Μυαλών καλειδοσκόπια, Ποίηση, Σπύρος Κιτσινέλης, Ιδιωτική έκδοση, 2008
Πόσο συχνά επισκέπτομαι τη γη που κατοικούσα,
που ’χε μια πόλη ζωντανή μ’ επιθυμίες γεμάτη,
μα κάθε φορά που φτάνω εκεί δε βρίσκω τη ζωή μου,
μονάχα ερείπια και καπνούς μιας περασμένης αίγλης.
Φαντάσματα τώρα κατοικούν σε κείνο το τοπίο,
σκιές των αναμνήσεων που ειρωνικά χλευάζουν,
τη σύγχυσή μου και τη ζάλη μου καθώς υπνωτισμένα
παίρνω ένα δρόμο επιστροφής στο τώρα να γυρίσω.
Και το παρόν διαβολικά, με πονηριά μου δείχνει
το παρελθόν που αποζητώ κι όταν εγώ κοιτάζω,
σπόρους του πόνου στο κορμί φυτεύει και ποτίζει
με δάκρυα που χύνονται στης νοσταλγίας το χώμα.
Και ύστερα βόλτες ξεκινώ σε δαιδαλώδεις μέρες,
σε σκοτεινά και ατελή δρομάκια της ψυχής μου,
το φωτισμένο να βρω γέροντα του αύριο στις γωνίες,
για να μου δώσει απ’ την αρχή εξόδου οδηγίες.
[ποίημα "Αναμνήσεων σκιές"]
