του Νέστορα Πουλάκου
πιο πριν από μένα εγώ, εγώ πάλι, σαν οριζόντια ακτίνα με τον ήλιο παράλληλη, τελείως ασύμπτωτη, τελείως αυτόφωτη, τελείως αναρχική. Στο "Μισό νησί" (Εκδ. Ερατώ, 2010) ο Σωτήρης Κακίσης μαζεύει τις ιστορίες του, τις τοποθετεί σε ένα παράλληλο σύμπαν, και τις παρουσιάζει περίπου αυτόφωτες, γεμάτες συναίσθημα, όλο ελπίδα. Είναι προσωπικές του. Είναι ο κόσμος του. Μια πρώτη γεύση από τη συλλογή αυτή, πήρες στο τεύχος 3 (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2008) του Βακχικόν. να μη γράφω. να σβήνω μόνο, να σβήνω. έφτασε η ώρα να πάω κι εγώ λίγο προς τα πίσω, αυτή η τρελή φυγή μου προς τα μπρος λίγο να σταματήσει, λίγο να αναχαιτισθεί. Στο "Δεν βλέπω την ώρα" (Εκδ. Ερατώ, 2010), το δεύτερο βιβλίο του Κακίση από την ανάποδη, αυτό το παιχνιδιάρικο διπολικό κόλπο των εκδόσεων Ερατώ, οι στιγμές του Κακίση αδημονούν, δεν μπορούν να περιμένουν, θέλουν να βγουν, να φύγουν, να τρέξουν, να μην περπατήσουν απλώς. Στο γνωστό ύφος, εκείνο το ζωντανό, το ονειρικό, με την πεζή μορφή, τις μικρές λέξεις, όπου οι μεγάλες σημασίες πλάθονται. Προδημοσίευση της συλλογής αυτής, διάβασες στο τεύχος 8 (Δεκέμβριος 2009 - Φεβρουάριος 2010) του Βακχικόν.
όλα λοιπόν είναι έρωτας, ή τίποτα δεν υπάρχει./ μια βεβαιότητα είναι, που τεντώνεται στον εαυτό της/ -τον ακραίο εαυτό της-/και τυλίγεται στον εαυτό της./ (έχει ήδη γράψει τη λέξη τρεις φορές)/ διαλεκτική εδώ πουθενά./ θέση / αντίθεση / σύνθεση κτλ./ πουθενά οι γνωστές προκείμενες/ 1. όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί/ 2. ο Α. είναι θνητός/ 3. ο Α. είναι άνθρωπος/ κατά τ' άλλα η γλώσσα μια μπαμπέσα/ πλάνη. Στην δεύτερη ποιητική συλλογή της, "Μαύρη Μωραλίνα" (Εκδ. Κέδρος, 2010), η Ευτυχία Παναγιώτου έχει κεντρική ηρωΐδα, που οικτίρει τον κακό εαυτό της. Κι όχι τα κακώς κείμενα, καθότι υπόθεση προσωπική ο έρωτας (κι ας ανοίγεται σε προσωπικά δεδομένα, όπως λέει σε άλλο ποίημα της) και η σχιζοφρένεια και η απάτη, ή αυταπάτη, το ίδιο άλλωστε είναι για τη Μωραλίνα. Ποιήματα του ερέβους, παρολαυτά η σκοτεινιά και αν υπάρχει διάχυτη, το φως το συναντάς έστω και λειψό, με το σταγονόμετρο. Τόσο καλά δουλεμένος ο στίχος της Παναγιώτου, που η αποστάση του από εκείνον της πρώτης συλλογής της ("μέγας κηπουρός", Εκδ. κοινωνία των δεκάτων, 2007) λέγεται και εξέλιξη.
Αν όλα αυτά δεν είναι έρωτας, τότε παντού κενό αγαπημένη. Η ποίηση του Γιώργου Δουατζή, διανθισμένη με εξαιρετικής αισθητικής φωτογραφίες του ίδιου. Πόσες ζωές σου έταξαν; Στα "Φωτοποιήματα" (Εκδ. Καπόν, 2010), σε ποίηση από όλο το φάσμα της μέχρι σήμερα βιβλιογραφίας του -δημοσιευμένης και ανέκδοτης-, και φωτογραφίες του κατανεμημένες σε έξι ενότητες, συναντάς το πάθος και το μεράκι. Τώρα που χάθηκε το περίγραμμα στο φως, έγινε η ματιά οξύτερη και βγαίνει τόση δίψα... Με κείμενα και σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Λαμπρινής Μπενάτση, αυτό το φωτογραφικό/ ποιητικό λεύκωμα/ άλμπουμ, πρώτα απ' όλα εντυπωσιάζει για την υψηλή αισθητική του. Είναι καλοδουλεμένο, γυαλιστερό, λαμπερό, πολύ όμορφο. Είναι ωραίο, με όλη τη σημασία της λέξης. Μα εσύ είχες ακριβό φυλαχτό τα λόγια που δεν είπαμε. Οι Γιάννης Μετζικώφ και Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρόγκαν γράφουν σημειώματα για την ποίηση και τη φωτογραφική σύνθεση του Δουατζή. Μια γεύση των φωτογραφιών του λευκώματος, πήρες στο τεύχος 11 (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 2010) του Βακχικόν.