του Τάσου Ρήτου
Έχω δει τα Διάφανα Κρίνα να παίζουν στο Αν μαζί με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Στο Ρόδον μαζί με τους Closer και τους Ενδελέχεια. Στη Σφεντόνα μαζί με τους Tindersticks. Στο Rockwave ’97 μαζί με τους New Model Army και τους Sisters of Mercy. Στην Υδρόγειο με τους Νάνους. Ονόματα τελείως ανομοιογενή μεταξύ τους. Αν είχαν τη δυνατότητα να οργανώσουν οι ίδιοι το δικό τους φεστιβάλ, το δικό τους Meltdown, ποιους θα καλούσαν να παίξουν μαζί τους στη σκηνή;
«Τον Κουρτάκη, τον Βαρβαγιάννη, τον Jameson, τον Johnny Walker, τον Jim Beam, τον Jack Daniels. . .Με αυτούς θα μοιραζόμασταν τη σκηνή!» λέει χωρίς σκέψη ο Θάνος. . . «Θα ήθελα να όμως να διαλέξω και το κοινό που θα δει τη συναυλία. Έχουμε και λέμε λοιπόν: την πρωτόπλαστη Εύα, να τη ρωτήσω γιατί έφαγε το μήλο, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, το Σάρλ Μποντλαίρ, τον Μπουνιουέλμ τον Αϊνστάιν, τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Χάρολντ Λόιντ, την Γκρέτα Γκάρμπο. . . Για ποικιλία αισθήσεων και χρωμάτων θα καλούσα όλα τα καρτούν. Ακόμα, τον Φριτς Λανγκ, όλες τις σεξοβόμβες του ελληνικού σινεμά. . .»
«Φτάνει! Είναι ήδη sold out!»
«Σταματήστε, έχω κι άλλες προσκλήσεις! Λοιπόν, τον Μάνο Χατζιδάκι κι όλη την Ρωμαϊκή Αγορά, αλλά όχι τον γιό του, που θα άφηνα εκούσια απέξω. Τον Ρίτσο, τον Σεφέρη, τον Καββαδία και όλους τους ποιητές του κόσμου. Θα είχα ένα μπαρ στη γωνία του μαγαζιού μόνο για τους ποιητές. Στο άλλο μπαρ θα μάζευα μια όρκα, δυο δελφίνια, μια φώκια, ένα γυπαετό και ένα λελέκι αβορικιανό από την Ξάνθη που απειλείται με εξαφάνιση!»
«Αυτό δεν είναι συναυλία είναι η κιβωτός τους Νώε!»
«Μπροστά θέλω όλα τα πλάσματα του φανταστικού. Δράκουλες, ξωτικά, νεράιδες, όλους τους ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας. Και πάνω στη σκηνή έναν μόνο δίπλα στα Κρίνα: τον εαυτό μου σε ηλικία πέντε ετών…»
Ο Κυριάκος με μπερδεύει ακόμα περισσότερο, αναφέροντας τα ονόματα των Φέτσι Μινγκ, Μάο Τσε Τούνγκ και Άρη Βελουχιώτη, ο Τάσος δείχνει όλο νόημα την PJ Harvey στο εξώφυλλο του ΠΟΠ & ΡΟΚ και ο Νίκος, εμφανώς στο στοιχείο του, με ρωτάει αν θέτω χωροχρονικούς περιορισμούς στην αρχική ερώτηση και, όταν το δίνω το ελεύθερο, φτιάχνει την απόλυτη σούπερ μπάντα:
«Στο μπάσο ο Bill Laswell, στα ντραμς ο Alasdair Macaulay των Tindersticks, ο Miles Davis στην τρομπέτα…ο Joe Pass στην πρώτη κιθάρα και ο Lee Ranaldo των Sonic Youth στη δεύτερη. Τέλος ο Jim Morrison μεθυσμένος να απαγγέλλει, όχι να τραγουδάει. Αυτά. Κι εγώ θα καθόμουν κάτω και θα άκουγα. Α. και ο Aphex Twin στα samples!»
ΠΟΠ & ΡΟΚ Τεύχος Νο.258 Δεκέμβριος 2000
(Αποκλειστική Συνέντευξη (απόσπασμα) του Σπήλιου Λαμπρόπουλου στα Διάφανα Κρίνα)
*
Curt Cobain
Η Αγρότισσα Φράνσις θα εκδικηθεί στο Σηατλ
Με ανακουφίζει που ξέρω ότι θα φύγεις μόλις πληρωθείς.
Ηρεμώ όταν με ρωτάς πώς θα βρεις το δρόμο σου.
Η εξιλέωση της καταγγελίας που θα μου κάνεις θα είναι μια κοινοτυπία που θα μου στερήσει την ανακούφιση της μελαγχολίας.
Στις ψευδομαρτυρίες της ελπίζω ότι θα φανείς δίπλα μου όταν θα τις ζυγίζει ο δικαστής.
Ο αγαπημένος μας ασθενής κάνει επίδειξη υπομονής, με αρρωστημένο Puget Sound.
Θα γυρίσει σαν φωτιά να κάψει όλους τους ψεύτες και θ’ αφήσει ένα στρώμα στάχτης πάνω στο έδαφος.
Κι εγώ θα έχω χάσει για πάντα την πολυτέλεια της μελαγχολίας.
*
Serj Tankian
(Cool Gardens)
PEN
A pen is but a pen,
When the time has come
For its retirement.
A career is but a job,
Modern indentured servitude,
If not for the challenge
And dreams.
And a day is just a
Collection of hours,
If not for that one
Sparking, coaxing
Loving smile on your
Face.
*
Ντύλαν Τόμας "Το χρώμα της λαλιάς"
(Μπλεγμένες φράσεις από το ομώνυμο βιβλίο – Τάσος Ρήτος)
Το φώς της ημέρας βάφει τις οροφές των κεφαλιών,
και στις ακτές τα κύματα σκάζουν με μανία.
Τα μάτια βλέπουν στου νησιού τον κόλπο,
αγκυροβολημένα καράβια.
Σειρές ολόκληρες αστρόφραστα παιδιά στο πάρκο,
ξεκουμπώνουν τον μανδύα του χειμώνα.
Κάτω απ' τις δίνες του νερού, χρόνια χαμένοι,
σπέρνουν φωτιά στο ερωτόπληκτο χαρτί,
οι μαυροφορεμένοι κήρυκες της ευτυχίας!
Βλέπω τα γκρίζα κεραμίδια να χάνονται στο πράσινο
και ο συρμός μοιάζει εγκεφαλικό στου πουλιού την ηρεμία.
Ένα καιρό ο ουρανός κι κόλαση σε δίνη αναμειχθήκαν,
για τραγούδι ακούγονταν της θάλασσας ο ήχος,
μα η φωνή ήταν η σπασμωδία του χαμένου καραβιού.
Ένας ναυτικός έσβησε στην πλάτη του ένα ήλιο,
κι απ' τους κρατήρες των ματιών του ανάβλησε φωτιά.
Χρυσάφι ανεμόδαρτο λυσσάει τώρα ο παγωμένος τάφος του.
Ήταν νύχτα σπαρμένη μ' αστέρια,
δίπλα στο ουράνιο φεγγάρι,
καθώς για ύπνο κάλπαζα,
πλάι σε ποτάμια απροσδόκητου Φώτους.
