμα το πληκτικό, σε μηχανήματα βαριά
που αδιάκοπα στριφογυρνούν πάνω απ' τα αμπάρια
φορτώνοντας στον γάντζο τους, τα άχαρα φορτία
των ανθρώπων.
Η ΔΕΞΙΩΣΗ
"Συγνώμη κύριε, αλλά δεν μπορείτε να περάσετε
είστε πολύ επίσημα ντυμένος",
του είπε σε αυστηρό τόνο ο υπηρέτης
στην είσοδο του σπιτιού όπου γινόταν η δεξίωση.
Τότε έβγαλε το φράκο του και φόρεσε κατάσαρκα
τα βάσανά του σαν κουρέλια.
Κι έτσι πέρασε ανεμπόδιστα κι αυτός
μέσα στον κοινό πόνο.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Χρόνια πολλά αργότερα
επέστρεψε ο άσωτος στο πατρικό του σπίτι.
Τον είδαν οι γονείς του και χαρήκανε
και σφάξαν πρόβατα πολλά
και σφάξαν γίδια.
Και βγάλανε και το καλό κρασί
τον ξακουστό μηλίτη
γλέντι τρικούβερτο ακούστηκε
ως τους κάμπους.
Τη νύχτα που όλοι απόκαμαν
και πέσανε να κοιμηθούν
σαν κουρασμένοι δράκοι,
χτυπάει ο Άσωτος κρυφά
την πόρτα του αδερφού του :
"πάμε να φύγουμε από 'δω
δεν έχει εδώ ορίζοντα
δεν έχει μέλλον,
μες τις πιτζάμες θα σαπίσουμε
σ' αυτό το δύστυχο χωριό
δίχως να μάθουμε ποτέ μας
τις δυνάμεις μας,
δίχως να μάθουμε ποτέ
το ριζικό μας.
Δυο ελάφια δρασκέλισαν
το κακοτράχαλο μονοπάτι του δάσους
και χάθηκαν προς τις απέραντες
πεδιάδες του κόσμου.
Ο Παντελής Ροδοστόγλου είναι μουσικός και στιχουργός. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί στο μουσικό βιβλίο των Διάφανων Κρίνων "Ο Γύρος της Μέρας σε 80 Κόσμους" (Ίνδικτος, 2005).
