ΑΜΙΛΚΑΣ
Ο Καρχηδόνιος στρατηγός Αμίλκας μετά την ήττα των Καρχηδονίων στην Ιμέρα (Σεπτέμβριος του 480 π.Χ.) έπεσε αυτοβούλως στη φωτιά για να εξευμενίσει με τη θυσία του τους θεούς. (Ηρόδοτος 7)
Οι βάρβαροι οι στρατηγοί
όταν ηττώνται,
ντύνονται κατάσαρκα
το δηλητηριώδες
βαρύ ρούχο
του μεγάλου Κρίματος
και πέφτουν στην πυρά
για να ξιλεωθούν
αυτοί και ο λαός τους.
Ποιοι;
Οι βάρβαροι,
που δε μιλούν κανονικά,
δε ντύνονται ωραία
και που φέρονται άπρεπα.
Κι εμείς;
Οι σπουδαγμένοι ελληνίζοντες
με τον τρανό πολιτισμό μας;
Κρατάμε στη ζωή τους φταίχτες
και σέρνουμε τα Κρίματά μας
στους αιώνες.
(Αλεξάνδρεια, 21-4-2008)
ΟΛΑ ΤΟΥ ΧΤΕΣ ΦΟΛΙΔΕΣ ΠΕΤΑΜΕΝΕΣ
Τα χάδια και τα φιλιά που σού ’δωσα
όλα του χτες φολίδες πεταμένες.
Κάπου παράταιρα κι ανάκατα θαμμένες,
κάποιες σπασμένες κι άλλες ξαναδουλεμένες.
Και τι απέμεινε από μένα, πάρεξ
μια μάζα γκρίζου πυριτόλιθου,
απ’ τον κρουστήρα το δικό σου δουλεμένη,
με μια μορφή που αθέλητα μου έδωσε.
Τότε, και πριν κι ύστερα ήμουνα
μία μορφή που από σένα σμιλεμένη
δε γίνεται να μεταμορφωθεί σε άλλο
παρά σε μία πέτρα, που θ` αναπηδήσει
την κοιμισμένη επιφάνεια της λίμνης.
Ω! πόσο ανέξοδα σπατάλησες την ύλη μου.
Μυρσίνη, πόσο ακτινοβόλαες το μέσα σου.
Σμιλεύσου σα μια πέτρα που κυλά
και που αυτή διαλέγει πότε θα κρουστεί,
πότε θα σταματήσει τη ροή της.
Γλυκιά Μυρσίνη με τα κουρασμένα μάτια
και την ανέκφραστη χαρά του ξαναϊδώματος.
Αχ! και να γνώριζες τι θα μπορούσα,
τι θα γινόμουνα με λίγα χάδια και φιλιά.
Θα ’βρισκες τις φολίδες και κολλώντας τες,
θα θαύμαζες την πρότερη Μορφή μου τελειωμένη.
Τα χάδια και τα φιλιά που σου ’δωσα
όλα του χτες φολίδες πεταμένες
σε κάποια μουχλιασμένη θήκη του Μουσείου
να ξεφορτώνουν χρόνο κι αναμνήσεις.
(Αλεξάνδρεια, 2001)
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ
Στο Θεόδωρο Πανταλέοντα
Δεν πειράζει κύριοι.
Ο κόσμος σάς ανήκει και χαλάλι σας.
Έφτιαξα έναν δικό μου, ομορφότερο.
Στα ρέπια των παλιών σας κάστρων
έντυσα τα αγάλματα πριγκίπισσες,
τ’ ανδρείκελα και τα πουλιά ιππότες
με χρυσοπλούμιστα ενδύματα
και ξεχασμένα παιδικά μου ενθύμια.
Δεν πειράζει κύριοι.
Ο κόσμος μου κρατάει λίγο
σαν το όνειρο.
Κι ο χρόνος σταματάει
για να τον θαυμάσει.
Ο Γιώργος Δελιόπουλος είναι φιλόλογος και ποιητής. Ζει στην Κοζάνη.
