της Σοφίας Κολοτούρου
Εδώ είναι το Χαλάνδρι, αλλιώς, η αρχαία Φλύα:
πάλλεται ακόμη, ζωντανή, κάτω στο ρέμα.
Το μεσημέρι τούτο, ενός τυχαίου Σαββάτου,
μες την πολύβουη αγορά, την ιστορία
της πόλης νιώθω – ένας κρυφός παλμός, σαν αίμα,
σαν το νερό, που ψιθυρίζει μυστικά του.
Γύρω μου ο κόσμος, έν’ ατέλειωτο μελίσσι,
που μπαινοβγαίνει, μαγαζιά και πεζοδρόμους
και για φαί, σε κάποια ωραία ταβερνάκια.
Αλλά το ρέμα, με καλεί σ’ ένα μεθύσι,
πέρα και πάνω απ’ της σύμβασης τους νόμους,
στα τρίστρατα, όπου πετούνε νεραϊδάκια.
Τη νύχτα πάντα, με τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
την ησυχία τη σπάζουν μόνο οι στεναγμοί
από συμπλέγματα γυμνά – προβάλλουν μέλη
ανθρώπινα. Αλλά το νου, τον έχει πάρει
ο Βάκχος, μ’ άφθονο στις φλέβες τους κρασί.
Περιδιαβαίνει ανάμεσά τους η Σεμέλη
κι ο Πόθος γύρω, που εξαπλώνεται απ’ όλους,
στη μαγική τη νύχτα ετούτη, της Βακχείας,
μ’ αισθήματα έκστασης και Διονυσιασμού.
Φτάνουνε στ’ άστρα οι στεναγμοί, σ’ ουράνιους θόλους,
ανάκατοι, κι όλοι ταγμένοι της λαγνείας,
δοσμένοι στους μικρούς θανάτους τ’ οργασμού.
Η τελετή εκείνη, η αρχαία, των οργίων,
μένει κρυφή, μόνο στη μνήμη του νερού.
Τώρα είναι το Χαλάνδρι απλό προάστιο,
σαν όλα τ’ άλλα: των γραφείων, των υπουργείων,
που όλο θαμπώνουν μες τη σκόνη του καιρού
- και το χωρίζει με τη Φλύα χάσμα τεράστιο.
Κι όμως, τις νύχτες πλάι στο ρέμα τραγουδάνε
πάντα οι νεράιδες κι είν’ ακόμα η Σεμέλη
στο φεγγαρόφωτο, που μας κερνάει κρασί.
Κάποιοι από μας θυμούνται, νιώθουν, δεν ξεχνάνε,
την έξαψη, τη φλόγα πάντα μες τα σκέλη.
Προστάζει: “απόψε, έλα στο ξέφωτο κι εσύ”.
