μτφρ. Ζ.Δ. Αϊναλής
3
Ήρθα σε σένα
δίχως αρώματα στολίδια κοσμήματα
ήρθα σε σένα
έτσι όπως στ’ αλήθεια είμαι
πίνακας δίχως κάδρο
δίχως ψιμύθια
ήρθα σε σένα
η κατοικούσα την Γη
5
Μη φεύγεις
μείνε κοντά μου
ότι ο δράκος με τα μυτερά δόντια
ίσως και να ‘ταν μία γυναίκα
μία ωραία γυναίκα
που σε παίρνει μακριά μου
μείνε κοντά μου
μη φεύγεις
ότι ο δράκος με τα μυτερά δόντια
ίσως
ίσως και να ‘τανε άντρας
ένας όμορφος άντρας
που με παίρνει μακριά σου
8
Πούλησα τα βραχιόλια μου και τα σκουλαρίκια μου
κι έπαψα να πληρώνω τα δίδακτρα μου
μέχρι που μπορούν να με φέρουν τα πόδια μου
και πόσα να συλλέξουν τα δάχτυλα μου
τόσο μικρά
Το ξέρεις
δεν έχουν δρόμους τα πόδια μου
τα μπράτσα μου δεν έχουν
φτερά
10
Διαθέτω άφθονο χρόνο
για τη λύπη
τις αναμνήσεις
άφθονο χρόνο
Ήρθα όμως σε σένα
καθώς το ποτάμι στη θάλασσα
αφήνοντας πίσω τα παιδικά του χρόνια
και χάνοντας τη γλυκύτητα των νερών του
ότι δεν μου μένει πια παρά μια μοναχά πορεία
εκείνη προς το κρεβάτι σου
και μόνο μια εκβολή
εκείνη στο γυρογυάλι σου
18
Όλα τα λόγια, αγάπη μου, είναι καλώδια
τεντωμένα
όλα τα χαμόγελα
μάσκες
εκτός απ’ τα λόγια μου για σένα
και τα χαμόγελα μου για σένα
Τα πρώτα είναι
τα ρόδα της Δαμασκού, το γιασεμί κι ο βασιλικός,
τα δεύτερα
το χαμόγελο μου
20
Ο Θεός έπλασε τον κόσμο σε έξι μέρες
την έβδομη
ξεκουράστηκε
Όταν θέλησε να πλάσει εσένα
χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια
πόσα εκατομμύρια γυναίκες και άντρες
Ο Θεός έπλασε τον κόσμο σε έξι μέρες
και δεν έχω ιδέα τι έκανε
την έβδομη
όταν όμως ξεκίνησε να με πλάθει
είχε απελπισμένα την ανάγκη
ενός άνδρα σαν κι εσένα
32
Θυμάμαι
κάθε πρωί
στο δρόμο για το σχολείο
κατά μήκος της προκυμαίας
αυτή την ελικοειδή διαδρομή
κοντά στο Καφενέ της Νιότης
που συναντιόταν οι γέροι της γειτονιάς
(σφίγγεται η καρδιά μου)
Θυμάμαι το γκαρσόνι αμούστακο
που παρατούσε το δίσκο
να μου σιγοτραγουδήσει ένα τραγούδι παθητικό
ή άλλοτε να μου στείλει ένα βαθύ στεναγμό
έκρυβα το χαμόγελο μου στο μικρό χαρτομάντιλο
κι ύστερα το πετούσα στη θάλασσα
(το γέλιο σε μας είν’ αμάρτημα)
Θυμάμαι
το δειλινό
στη λοφοπλαγιά η ώρα έξι
αυτήν την ώρα της Έσχατης Κρίσης
όπου διασταυρώνονται πόδια και όνειρα
αγόρια και κορίτσια της Λαττάκειας
Θυμάμαι ονόματα και πρόσωπα
θυμάμαι
πάρκα και δρόμους
θυμάμαι
και κλαίω
Η Maram al - Masri είναι ποιήτρια. Κατάγεται από τη Συρία και ζει στο Παρίσι. Θεωρείται από τις σημαντικότερες φωνές της αραβόφωνης ποίησης. Τα συγκεκριμένα ποιήματα προέρχονται από την ομώνυμη συλλογή του 1984, που μεταφράστηκε στα γαλλικά το 2008.
