στο Στράτο
«έχω μια θλίψη που 'ναι τόσο μεγάλη/ που όλο φοβάμαι μη τυχόν και ξεσπάσει/ κι ισορροπώ μέσα σ' του ονείρου τη ζάλη/ μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι»
«Που είσαι, μικρέ; Πως πάει; Είσαι έτοιμος να πάμε για τσίπουρο Τηνιακό, Ρακαδημία ή Απέναντι; Όπου εσύ γουστάρεις!». Μόλις, έχει γυρίσει το κάθαρμα από Ιταλία, είκοσι something ώρες ταξίδι, πλας ο δρόμος από Πάτρα, πλας η κούραση και η μάνα του να τον δει να τον χαρεί, μας αυτός εκεί, πάντα γελαστός κι ευθυτενής, σωστός στο καθήκον του, όλα τα ‘χει στην εντέλεια για να χωθεί, και πάλι, στο κάψιμο του. Τα τσιγάρα μας έτοιμα, όλα κυριλέ από σωστό κονέ, σοκολατίτσα authentic, «Τα κανόνισες καλά, πάλι, βλέπω!», λέει, «για πες μου, λοιπόν, νιώθεις καθόλου αυτόν τον καιρό;», μου απευθύνεται, «δε νιώθω! δε νιώθω, σου λέω ρε παιδί μου, είμαι στις ντάγκλες μου αυτό τον καιρό, κορίτσια, γαμήσια, «ματάκια» στο πανί, μόνο ταινίες, πολλά βιβλία, ουίσκι και μερικά.. ξηροκάρπια –τα γνωστά ξέρεις, παίζει μόνο αλβανία- λίγες μουσικές, έχουμε και για καφρίλες και άλλα τινά ίκαρο, αντώνη, άκη, γιώργο, ιωάννα, αναστασία, κατερίνα, μιχάλη, άρη, σάββα, αγγελική.. ξεχνάω τους άλλους, γαμώτο», του σπικάρω σε παραλήρημα. «Καλά άστο, εγώ τα έσπασα πάλι με τη «χίμαιρα» μου εκεί στα ξενά, αλλά, ρε πόυστη μου, ελλάδα είμαστε, θα βρεθεί η γκόμενα η σώστη, η ντόμπρα, η ξηγημένη». «Θα βρεθεί, θε βρεθεί, του λέω, υπομονή και.. δεν πάμε κατά Ψύρρα μεριά, να πιούμε κάνα ρακόμελο και αύριο, τάξε μου, σου έχω μαραθώνιο αλκοόλ στο Μύλο, από τις 12 μέχρι το βράδυ, με φίλους λογοτέχνες και όμορφες σταράτες να μας περιβάλλουν, ουίσκια, βότκες, σφηνάκια, την Ίριδα στη μπάρα να μας χαμογελά, τις άλλες τις κυρίες να μας κερνούν πίτσες και σκορδόψωμα κι εμείς εκεί να μιλάμε για λογοτεχνία και καλή ζωή», του λέω σε σπαστά ελληνικά λόγω του τσιγάρου, «αφού, σου ‘χω πει, είμαι μισογύνης δε θέλω πολλά λόγια για γυναίκες, και κυνικός και σκοτεινός..», «βρε, μήπως έχεις πεθάνει, όπως λέει και ο νίκος, όταν μιλά με τον Θοδωρή..» , «ε, ε, ε, Θοδώρη στάσου, στάσου ρε στρατηλάτη μου μισό να σου πω, που θα πάει αυτή η κατάσταση, πες μου που θα πάει;» ή «πέτα το βρακί σου στον αέρα», που θα έλεγε και ο πέτρος, ή καλύτερα «.. ρε ξεβράκωτο», που λέει ο νίκος, άσε σου έχω πιο γαμάτο «πότε θα βάλουμε μυαλό;», που λέει ο ίκαρος –εμένα μικρέ του ιδίου μ’ αρέσει το «πρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι, έχουμε αυτό το δικαίωμα!». «Στρατίνο, δεν το βουλώνουμε να πάμε να φορτώσουμε τα κορίτσια…» λέω, «α και να καλέσουμε, Νεστορίνο, τον σάκη, τον πέτρο, τον νίκο για κείνο το ρακόμελο», λέει. «Έλα φύγαμε, μεγάλε, το δικό σου ή το δικό μου αμάξι;», του σπρεχάρω, «το δικό σου γιατί έχω ξεμείνει από βενζίνη και λεφτά», λέει, «σιγά το νέο, κι εγώ το ίδιο», του λέω, «all right?», «φύγαμε, γαμώτο…».
Χάρτινη πόλη, κόσμος γυάλινος με όνειρα αεροστεγή
διασκορπισμένοι στην ομοιομορφία της μάζας – διαμελισμένοι
συνεχής αποσύνθεση και κατακερματισμός των ιδεών
Πάλι θα βγω να πιω, να μεθύσω, να φωνάξω
Στο σκοτάδι ξεγυμνώνεται η αλήθεια
αέναη ένσταση της πραγματικότητας
Στη νεκρή ουτοπία της καθημερινότητας
ξερνώ χρώματα φτιάχνοντας ουράνια τόξα
Το πέπλο της άνοιξης κρύβει τη δυσωδία
μ’ ένα ήλιο να προσδίδει μια λάμψη εκτυφλωτική
η βραδινή μπόρα ποτίζει τα μυαλά των ηλιθίων
και βροντές καλύπτουν της νύχτας τα ουρλιαχτά
Οι ουλές μου βαθύτερες τώρα πια
γένια πυκνά καλύπτουν την ασχήμια
ριζωμένα βαθιά – δέντρα ψηλά αειθαλή
φύλλα τους οι αναμνήσεις και κλαδιά τα μονοπάτια
Ναυάγιο που ολοένα και βυθίζεται
”Πότε πιάνουμε πάτο; Μ’ ακούς; Μάλλον όχι.”
κ εκείνη αυτοαποκαλείται Νέμεσις. Ίσως, κάποια άλλη εποχή.
Εδώ δε νιώθω τ’ άρωμά σου, εδώ δε φτάνει η φωνή σου.
Εδώ ειναι όλα πιο απλά, γαλήνια, σκοτεινά...
("Σιγή" του Στράτου Π.)
*
Νεκροταφεία με σταυρούς, αγάλματα, πυκνή ομιχλη πόνου
απέραντα εκτάρια θλίψης – γιγάντιες μηχανές πλούτου
χοντροί Πατέρες με φουσκωμένες τις τσέπες να τρέχουν
Hey ho Ύψιστε Θεέ...
Μα για θάνατο δεσμεύτηκα να μη μιλήσω, αν και...
αυτο το καλοκαίρι κατάντησε εκνευριστικός!
Stop Recycling… Bad Dreams!
ΦΟΒΟΣ, φόβος... Η πρώτη σκέψη σα θυμάμαι το σπίτι εκείνο
κάθε φορά που το ζώ στα όνειρά μου, κάθε που τα μάτια κλείνω
εκεί που η ελευθερία ψυχοραγεί αιμόφηρτη στο πάτωμα
στοιχειώνει τους τοίχους, τα δωμάτια κελιά νεκρά
Η αίθουσα του ανακριτηρίου ενα αποπνηκτικό κολαστήριο
αφίσες τριγύρω με ήρωες αμερικάνους μπάτσους, ένα ρολόι,
κρεμασμένο, στάζει το χρόνο αργά, βασανιστηκά
Ο “ Κάλλαχαν“ ρωτά τα ίδια συνεχώς, ξανά και ξανά και ξανά...
Πες αυτά που θα τους χαιδέψουν τα αυτια,χαφιές δηλαδή,
χρησιμοποιεί συχνά η κοινωνία κ έπειτα απο αηδία τους ξερνά
ο ανεμιστήρας στροβιλίζεται αδιάκοπα... χαφιές;Μπαααα...
Οι ώρες περνούν. Στο κεφάλι ηχούν διαρκώς τα λόγια εκείνα:
“ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια
Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”(Κ.Γ.)
“Το νου σου”, ίσως η κόλαση δεν καίει αιώνια
ίσως και αυτό κάποτε τελειώσει...
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ εκείνο, μια πανδεσία χρωμάτων
ζωγραφισμένη στα μαλλιά, τόση γλυκήτητα
απαστράφτουσα μέσα σ’ εκείνο το μπλε φόρεμα
στοιχειώνει κάθε νύχτα τα όνειρά μου
Δε μιλά ποτέ, απλά αφήνει το μανδύα να γλιστρήσει
βγάζει το προσωπείο, ξεγυμνώνεται μπρος μου
η ασχήμια της ανείπωτη, παγώνει κάθε βλέμμα
χάνεται στο πρώτο φως της χρυσαυγής
Ο Δρόμος, γιατί εδώ τα πόδια μου κουράζονται
η εικόνα μόνο μια, ο νούς μουδιάζει
Η Πτώση, διαρκής. Ευλογία μη βρίσκεις πάτο στο μπουκάλι
κατάρα μη βρίσκεις στη ζωή...
Με ήλιους νεκρούς πλαγιάζω αγκαλιά, αποκοιμιέμαι
Άστρα πέφτουν γύρω μου... Να θυμηθώ να μη ξεχάσω...
Να θυμηθώ να μη ξεχάσω... Να θυμηθώ...Τί;
Σςςς, κοιμήσου!
("On the Road" του Στράτου Π.)
Ρετρό VII
Ο mr. Αμερικάνος φίλος ή Αλίκη στις Πόλεις, για τον Βέντερς μιλάμε δηλαδή, αποφάσισε –τρομάρα του- να πάει κατά Αμέρικα μεριά, που τόσο γούσταρε όλη εκείνη τη δεκαετία του ’70 που στας Γερμανίας διέπρεπε. Έβαλε φράγκα ο πολύς Κόπολα, πήρε για το σενάριο τον Ο’ Φλάερτυ και τον Ρος, για ηθοποιούς μάζεψε τους Φόρεστ και Μπόυλ, ο σπουδαίος Τζων Μπάρυ στο εκπληκτικό σάουντρακ, και τα.. έκανε μαντάρα. Πέντε χρόνια δούλευε τη βιογραφία μέσω μυθοπλασίας σενάριο αυτού του φοβερού και τρομερού συγγραφέα των ‘30s, -στο μεταξύ βέβαια βοήθησε τον μέντορά του Νίκολας Ρέυ να τελειώσει την ταινία του «Lightning over water» πριν μας φύγει για πάντα ο σκηνοθέτης του Επαναστάτη χωρίς αιτία- αλλά δεν τα κατάφερε, όπως και ποτέ άλλωστε σε ταινίες του στο Αμέρικα.
Για το «Χάμετ», μιλάμε παίδες, του ..1982 -αν δεν κάνω λάθος, που αποθέωνε αλά νουάρ τη ζωή του σπουδαίου νουαράκια συγγραφέα Ντάσιελ Χάμετ.
- αυτό το βλέμμα δε θα το ξεχάσεις ποτέ, σαν κάθεσαι στη μπάρα και παραγγέλνεις ένα ακόμα ιρλανδέζικο με πάγο.
Ρετρό VIIΙ
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο prince of darkness Κάρπεντερ, μεταφέρει το σινεφίλ κοινό του στις αρχές του 20ου αιώνα, και μιμείται τον Βέντερς, κάνοντας σενάριο μυθοπλασίας –μια ιστορία από την αρχή δηλαδή-, τη ζωή του –τι Στίβεν Κίνγκ και κουραφέξαλα- συγγραφέα του φανταστικού, ο οποίος στοίχειωνε τους ύπνους των παιδιών και τρόμαζε τις γυναικείες ευαίσθητες χορδές της εποχής, με τρόπο αριστοτεχνικό. Με πρωταγωνιστές τον Σαμ Νηλ και την Τζούλυ Κάρμεν, ο Κάρπεντερ έκανε θαύματα.
Στο «Στόμα της Τρέλας», -αυτό το όνομα έδωσε στην ταινία ο αμερικάνος b-movie σκηνοθέτης, περνούν από τα μάτια μας.. τα μάτια το H.P. Λάβκραφτ, παρακαλώ..
- όλη η Αθήνα γαμιέται μέρα μεσημέρι με 42 βαθμούς κελσίου και κανείς τριγύρω δεν παίρνει χαμπάρι τίποτα. Τι οργασμός είναι αυτός!
Ρετρό VIV
Το όσκαρ του Χόφμαν ήταν όλα τα λεφτά, για μια ερμηνεία όλα τα λεφτά! Ο άπειρος σκηνοθέτης Μπένετ Μίλερ, συναινεί σε μια ιδιόρρυθμη βιογραφία του εστέτ αλλά και σημαντικότατου συγγραφέα του Πρόγευμα στο Τύφανυς, καθώς και σεναριογράφου του Τελευταίου Σταθμού του Βιτόριο Ντε Σίκα. Πάνω από πενήντα βραβεία, παγκοσμίως, μοιράστηκαν για αυτό το αριστούργημα και για αυτή την αξιοθαύμαστη υποκριτική του Χόφμαν.
Και, ιδού, το «Καπότε», για τον ‘50s συγγραφέα Τρούμαν Καπότε, που αποφάσισε –οικιοθελώς- να μας αφήσει νωρίς από αυτή τη ζωή.
- ο βλάκας τον πρώτο καιρό χαίρεται και μετά φωνάζει για τη μαλακία του. Να μην την έκανε, να μη φωνάζει. Να μην την έκανες, να μην ουρλιάζεις, λοιπόν, μαλάκα!
*Ο τίτλος του τρέχοντος τεύχους είναι στίχος του ποιητή και μεταφραστή Γιάννη Λειβαδά.
Οδός Μαραθώνος, Αύγουστος 2008
Οπλαρχηγός Shane McGowan
