Κάντε κλικ για να ακούσετε το ηχητικό
Μια μέρα θολερή, θυμάμαι μ’ άρπαξες με τα πλούσια,
μακριά, γαλάζια σου μαλλιά να με σεργιανίσεις θέλησες στ’ απύθμενα μυστήρια των ματιών σου.
μακριά, γαλάζια σου μαλλιά να με σεργιανίσεις θέλησες στ’ απύθμενα μυστήρια των ματιών σου.
Απ’ άγριο πόθο ένιωθα να καίγομαι για σένα.
Δίχως να το σκεφτώ βούτηξα μέσα στις δίνες σου στα όμορφα πόδια σου με κάθισες και τ’ άσπρα σου μπράτσα τύλιξες με έρωτα στο λαιμό μου.
Κι γω χανόμουν, χανόμουν κι έφευγα, τρελός κι ανήμπορος από μεθύσι σε μεθύσι. . .
Δίχως να το σκεφτώ βούτηξα μέσα στις δίνες σου στα όμορφα πόδια σου με κάθισες και τ’ άσπρα σου μπράτσα τύλιξες με έρωτα στο λαιμό μου.
Κι γω χανόμουν, χανόμουν κι έφευγα, τρελός κι ανήμπορος από μεθύσι σε μεθύσι. . .
Έτσι με κράτησες χρόνια αμέτρητα να στροβιλίζομαι μες στα γαλάζια σου μαλλιά στις δίνες των ματιών σου χωρίς τροφή,
δίχως νερό μόνο μ’ απέραντη δικιά σου μουσική.
Με κράτησες. . .
Με όνειρα και στεναγμούς βάζοντας αλάτι στις πληγές μου και βρέχοντας τα χείλη μου με θάλασσα,
ρουφώντας σταλιά σταλιά την ύπαρξή μου και τη θύμησή μου ολάκερη απ’ τις σκέψεις των πιο στενών μου φίλων.
δίχως νερό μόνο μ’ απέραντη δικιά σου μουσική.
Με κράτησες. . .
Με όνειρα και στεναγμούς βάζοντας αλάτι στις πληγές μου και βρέχοντας τα χείλη μου με θάλασσα,
ρουφώντας σταλιά σταλιά την ύπαρξή μου και τη θύμησή μου ολάκερη απ’ τις σκέψεις των πιο στενών μου φίλων.
Και με κρατούσες πάντα στην ποθητή αγκαλιά σου μ’ ένα λίκνισμα που μύριζε αυγές και τρικυμίες.
Υπνωτισμένος – το πετσί μου ακούμπησε στα κοκάλα μέχρι που έλιωσε κι αυτό και ο σκελετός διαλύθηκε έγινε σκόνη μέσα στο πέλαγος – έτσι ξεχάστηκα βούτηξα μέσα στην ανυπαρξία,
πιο βαθιά κι απ’ τους νεκρούς.
Υπνωτισμένος – το πετσί μου ακούμπησε στα κοκάλα μέχρι που έλιωσε κι αυτό και ο σκελετός διαλύθηκε έγινε σκόνη μέσα στο πέλαγος – έτσι ξεχάστηκα βούτηξα μέσα στην ανυπαρξία,
πιο βαθιά κι απ’ τους νεκρούς.
Τότε φοβήθηκα, σε μίσησα δυνατά, απεγνωσμένα μια λάμψη ατσαλιού πέρασε στα μάτια μου και να ξεφύγω θέλησα τώρα από σένα.
Έλυσες τα δεσμά μου και σε μια γη ξερή με πέταξες δίχως ταυτότητα.
Να φέρω τάξη πάσχισα, ξανά τη θέση μου να πάρω στις μνήμες των πιο στενών μου φίλων.
Έλυσες τα δεσμά μου και σε μια γη ξερή με πέταξες δίχως ταυτότητα.
Να φέρω τάξη πάσχισα, ξανά τη θέση μου να πάρω στις μνήμες των πιο στενών μου φίλων.
Τώρα να σε δω πια, το αποφεύγω.
Κάθομαι και σε κοιτώ από μακριά.
Βρήκα μια απόμερη σπηλιά μέσα σε δάσος να μη με φτάνει η μυρωδιά σου, το άρωμα απ’ τα μακριά γαλάζια σου μαλλιά να μη φτάνουν τα τραγούδια σου η απέραντη δικιά σου μουσική.
Να μη βλέπω τα μάτια, το ποθητό πανέμορφο κορμί σου! Να ξεφύγω.
Κάθομαι και σε κοιτώ από μακριά.
Βρήκα μια απόμερη σπηλιά μέσα σε δάσος να μη με φτάνει η μυρωδιά σου, το άρωμα απ’ τα μακριά γαλάζια σου μαλλιά να μη φτάνουν τα τραγούδια σου η απέραντη δικιά σου μουσική.
Να μη βλέπω τα μάτια, το ποθητό πανέμορφο κορμί σου! Να ξεφύγω.
Μα ότι και να κάνω, σα με τυλίγει η νύχτα,
βουλιάζω μέσα σε όνειρα και απίστευτους φωσφορισμούς απ’ τους βυθούς σου - και έχω ένα σώμα γεμάτο πληγές – μακάριους και λάγνους αναστεναγμούς - κι έχω μια ουλή στο πρόσωπο και μια τρύπα στη σκέψη.
βουλιάζω μέσα σε όνειρα και απίστευτους φωσφορισμούς απ’ τους βυθούς σου - και έχω ένα σώμα γεμάτο πληγές – μακάριους και λάγνους αναστεναγμούς - κι έχω μια ουλή στο πρόσωπο και μια τρύπα στη σκέψη.
Έτσι ξέρω πως μια νύχτα θα ‘ρθω να σε συναντήσω θα βουτήξω στην αγκαλιά σου μια για πάντα. Γιατί σένα ανήκω. Όπως και να με περιμένεις, με σκουπίδια ή με χάδια, με φιλιά ή με μουγκρητά!
Καθαρή ή θολωμένη, γεμάτη γλύκα ή απειλή.
Θα τυλιχτώ στα γαλάζια σου μαλλιά θα βουτήξω στις δίνες και στους ωκεανούς των ματιών σου.
Γιατί σε σένα ανήκω!
Καθαρή ή θολωμένη, γεμάτη γλύκα ή απειλή.
Θα τυλιχτώ στα γαλάζια σου μαλλιά θα βουτήξω στις δίνες και στους ωκεανούς των ματιών σου.
Γιατί σε σένα ανήκω!
Εκεί στους βυθούς σου θα σβήσω!
Σαν κάποιον χωρίς παρελθόν, χωρίς ταυτότητα που δεν υπήρξε ποτέ για κανέναν εκτός από εσένα και εμένα!
Σαν κάποιον χωρίς παρελθόν, χωρίς ταυτότητα που δεν υπήρξε ποτέ για κανέναν εκτός από εσένα και εμένα!
Σημείωση : Το ποίημα του Τάσου Μαχά περιέχεται στο μουσικό βιβλίο ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΣΕ ΟΓΔΟΝΤΑ ΚΟΣΜΟΥΣ (Εκδόσεις Ίνδικτος, 2005)Η μουσική ενορχήστρωση έγινε από τον Τάσο Ρήτο και τη Φαίη Νάση για το Περιοδικό Γραμμάτων και Τεχνών Βακχικόν.
Κιθάρα ακουστική, κιθάρα ηλεκτρική, μπάσο, απαγγελία: Τάσος Ρήτος
Πλήκτρα: Φαίη Νάση
