Top menu

Περιεχόμενα Τεύχους 3

Στο "Ecofilms '08 Ρόδου" στις 29 Ιουνίου 2008

Στο κόκκινο το θερμόμετρο, καταμεσήμερο η ώρα 15.00, στο κέντρο της πόλης της Ρόδου. Μια παρανοϊκή –κάπως εξαιρετική, μα πάνω απ’ όλα αυθόρμητη, παρεΐστικη, χαβαλεδιάρικη εικαστική κίνηση τριών ετερόκλητων προσωπικοτήτων κάπου κάπως κάποτε.. τους έφερε, στην καρδιά του καλοκαιριού, στη Ρόδο για να απολαύσουν μια μετά-νεανική τρέλα της στιγμής!

Ξημερώματα Κυριακής 25 προς Δευτέρας 26 Νοεμβρίου του 2007.. Θεσσαλονίκη. Παλιά Πόλη. Άγρυπνοι τρεις νέοι. Ο ένας, ο μακρυμάλλης με την καρό πιτζάμα γρατζουνά μια κιθάρα, ο άλλος ο αξύριστος με τα γυαλιά με το χοντρό σκελετό βλέπει το «No Direction Home : Bob Dylan» του Σκορσέζε στο λάπτοπ, η τρίτη της παρέας η θηλυκιά διαβάζει Πλαθ και προσπαθεί να γράψει μερικούς στίχους.. Την βοηθά μετά από λίγο ο μακρυμάλλης. Λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει στο κόλπο και ο αξύριστος.

Ποτέ δεν θα ξαναμιλήσω γιατί όσα κι αν είπα
η αλήθεια ήταν κρυμμένη, η αγάπη χαμένη,
κι εγώ εδώ…
*
Η ψυχή μου μια θάλασσα παραδομένη στην άβυσσο
της θλίψης, του πόνου, της θύμησης και της ανάγκης.
Όλα γύρω μου τελειωμένα, τυλιγμένα
σ’ έναν τρομακτικό χορό από μυρωδιά βαλς και θανάτου.
Η ύπαρξή μου μια σκιά- μια ρωγμή στο χρόνο,
αναβλύζει στιγμές γλυκιάς μελαγχολίας.
Το βλέμμα μου μια ουράνια έκρηξη στο γαλαξία,
σαν την ενοχή που μπαίνει μέσα μου και με διαγράφει.
Όλα αυτά θυμίζουν όσα αισθάνομαι.
Τελικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο σκόνη.
*
Η φωνή μου μια ξεκούρδιστη τρομπέτα
παρασέρνει τα είδωλα της νύχτας.
Η θάλασσα μου, ο πόνος, η θλίψη,
ο χορός και ο θάνατός μου
είναι όλα άθλιοι ιππότες στο μπαρ της παραφοράς.
Και απορώ με τη θλίψη μου,
τις άρρωστες κραυγές της ψυχής μου.
Παραδομένης σε εικόνες μαγικές, τόπους σκοτεινούς,
ιδεατούς, νεκρούς από τις ζωές εκείνων που τόλμησαν.
*
Ακούστε άνθρωποι! Πατάω στη γη και ονειρεύομαι,
ακούω τον πόνο μου και κραυγάζω στίχους γοερούς.
Σιωπή στο μπαρ θα πέσει σαν θα μπω,
αλαλάζοντας ινδιάνικους ψαλμούς, χορεύοντας τσιγγάνικους ήχους.
Εωθινό θα ‘ναι το μονοπάτι που θα διαβώ
μια νύχτα που αστροφέγγει ψέματα η θάλασσα.
Ασθμαίνοντας θάνατο θα βρωμίσω
τις κάμαρες των παιδιών σας, τις εκκλησίες των στιγμών σας.
*
Κι επίμετρο θα γράψω πάνω στον τάφο μου :
«Μη φωνασκείτε, θα ξυπνήσω!»

**

Never shall I speak again no more
for whatever I have said
the truth was hidden, the love was lost
and here I was.
*
My soul’s like a sea surrendered in the abyss
of sorrow, pain, memory and need.
Everything around me are wasted, wrapped
in a frightful dance by smell of waltz and death.
My existence’s like a shadow- a cleft in time
as moments of sweet melancholy are gushed out.
My glance’s like a heavenly explosion in the galaxy
like remorse that enters inside of me and erases me.
All of these remind me everything I feel.
After all, they are nothing but dust.
*
My voice like an out of tune trumpet
drags the idols of the night in.
The sea, pain, sorrow, dance and death of my own
are all bleak knights in the bar of ebriety.
And this sense of sorrow makes me wonder
where do these sick screams of my soul come from?
*
A soul surrendered in pictures of magic,
places of darkness and perfection
dead places from the lives those
who were brave enough to dare.
*
Hear me out, people! I step my feet on the ground
and I dream, I hear my pain
and bawl out lyrics of plaintiveness.
Nothing but silence will be heard in the bar as I’ll enter
hollering Indian psalms, dancing gypsy sounds.
Auroral will be the path that I’ll walk on
one night that lies will flame out of the sea.
Breathing death I will leave a stink in
your children’s bedrooms, inside the churches of your moments.
*
And this very ending will be written
upon my grave:
“Bray no more, for I will rise”…

[Οίστρος – Istros]

Το ποίημα τελειώνει.. ο μακρυμάλλης βουτάει την κιθάρα και ξεκινά να πειραματίζεται με μελωδίες.. ο αξύριστος απαγγέλει με βαθιά, στεντόρεια φωνή, η θηλυκιά βουτά την κάμερα και τραβά : Σας τραγουδώ, Σας αγαπώ, Σας απαθανατίζω..

Το uncut υλικό μερικές εβδομάδες αργότερα ανεβαίνει στο διαδίκτυο σε μια λογοτεχνική επιθεώρηση και συναντά έντονες αντιδράσεις. Στη συνέχεια δημοσιεύεται σ’ ένα ακόμη λογοτεχνικό περιοδικό, ενώ περιλαμβάνεται στη συλλογή του Ν.Ι. Πουλάκου, «Αντιξοότητες». Μερικούς μήνες αργότερα ο Μιχάλης Μπασσιάκος από τη Θεσσαλονίκη, επιμελείται ένα εξαιρετικό μοντάζ. Στα μέσα της άνοιξης η Λουκία Ρικάκη, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ecofilms, εμπιστεύεται την προσπάθεια, και αποφασίζει να το προβάλει στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Εικαστικών Τεχνών (24 – 29 Ιουνίου 2008), που διεξάγεται στην πόλη της Ρόδου, στην κατηγορία «Πανόραμα».

Καταμεσήμερο, η ώρα 15.00, στον εξώστη του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, στο κέντρο της πόλης της Ρόδου, παρουσία δεκαεπτά εκλεκτών θεατών, ο Τάσος Ρήτος προλογίζει την ταινία, ο Νέστορας Ι. Πουλάκος ρωτάει τους θεατές και φτιάχνει το επίμετρο, η Κατερίνα Καντσού.. απαθανατίζει την προβολή.. Είχαν προηγηθεί μια βόλτα στην παλιά πόλη, ένα θεσπέσιο πρωινό σε ένα ελληνοπρεπές roof garden, μερικές κουβέντες με επιφανείς σκηνοθέτες. Έπειτα ακολούθησαν μεσημεριανό σε ροδίτικο.. κινέζικο, ένας καφές στην παραλιακή, πτήση με την Ολυμπιακή και κουβέντα συλλογής εμπειριών..

Τα λέμε, again and again, στην Πάτρα στις 4 Οκτωβρίου (10ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Φιλμ και Βίντεο)...

Όταν μερικά παιδιά ονειρεύονται –τα πάντα συναινούν για να ικανοποιήσουν τα όνειρά τους..

Σσσσσσσς…